Tadeusz Kotarbiński: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
+kat. |
Dodanie źródła |
||
Linia 39:
Po studiach rozpoczął pracę jako nauczyciel języków klasycznych w [[XI Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Reja w Warszawie|Gimnazjum Mikołaja Reja w Warszawie]]. Zanim jednak to nastąpiło, Kotarbiński musiał zdać ponownie egzamin z zakresu gimnazjum, gdyż doktorat filozofii uzyskany we Lwowie, jako zagraniczny nie został uznany w zaborze rosyjskim, a świadectwo maturalne uzyskane w Parnawie, które dawało pewne uprawnienia nauczycielskie uległo po 5 latach przedawnieniu{{odn|Jakubiak|1987|s=32}}. Od 1918 roku zastępca wykładowcy, a następnie mianowany 1 kwietnia 1919{{refn|grupa=uwaga|Jak pisze M. B. Jakubiak, Senat Uniwersytetu podjął uchwałę dnia 4 grudnia 1918 r. o zaproszeniu T. Kotarbińskiego do prac Wydziału. 25 lutego 1919 roku T. Kotarbiński został powołany na stanowisko profesora nadzwyczajnego obejmując katedrę filozofii. Nominacja ta została ogłoszona dekretem Naczelnika Państwa z dnia 7 maja 1919 r{{odn|Jakubiak|1987|s=34–35}} Data nominacji 1 kwietnia 1919 za Janem F. Choroszym.}} roku profesorem nadzwyczajnym filozofii na [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytecie Warszawskim]]. Od 1 kwietnia 1929{{refn|grupa=uwaga|Jak pisze M. B. Jakubiak, w lutym 1927 roku została wybrana komisja przez Radę Wydziału Filozofii UW w sprawie mianowania Tadeusza Kotarbińskiego profesorem zwyczajnym. Wniosek o nadanie profesury Kotarbińskiemu został zatwierdzony dopiero 20 lutego 1929 roku i następnie podpisany przez Prezydenta RP Ignacego Mościckiego{{odn|Jakubiak|1987|s=35}}. Data nominacji 1 kwietnia 1929 za Janem F. Choroszym.}} roku profesor zwyczajny{{odn|Choroszy|1997|s=9}}. W roku akademickim 1929/30 dziekan Wydziału Humanistycznego UW{{odn|Woleński|1990|s=8–9}}.
W [[dwudziestolecie międzywojenne|dwudziestoleciu międzywojennym]] zaangażowany w sprawy społeczne, występował m.in. przeciwko [[antysemityzm]]owi, [[nacjonalizm]]owi oraz [[klerykalizm]]owi. Pisał głównie w miesięczniku „[[Racjonalista (miesięcznik)|Racjonalista]]”, organie [[Polski Związek Myśli Wolnej|Polskiego Związku Myśli Wolnej]]{{odn|Choroszy|1997|s=9–12}}. W trakcie prześladowań studentów pochodzenia żydowskiego na polskich uczelniach, kiedy organizacje prawicowe próbowały wyznaczać osobne sektory na salach wykładowych dla studentów nie-Polaków solidarnie dołączył do ich protestu<ref group="uwaga">Studenci sprzeciwiający się takim działaniom uczestniczyli w wykładach stojąc.</ref>, w ramach którego swoje wykłady prowadził na stojąco. Był przeciwnikiem wprowadzonemu na Uniwersytecie Warszawskim w roku akademickim 1937/1938 [[Getto ławkowe|gettu ławkowemu]]<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko = Bikont |imię = Anna |tytuł = Sendlerowa. W ukryciu |wydawca = Wydawnictwo Czarne |miejsce = Wołowiec |data = 2017 |strony = 68 |isbn = 978-83-8049-609-5}}</ref><ref>{{Cytuj książkę |nazwisko = Markiewicz |imię = Henryk |tytuł = Przeciw nienawiści i pogardzie, str. 109 |url = https://rcin.org.pl/Content/53490/WA248_69054_P-I-2524_markiew-przeciw.pdf |wydawca = Centrum Humanistyki Cyfrowej |miejsce = Odczyt wygłoszony w Centrum Kultury Żydowskiej w Krakowie 29 listopada 2004 r |rok = 2004 |strony = 119 |isbn = |data dostępu = 2020-12-05}}</ref>. W swojej działalności zbliżony do lewicy socjalistycznej był członkiem [[Związek Nauczycielstwa Polskiego|Związku Nauczycielstwa Polskiego]] będąc w latach 1937–1939 prezesem Sekcji Szkół Wyższych{{odn|Woleński|1990|s=9}}.
=== Działalność w czasie II wojny światowej ===
| |||