Wersja z 16:53, 12 sty 2021 edytuj Gdarin (dyskusja \| edycje) Redaktorzy, Administratorzy 63 182 edycje m poprawa przek., WP:SK, drobne techniczne ← poprzednia edycja		Wersja z 16:56, 12 sty 2021 edytuj anuluj edycję Gdarin (dyskusja \| edycje) Redaktorzy, Administratorzy 63 182 edycje →‎Główne ośrodki: drobne redakcyjne następna edycja →
Linia 2: == Główne ośrodki == ~~Głównymi ośrodkami polskiej samoobrony były Mińsk, Wilno i Grodno.~~ Jednostki samoobrony powstawały spontanicznie od jesieni [[1918]] na terenach Wileńszczyzny, Grodzieńszczyzny i Mińszczyzny w celu powrotu tych obszarów do państwa polskiego. Głównymi ich ośrodkami były [[Wilno]], [[Mińsk]], [[Grodno]], [[Lida]] i [[Kowno]], a z mniejszych miejscowości [[Szczuczyn (Białoruś)\|Szczuczyn]], [[Ejszyszki]], [[Oszmiana]], [[Wilejka (miasto)\|Wilejka]], [[Niemenczyn]], [[Świr (osiedle typu miejskiego)\|Świr]], [[Poniewież]]. Były to oddziały o różnej liczebności, składające się z miejscowej ludności polskiej, których akcje to początkowo obrona przed bandami rabunkowymi i niemieckimi maruderami, a następnie wojskami bolszewickimi, prowadzącymi agitację komunistyczną na tych terenach i buntującymi chłopów. Samoobrony kresowe przeciwstawiały się także litewskiemu nacjonalizmowi, roszczącemu pretensje do szerokiego pasa ziem Wileńszczyzny, a nawet Nowogródczyzny, co zagrażało odbudowaniu Polski w jej historycznym i etnicznym kształcie. Formacje Samoobrony często własnym sumptem wystawiali polscy ziemianie. 20 listopada 1918 roku w [[Warszawa\|Warszawie]] powstał [[Komitet Obrony Kresów Wschodnich]] mający na celu wsparcie dążeń Polaków na Wileńszczyźnie do połączenia z Macierzą. Wkrótce wszystkie jednostki Samoobrony zostały ujęte w jednolite ramy organizacyjne. 8 grudnia [[1918]] na ich czele stanął generał [[Władysław Wejtko]]. Natychmiast udał się do [[Warszawa\|Warszawy]], gdzie Naczelnik Państwa [[Józef Piłsudski]] mianował go formalnie ''dowódcą wszystkich formacji samoobrony krajowej Litwy i Białorusi oraz wszelkich innych polskich oddziałów wojskowych i milicyjnych''. Niezwłocznie przystąpił on do formowania dwóch pułków, pod dowództwem ppłk. W. Zubrzyckiego na Wileńszczyźnie i gen. [[Adam Mokrzecki\|Adama Mokrzeckiego]] na Grodzieńszczyźnie. ▼ Głównymi ich ośrodkami były [[Wilno]], [[Mińsk]], [[Grodno]], [[Lida]] i [[Kowno]], a z mniejszych miejscowości [[Szczuczyn (Białoruś)\|Szczuczyn]], [[Ejszyszki]], [[Oszmiana]], [[Wilejka (miasto)\|Wilejka]], [[Niemenczyn]], [[Świr (osiedle typu miejskiego)\|Świr]], [[Poniewież]]. ~~W dniu 20 listopada 1918 roku w [[Warszawa\|Warszawie]] powstał [[Komitet Obrony Kresów Wschodnich]] mający na celu wsparcie dążeń Polaków na Wileńszczyźnie do połączenia z Macierzą.~~ ▲Wkrótce wszystkie jednostki Samoobrony zostały ujęte w jednolite ramy organizacyjne. 8 grudnia [[1918]] na ich czele stanął generał [[Władysław Wejtko]]. Natychmiast udał się do [[Warszawa\|Warszawy]], gdzie Naczelnik Państwa [[Józef Piłsudski]] mianował go formalnie ''dowódcą wszystkich formacji samoobrony krajowej Litwy i Białorusi oraz wszelkich innych polskich oddziałów wojskowych i milicyjnych''. Niezwłocznie przystąpił on do formowania dwóch pułków, pod dowództwem ppłk. W. Zubrzyckiego na Wileńszczyźnie i gen. [[Adam Mokrzecki\|Adama Mokrzeckiego]] na Grodzieńszczyźnie. == Samoobrona Wileńska ==

Samoobrony kresowe: Różnice pomiędzy wersjami