Benedykt (Bobkowski): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Życiorys: int. |
drobne techniczne, wikizacja |
||
Linia 60:
Ukończył seminarium duchowne w [[Psków|Pskowie]] (w 1903<ref name="paw"/>), następnie przez dwa lata był studentem Uniwersytetu w Dorpacie. W 1905, jako mężczyzna żonaty, przyjął [[Sakrament święceń|święcenia]] [[Prezbiter|kapłańskie]]. Służył początkowo w parafii w Starosielu ([[eparchia mińska]]), zaś od 1914 w soborze w [[Nowogródek|Nowogródku]]. W latach 1914–1918 był [[kapelan]]em w armii rosyjskiej<ref name="pravenc">[http://www.pravenc.ru/text/150207.html Wieniedikt]</ref>. W 1918 otrzymał godność [[protoprezbiter]]a, proboszcza parafii przy soborze w Nowogródku i dziekana cerkwi w ujeździe<ref name="pravenc"/>.
Po zmianie granic państwowych i odzyskaniu niepodległości przez Polskę wszedł w skład duchowieństwa prawosławnego działającego na jej terytorium, od 1925 w ramach [[Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny|Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego]]<ref name="pravenc"/>. Pracę duszpasterską łączył z obowiązkami katechety w białoruskim gimnazjum i szkole podstawowej w Nowogródku, zaś w latach 1920–1931 był wizytatorem szkół powszechnych i średnich w dekanacie nowogródzkim<ref name="paw">{{
Po agresji radzieckiej na Polskę i aneksji ziem wschodnich do ZSRR, 29 czerwca 1940 archimandryta Benedykt został ponownie przyjęty w poczet duchowieństwa [[Rosyjski Kościół Prawosławny|Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego]]<ref name="pravenc"/>.
Linia 67:
Na prośbę metropolity mińskiego [[Pantelejmon (Rożnowski)|Pantelejmona]] został 26 marca 1941 nominowany na biskupa brzeskiego, wikariusza [[Eparchia grodzieńska i wołkowyska|eparchii grodzieńskiej]], przy zachowaniu dotychczasowych funkcji w monasterze w Żyrowiczach. Jego [[chirotonia]] biskupia odbyła się w [[Moskwa|Moskwie]] 30 marca 1941 pod przewodnictwem metropolity moskiewskiego i kołomieńskiego [[Sergiusz (patriarcha Moskwy)|Sergiusza]]<ref name="pravenc"/>.
Biskup Benedykt, razem z metropolitą Pantelejmonem, na żądanie okupacyjnych władz niemieckich rozpoczął tworzenie struktur Białoruskiego Kościoła Prawosławnego. 3 marca 1942 [[Wszechbiałoruski Sobór Cerkiewny (1942)|Wszechbiałoruski Sobór Cerkiewny]] w Mińsku powołał go w skład Synodu tegoż Kościoła, polecając mu zarazem zarządzanie wszystkimi jego strukturami na terenie eparchii grodzieńskiej i białostockiej na prawach egzarchy<ref name="pravenc"/>. Polecono także, by biskup Benedykt uznawał za swojego bezpośredniego zwierzchnika nie metropolitę Pantelejmona, a biskupa [[Eparchia berlińska i niemiecka (Rosyjski Kościół Prawosławny poza granicami Rosji)|berlińskiego i niemieckiego]] [[Serafin (Lade)|Serafina]]<ref name="pravenc"/>. 10 marca 1943 został podniesiony do godności
Hierarcha stanowczo sprzeciwiał się białorutenizacji Kościoła prawosławnego na podległym mu obszarze, zabraniał odprawiania nabożeństw w językach [[Język białoruski|białoruskim]], [[Język polski|polskim]] i [[Język ukraiński|ukraińskim]], zezwalając jedynie na tradycyjny [[język cerkiewnosłowiański]]. Władze niemieckie charakteryzowały go jako zwolennika rosyjskiego charakteru Cerkwi i utrudniały mu sprawowanie obowiązków, ograniczając czas trwania nabożeństw i możliwości ich organizowania w święta przypadające w dni robocze<ref name="pravenc"/>. W październiku 1943 udał się do [[Wiedeń|Wiednia]] na spotkanie biskupów Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji, którego uczestnicy ocenili wybór patriarchy moskiewskiego i całej Rusi, jaki miał miejsce w Moskwie, jako niekanoniczny. Zaprotestowali również przeciwko ograniczaniu działalności duszpasterskiej duchownych związanych z Cerkwią Zagraniczną na okupowanych przez Niemców terytoriach radzieckich<ref name="pravenc"/>.
| |||