Sammy Davis Jr.: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne |
drobne techniczne |
||
Linia 37:
Powrócił na kinowy ekran w roli Danny’ego Johnsona w dramacie ''Anna Lucasta'' (1958) u boku [[Eartha Kitt|Earthy Kitt]], a rok później wystąpił jako Sportin' Life w ekranizacji opery [[George Gershwin|George’a Gershwina]] ''[[Porgy i Bess]]'' (''Porgy and Bess'', 1959) w reżyserii [[Otto Preminger|Ottona Premingera]] i [[Rouben Mamoulian|Roubena Mamouliana]]. W 1959 został członkiem założycielem [[Rat Pack]], luźnej konfederacji współpracowników Sinatry (w tym również [[Dean Martin]], [[Peter Lawford]] i [[Joey Bishop]]), która zaczęła regularnie występować razem w kasynie Sands w [[Las Vegas]]. W 1960 wystąpili w komedii kryminalnej [[Lewis Milestone|Lewisa Milestone’a]] ''[[Ryzykowna gra (film 1960)|Ryzykowna gra]]'' (''Ocean’s Eleven''). Był główną gwiazdą jako Jonah Williams w komediowym westernie [[John Sturges|Johna Sturgesa]] ''Sierżanci 3'' (''Sergeants 3'', 1962) i wykonując przebój filmu „What Kind of Fool Am I?”<ref name="allmusic"/>. W 1965 był nominowany do [[Tony Award]] za rolę Joego Wellingtona w musicalu ''Golden Boy'', gdzie pojawił się pierwszy międzyrasowy pocałunek na Broadwayu z Paulą Wayne<ref>{{cytuj stronę| url =https://www.broadway.com/buzz/194019/paula-wayne-golden-voiced-broadway-star-of-golden-boy-dead-at-84/|autor=Paul Wontorek|data=2018-11-11|tytuł =Paula Wayne, Golden-Voiced Broadway Star of „Golden Boy”, Dead at 84| opublikowany =Broadway.com| język = en| data dostępu = 2020-11-25}}</ref>.
W 1964 ukazał się trzeci film z udziałem Rat Pack, muzyczna komedia kryminalna ''[[Robin i 7 gangsterów]]'' (''Robin and the 7 Hoods''), gdzie zagrał postać Willa. Napisał dwie autobiografie: ''Yes I Can'' (1965) i ''Why Me?'' (1989). W 1966 miał swój własny program telewizyjny zatytułowany ''The Sammy Davis Jr. Show''. W komedii szpiegowskiej [[Richard Donner|Richarda Donnera]] ''Sól i pieprz'' (''Salt and Pepper'', 1968) zagrał postać Charlesa Salta, współwłaściciela klubu nocnego w [[Swingujący Londyn|Swingującym Londynie]]. Film okazał się hitem i powstał [[sequel]] ''One More Time'' (1970) w reż. [[Jerry Lewis|Jerry’ego Lewisa]]<ref name="allmovie">{{cytuj stronę|url=https://www.allmovie.com/artist/p17423|autor=Jason Ankeny|tytuł=Sammy Davis Jr. Biography|opublikowany=[[AllMovie]]|język=en|data dostępu=2013-03-02}}</ref>. Wystąpił potem jako Big Daddy Brubeck w dramacie muzycznym [[Bob Fosse|Boba Fosse]] ''[[Słodka Charity]]'' (''Sweet Charity'', 1969) na podstawie musicalu [[Neil Simon|Neila Simona]] z [[Shirley MacLaine]]. W czerwcu 1972 jego piosenka „The Candy Man” z filmu ''[[Willy Wonka i fabryka czekolady]]'' (''Willy Wonka and the Chocolate Factory'', 1971) dotarła na szczyt listy przebojów [[Hot 100]] tygodnika „[[Billboard]]”. I został gwiazdą [[Las Vegas]], zyskując przydomek „Pan [[show business]]u”<ref>{{cytuj stronę| url =https://groovyhistory.com/sammy-davis-jr-stories-trivia-facts|data=2019-12-08|tytuł =Starring Sammy Davis Jr. As Mr. Show Business: Inspiring Stories And Facts| opublikowany =Groovy History| język = en| data dostępu = 2020-11-25}}</ref>. Był gospodarzem własnego programu telewizyjnego ''Sammy and Company'' (1975-1977). Zagrał Littlechapa w filmie muzycznym ''Sammy Stops the World'' (1978). Pojawił się także w wielu produkcjach telewizyjnych, w tym ''[[Aniołki Charliego]]'' (1977), ''[[Tylko jedno życie]]'' (1979), ''[[Szpital miejski]]'' (1982) czy ''[[Detektyw Hunter]]'' (1989).
Jednak pod koniec lat siedemdziesiątych i przez większość lat osiemdziesiątych profil Davisa zmalał i był on głównie ograniczony do kasyna, a tournee po powrocie z 1988, które odbył z Sinatrą i Martinem, w dużej mierze nie powiodło się. Jego występ jako Little Mo w komediodramacie muzycznym ''Złapać rytm'' (''Tap'', 1989) u boku [[Gregory Hines|Gregory’ego Hinesa]] spotkał się z dużym uznaniem.
| |||