Leprozorium: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m MalarzBOT: {{ka}} poprawiam na {{Kontrola autorytatywna}} |
m int. |
||
Linia 4:
Pierwsze leprozoria powstały w basenie Morza Śródziemnego w IV wieku i 200 lat później były już rozpowszechnione w całej [[Europa|Europie]]. Największa ich liczba funkcjonowała w średniowieczu, kiedy trąd był najbardziej rozpowszechniony. Umieszczenie w nich chorych było wtedy obowiązkowe i stanowiło swego rodzaju rytuał. Osoby podejrzane o zarażenie zgłaszane były do specjalnych komisji (powoływanych przez rady miast), których zadaniem było stwierdzenie choroby. Jeżeli osoba została uznana za chorą, odsyłano ją do leprozorium wraz z poświadczającym chorobę dokumentem. Zapobiegało to szukaniu schronienia w domach dla trędowatych przez [[żebractwo|żebraków]] i włóczęgów.
Po specjalnej mszy, podczas której choremu odczytywano listę zakazów, których zmuszony był przestrzegać, trędowatego odprowadzano do leprozorium, gdzie otrzymywał osobisty zestaw przedmiotów (ubrania, łyżki itp.). Od tej pory wychodzić mógł jedynie w specjalnych ubraniach, kołatką lub dzwoneczkiem
Od czasów [[wyprawy krzyżowe|wypraw krzyżowych]] domy dla trędowatych prowadzone były często przez zakony, między innymi [[franciszkanie|franciszkanów]] i powołany specjalnie w tym celu [[Zakon Rycerzy św. Łazarza]]. Większość z nich została zamknięta po epidemii „[[czarna śmierć|czarnej śmierci]]” (podczas której zmarła większość trędowatych) i w czasach nowożytnych ich liczba w Europie pozostawała znikoma. Jedyne leprozorium w Unii Europejskiej istnieje w [[Tichilești]]. Funkcjonowały jednak nadal – i funkcjonują do dziś – w innych, biedniejszych częściach świata.
| |||