Tytuł profesora: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
mNie podano opisu zmian
akt.
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) Zaawansowana edycja mobilna
Linia 1:
'''Tytuł profesora'''{{refn|grupa=uwaga|W Polsce do 2018 r. ''tytuł profesora'' nosił oficjalną nazwę ''tytuł naukowy'' lub ''tytuł naukowy profesora''; stosowana też była nazwa ''tytuł profesora''<ref>Ustawa z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki ({{Dziennik Ustaw|2003|65|595}} z późn. zmianami).</ref>.}} – nadawany w Polsce przez [[Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej|prezydenta Polski]] osobie, która uzyskała już stopień naukowy [[Habilitacja|doktora habilitowanego]] i przez to jest [[samodzielny pracownik nauki|samodzielnym pracownikiem nauki]], ma osiągnięcia naukowe lub artystyczne znacznie przekraczające wymagania stawiane w przewodzie (postępowaniu) habilitacyjnym oraz posiada znaczące osiągnięcia [[nauczyciel akademicki|dydaktyczne]], w tym w [[dydaktyka|kształceniu kadry naukowej]]. Prezydent nadaje tytuł profesora na wniosek [[Rada Doskonałości Naukowej|Rady Doskonałości Naukowej]] (do końca 2020 istniejeistniała [[Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów]]<ref>Art. 189 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce ({{Dziennik Ustaw|2018|1669}}).</ref>).
 
Tytuł profesora potocznie od 1989 bywa określany jako „profesura [[Belweder w Warszawie|belwederska]]”, z uwagi na dawną siedzibę Prezydenta RP, w której odbywały się uroczystości wręczenia postanowień o nadaniu tytułu profesora. Inne potoczne określenie dla tytułu naukowego to „profesor tytularny”. Określenie to jest mylące, gdyż wyraz „tytularny” zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego oznacza „mający prawo do używania jakiegoś tytułu, lecz niepełniący funkcji z nim związanej”, a także nieposiadający rzeczywistej władzy, stanowiska czy uposażenia{{refn|grupa=uwaga|W Rzeczypospolitej szlacheckiej istniało wiele urzędów dających posiadaczom prawo do używania tytułu, ale bez jakichkolwiek uprawnień, dochodów czy obowiązków. W okresie II Rzeczypospolitej zasłużeni oficerowie mogli otrzymać awans na tytularnego generała, który uprawniał ich do noszenia dystynkcji generalskich, ale bez prawa do stanowiska i wynagrodzenia przewidzianego dla tego stopnia. Po drugiej wojnie światowej zaniechano używania przy takich awansach przymiotnika „tytularny”, choć stopnie oficerskie nadawane wielu kombatantom mają wyłącznie charakter honorowy}}.