40 mm armata przeciwlotnicza wz. 36 Bofors: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Gungir1983 (dyskusja | edycje) m →Linki zewnętrzne: szablon |
potrzebne źródło |
||
Linia 47:
10 grudnia 1937 I Wiceminister Spraw Wojskowych, generał brygady [[Janusz Głuchowski]] wprowadził do użytku służbowego regulamin artylerii przeciwlotniczej „Działoczyny przy 40 mm armacie przeciwlotniczej wz. 1936 <math>\tfrac{Art. 2-1}{1937}</math>”. Regulamin stanowił, że obsługa [[działon]]u liczyła dziewięciu [[kanonier]]ów pod dowództwem [[Działonowy|działonowego]]: [[celowniczy]] kierunku, celowniczy wysokości, celownikowy, [[ładowniczy]], przelicznikowy, [[amunicyjny]], wręczyciel, kierowca ciągnika z działem, kierowca ciągnika z przyczepką amunicyjną. Dwa działony tworzyły [[Pluton (wojsko)|pluton]] ogniowy. Ponadto w skład plutonu wchodził dowódca plutonu, „pomiarowy” – zastępca dowódcy plutonu i dowódca drużyny pomiarowej, patrol radiowy i dowódca wozów bojowych<ref>Regulamin artylerii przeciwlotniczej „Działoczyny przy 40 mm armacie przeciwlotniczej wz. 1936 <math>\tfrac{Art. 2-1}{1937}</math>”, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1938.</ref>.<br />Pod koniec 1938 opracowano polską wersję armaty z dolną lawetą półstałą (wz. 38). Armaty te były mniej mobilne i przeznaczone do ochrony obiektów. Uproszczona laweta była tańsza w produkcji a do jej przetaczania wystarczył samochód ciężarowy<ref name="Rozdżestwieński">{{Cytuj książkę | nazwisko = Rozdżestwieński | imię = Paweł | autor link = | tytuł = Armata Bofors 40 mm i ciągnik C2P | wydawca = Edipresse Polska S.A. | rok = 2013 | strony = 26, 36 | tom = 19 | seria = Wielki Leksykon Uzbrojenia. Wrzesień 1939 | isbn = 978-83-7769-567-8 | język = pl}}</ref>.
[[Plik:Polish artillery Battle of Bzura 1939.jpg|thumb|240px|Polskie działo przeciwlotnicze Boforsa po ataku [[Luftwaffe]] w czasie [[Bitwa nad Bzurą|bitwy nad Bzurą]] wrzesień 1939]]
We wrześniu 1939 [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojsko Polskie]] dysponowało 358 armatami tego typu{{fakt}}. Pozwoliło to na sformowanie 40 czterodziałowych baterii dla [[Dywizja|dywizji]] piechoty, 2 czterodziałowych baterii dla [[Brygada|brygad]] pancerno-motorowych, 11 dwudziałowych baterii dla brygad kawalerii oraz 81 lotniczych, wojskowych i fabrycznych plutonów składających się z 2 armat. Po [[Kampania wrześniowa|klęsce wrześniowej]] armata ponownie trafiła do jednostek [[Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie|PSZ na Zachodzie]] m.in. [[1 Dywizja Pancerna (PSZ)|1 Dywizji Pancernej]] i [[2 Korpus Polski (PSZ)|2 Korpusu Polskiego]].
W chwili wybuchu wojny polska Marynarka Wojenna używała 6 zestawów zdwojonych na okrętach nawodnych (OORP [[ORP Grom (1936)|"Grom"]], [[ORP Błyskawica|"Błyskawica"]], [[ORP Gryf (1936)|"Gryf"]]) o lufach chłodzonych wodą i 2 zestawów zdwojonych na okrętach podwodnych (OORP [[ORP Orzeł (1938)|"Orzeł"]], "Sęp") o lufach chłodzonych powietrzem. Wszystkie one miały jednak tę samą długość lufy wynoszącą 56 kalibrów i strzelały tymi samymi typami amunicji. Różnice polegały ponadto na tym, że zestawy dla OP nie miały systemu stabilizacji poprzecznej a miały podstawę częściowo składaną na czas chowania działa w wodoszczelnej studzience, co wiązało się z ich wysuwaniem i chowaniem, przez stosunkowo mały właz pokrywy ich studzienki. Marynarze z [[ORP Sęp (1938)|ORP "Sęp"]] po wojnie demonstrowali, że w razie potrzeby wraz z działem ze studzienki mogło być podniesionych czterech członków obsługi.
| |||