Urząd stanu cywilnego: Różnice pomiędzy wersjami

Dopiero w [[Polska Ludowa|Polsce Ludowej]] w 1946 wprowadzono jednolitą świecką rejestrację stanu cywilnego. Te zmiany doprowadziły do ostrego konfliktu między władzami kościelnymi a państwowymi. Głównym przedmiotem sporu było wprowadzenie ślubów cywilnych i [[Rozwód|rozwodów]]{{odn|LeksykonPraca historii Polski po II wojnie światowej 1944-1997zbiorowa|2003|s=89}}. Duchowni, którzy dotychczas prowadzili księgi USC, zachowali przejściowo księgi z lat 1890-19451890–1945 i mogli z nich wydawać wypisy. W 1949 posiadane księgi przekazali do USC, a wydawane przez nich wypisy w 1955 straciły ważność pod względem prawnym. W 1960 r. w Polsce funkcjonowało około 3000 urzędów stanu cywilnego<ref>Praca zbiorowa, ''Polska Ludowa. Słownik encyklopedyczny'', Wiedza Powszechna Warszawa 1965, s. 403.</ref>. Akt sporządzał kierownik USC lub jego zastępca, a ustawa określała dane, które wpisywał do aktu. Akta urodzenia lub zgonu sporządzano na podstawie zgłoszeń. Urodzenie dziecka należało zgłosić w ciągu 14 dni, a zgon osoby w ciągu 3 dni. Małżeństwo zawierane było w uroczystej formie przez złożenie zgodnych oświadczeń przed kierownikiem USC. Już od 1946 zawarcie ślubu religijnego nie miało mocy prawnej, a od 1958 nie wolno było udzielić ślubu kościelnego osobom, które wcześniej nie zawarły małżeństwa w USC. Zmiany w aktach mogły być dokonywane jedynie na podstawie orzeczeń sądowych i dotyczyły najczęściej wpisów o zmianie nazwiska, rozwiązaniu małżeństwa itp.<ref>Praca zbiorowa, ''Polska Ludowa. Słownik encyklopedyczny'', Wiedza Powszechna Warszawa 1965, s. 404.</ref>.

* {{Cytuj książkę|autor = Praca zbiorowa |tytuł = Leksykon historii Polski po II wojnie światowej 1944-19971944–1997| miejsce = Warszawa| rok = 2003| strony = |odn={{odn/id|Praca zbiorowa|2003}}}}