Emirat Kordoby: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Abd ar-Rahman II: powt. |
m →Bunt: lit., int. |
||
Linia 175:
Przyczyny buntu jak i sama postać Umara ibn Hafsuna są bardzo niejasne i na domiar złego są często mitologizowane. Rebelię opisywano, zależnie od poglądów, na wiele różnych sposobów, na przykład: próbę realizacji wybujałych ambicji lokalnego watażki, zryw muwalladów przeciwko Arabom czy też przejaw walki chrześcijan przeciwko muzułmańskim panom<ref>Acien Almansa Manuel, ''Entre el feudalismo y el Islam: 'Umar Ibn Hafsun' en los historiadores, en las fuentes y en la historia'', Universidad de Jaén, 1994</ref>. Historia Umara ibn Hafsuna i jego rodziny nie różni się znacząco od losów innych rebeliantów i ich środowisk, choć trzeba przyznać, że pewne różnice jednak występują. Zastanawiający jest przede wszystkim fakt, iż często otrzymywał on pomoc od wspólnot chrześcijańskich z Malagi, [[Jaén (Hiszpania)|Jaén]] oraz [[Grenada (miasto w Hiszpanii)|Grenady]], jak i z regionów, w których miasta te się znajdowały. Źródła twierdzą nawet, że Umar ibn Hafsun przeszedł w 899 roku na chrześcijaństwo, po czym, w 910 roku, został [[Szyizm|szyitą]]. Informacje te są jednak traktowane z dużą ostrożnością<ref name=king/> z uwagi na fakt, iż w myśl ideologii propagowanej przez Umajjadów, bunt przeciwko emirowi był równoznaczny z aktem [[Apostazja|apostazji]].
Jest pewne, że Umar ibn Hafsun rozpoczął swoją karierę buntownika od walki przeciwko gubernatorowi Malagi, którego pokonał, potem jednak ukorzył się przed emirem i w 883 roku był przetrzymywany w Kordobie. Rok później zbiegł ze stolicy do Bobastro, gdzie zawarł sojusz z Banu Rifa, lokalnym plemieniem Berberów, rezydujących w twierdzy zwanej Alhama. Potem
Z drugiej jednak strony bunt Umara ibn Hafsuna nigdy tak naprawdę nie zagroził władzy Umajjadów nad Al-Andalus<ref name=king/>. Rebelianci nie dysponowali siłami zdolnymi do wyparcia dynastii z Kordoby, nie potrafili również opanować większej liczby dużych miast. Grenadę, którą udało im się podbić, szybko stracili. Skuteczne działania zbrojne byli w stanie prowadzić w zasadzie tylko w górskich regionach na południu, rzadko udawało im się pokonać wojska rządowe w otwartym polu. Nie potrafili również zachęcić do sojuszu wielu przedstawicieli lokalnych elit. Cieszyli się wprawdzie poparciem wsi i małych miasteczek na ziemiach, na których panowali, ale nie byli w stanie nimi skutecznie zarządzać. Ich zwierzchność ograniczała się często do pobierania opłat w zamian za ochronę przed rabusiami czy mieszkańcami konkurencyjnych osad. Wydaje się niemal pewne, że Umar ibn Hafsun nie był w stanie stworzyć niezależnego organizmu państwowego z terenów, które sobie podporządkował<ref name=king/>. Jego działalność polegała raczej na zdominowaniu kilku południowych ''kuras'', które w zamian za pomoc i ochronę płaciły mu [[Danina|trybut]]. Można ją porównać z działalnością niezależnych osad [[Moryskowie|Morysków]], którzy w [[XVI wiek]]u, na tym samym terenie, przez długi czas skutecznie opierali się presji rządu hiszpańskiego<ref>Mármol Carvajal Luis del, ''Historia del rebelión y castigo de los moriscos del reino de Granada'', Malaga, 1600</ref><ref>Carr Matthew, ''Blood and Faith: the Purging of Muslim Spain'', New York, 2009</ref>.
W 912 roku władzę w Kordobie objął [[Abd ar-Rahman III]], który dwa lata później rozpoczął energiczną kampanię przeciwko Umarowi ibn Hafsunowi. Doszło do serii najazdów na twierdze zajęte przez buntowników. Nie wszystkie ataki zakończyły się sukcesem, zwłaszcza że ich obrońcy czasami woleli zniszczyć fortyfikacje, niż oddać je w ręce wojsk emira. Niektóre
=== Hafsunidzi ===
|