Nawrócenie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Etymologia: + |
|||
Linia 3:
== Etymologia ==
W pierwotnym sensie etymologicznym słowo to nie miało religijnego charakteru, oznaczało zwykłą czynność zawracania, dlatego np. w [[Nowy Testament|Nowym Testamencie]] często występuje z dodatkowymi określeniami „...oni sami opowiadają o nas, jakiego to przyjęcia doznaliśmy od was i jak nawróciliście się ''od bożków do Boga''...”<ref>{{Biblia|księga = 1Tes|rozdział = 1|wersety = 9}}</ref>. Bliskoznacznym terminem jest '''metanoja'''<ref>{{encyklopedia PWN|id = 3940044|tytuł=metanoja|data dostępu=2010-10-29}}</ref>, [[język grecki|gr.]] „μετάνοια”, ''metanoia'', 'przemiana (''meta'') umysłu (''nous'')'<ref name="autonazwa">Według „Słownika Nowego Testamentu”, autor ksiądz [[Xavier Léon-Dufour]], Poznań 1986 ‘Księgarnia Świętego Wojciecha’ wydanie 2, tłumaczenie z [[język francuski|fr.]] [[biskup]] [[Kazimierz Romaniuk]], s. 419 hasło ‘nawrócenie’ i str. 493, hasło’pokuta’.</ref>, [[łacina|łac.]] odpowiednik ''conversio'' – odmiana umysłu, duchowa bądź intelektualna przemiana. W sensie etymologicznym zmiana o charakterze neutralnym, w [[teologia|teologii]] [[chrześcijaństwo|chrześcijańskiej]] pojęcie jednoznacznie pozytywne oznaczające zmianę sposobu myślenia i postępowania, odnowę duchową. Słowo pochodzenia [[Grecja|greckiego]].
[[Werner Jaeger]] wskazał, że za autora "nawrócenia" jako metafory religijnej uznać należy [[Platon]]a i jego [[jaskinia platońska|opowieść o jaskini]]. W [[mit platoński|platońskim micie]] ludzie zostali przykuci łańcuchami w mrokach jaskini i zmuszeni do oglądania cieni na ścianie, będących jedynie pozorami rzeczywistości. Przejście od życia tymi pozorami (życia w świecie zmysłowym), ku nadzmysłowemu światu realnemu ma charakter religijno-mistyczny. Wiąże się z zerwaniem kajdan i odwróceniu twarzy od mroków jaskini ku światłu, a potem podążaniu ku jego źródłu (czyli Dobru). Wyzwolenie następuje poprzez "odwrócenie szyi" (''περιάγειν τὸν αὐχένα''), a nieco dalej określone zostaje jako "nawrócenie" (''περιαγωγή'') duszy. Zdaniem Jaegera metafora ta miała następnie zostać przejęta przez [[platonizm|platonizm chrześcijański]]<ref>{{cytuj |autor=[[Giovanni Reale]]|tytuł=Historia filozofii starożytnej|wolumin=2|wydawca=Wydawnictwo KUL|miejsce=Lublin|data=2008|s=353}}</ref>.
W [[Septuaginta|Septuagincie]] czasownikiem „μετανοέω” zastępowane jest hebrajskie słowo „נָחַם” (''nacham''), oznaczające: pocieszać się, odczuwać żal i skruchę, trapić się, wzdychać, pokutować<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Uglorz|imię=Manfred|autor link=Manfred Uglorz|tytuł=Teologia zwiastowania i czynów Jezusa|wydawca=Chrześcijańska Akademia Teologiczna|miejsce=Warszawa|data=1999|strony=84|isbn=83-909272-3-3}}</ref>. W [[Wulgata|Biblii łacińskiej]] termin tradycyjnie przekładany jako ''poenitentia'', ‘pokuta’ (od ''poena'' [[łacina|łac.]] ‘kara’), w [[Nowy Testament|Nowym Testamencie]] oznacza radykalną zmianę sposobu działania, zgodnie z tym, do czego wzywa [[Jan Chrzciciel]]: ''Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie'' ([[Ewangelia Mateusza|Mt]] 3,2)<ref>{{Biblia|księga = Mt|rozdział = 3|wersety =2}}</ref>. Wezwanie to zakłada [[Bóg|Boży]] dar „nawrócenia”, zgodnie z nauczaniem [[prorok]]ów, a jako skutek tego daru – [[skrucha|skruchę]] i zmianę życiowych postaw.
| |||