Katarzyna Aragońska: Różnice pomiędzy wersjami

W 1531 Katarzyna została odesłana z dworu, a jej komnaty zostały przekazane Annie Boleyn. Kiedy [[Arcybiskupi Canterbury|arcybiskup Canterbury]] William Warham zmarł, na jego miejsce został wyznaczony [[Tomasz Cranmer]], który wcześniej podsunął Henrykowi inny sposób rozwiązania problemu, a później został kapłanem rodzinnym Boleynów. Cranmer dowodził, że sprawa legalności małżeństwa ma charakter teologiczny, a papież jest tylko autorytetem w dziedzinie prawa kanonicznego. Sprawę teologiczną mogą rozstrzygnąć także doktorzy teologii i należy to przekazać uniwersytetom. Henryk obwołał się głową Kościoła w Anglii oraz ogłosił jego niezależność od Rzymu i papieża.

Po powrocie ze spotkania z królem Francji Franciszkiem I w [[Calais]], Henryk poślubił Annę w prywatnej ceremonii. 23 maja 1533 Cranmer, przewodniczący specjalnego sądu zebranego w kościele klasztornym w [[Dunstable]], orzekł, iż małżeństwo z Katarzyną było nieważne, a pięć dni później uznał ważność małżeństwa z Anną. Następnie Henryk obwołał się głową Kościoła w Anglii oraz ogłosił jego niezależność od Rzymu i papieża. Katarzyna do końca życia uważała się za żonę Henryka i nie uznała żadnego innego tytułu niż królowa Anglii i tak tytułowała ją służba. Resztę życia spędziła w areszcie domowym, oficjalnie nosząc tytuł księżny-wdowy [[Walia|Walii]]. Najpierw została wysłana do zamku More, a później przeniesiona do zamku [[Kimbolton (Cambridgeshire)|Kimbolton]]. Tam miała do własnej dyspozycji tylko jeden pokój (który opuszczała wyłącznie udając się na mszę świętą). Nosiła szaty franciszkanów, była tercjarką franciszkańską i często pościła. Chociaż była świadoma słabości instytucji Kościoła i papiestwa, nigdy nie przestała być katoliczką, była żarliwie religijna. Nie wolno jej było korespondować, rzadko pozwalano przyjmować gości. Nie mogła spotykać się z córką. Marię spotkał podobny los. Henryk oferował zniesienie niedogodności w zamian za uznanie Anny królową, ale obie odmówiły.