Trans Euro Trail: Różnice pomiędzy wersjami

Trasa TET ma w założeniu dwie odnogi: zachodnią (Szwecja, Norwegia, Dania, Niemcy, Holandia, Belgia, Francja, Wielka Brytania, Szwajcaria, Andora, Hiszpania i Portugalia) i wschodnią (Finlandia, Estonia, Łotwa, Litwa, Polska, Białoruś, Rumunia, kraje półwyspu bałkańskiego, Włochy), obydwie rozgałęziają się na wiele pomniejszych odnóg. Jednak wraz z rozwojem tras i dołączaniem kolejnych krajów można ją postrzegać jako sieć połączonych ze sobą tras, gdzie podział na zachód i wschód jest coraz mniej widoczny. Dodatkowym problemem jest chwilowa niedostępność odcinka ukraińskiego, który łączył szlaki w Polsce i Rumunii, przez co wschodnia odnoga TET podzielona jest na dwa oddzielone od siebie odcinki. Poza Europą kontynentalną TET obejmuje także trasy w Turcji sięgające niemal do jej wschodniej granicy.

W zależności od kraju i terenu przez jaki wytyczona jest trasa, można napotkać wszystkie rodzaje [[Droga gruntowa|nieutwardzonych dróg]] i szlaków, od szutru, piasku, przez błoto, kamienie po [[Ciek|cieki wodne]]. Trasy obejmują także odcinki [[Droga twarda|utwardzone]]. Założeniem twórcy było wytyczenie tras w taki sposób, aby pokonując je motocykliści mieli kontakt z naturą w pierwszej kolejności, zaś zwiedzanie zabytków kultury jest jedynie elementem uatrakcyjnienia trasy. Śledząc przebieg wielu odcinków łatwo zauważyć, że trasy omijają wiele ciekawych miejsc turystycznych.

Trasy przebiegają przez tereny miejskie, wiejskie, leśne, górskie, ich zróżnicowanie i trudność zależą od regionu, a także od kraju przez jaki przechodzą. Większość szlaków posiada zaznaczone użyteczne miejsca ([[Point of interest|POI]]), jak [[Punkt widokowy|punkty widokowe]], [[Atrakcyjność turystyczna|atrakcje turystyczne]], miejsca [[Kemping|kempingowe]], czy [[Stacja paliw|stacje paliw]], ale ich szczegółowość różni się dość znacząco.