Hilary Minc: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
m drobne merytoryczne |
||
Linia 33:
Po [[Atak Niemiec na ZSRR|wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej]], na przełomie lat 1942/1943 pracował w redakcji polskiej radia w [[Saratów|Saratowie]], a następnie w Moskwie. W lutym 1943 w komitecie organizacyjnym [[Związek Patriotów Polskich|Związku Patriotów Polskich]]. Był pracownikiem redakcji wydawanego od marca 1943 pisma ZPP „[[Wolna Polska]]”, gdzie zamieszczał wiele programowych artykułów w sprawie kształtu geograficznego i społeczno-gospodarczego przyszłej Polski. W maju 1943 był jednym ze współtwórców [[1 Warszawska Dywizja Piechoty|1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki]], 14 maja został [[Politruk|oficerem politycznym]] w 1 Dywizji Piechoty współpracującym z [[NKWD]]<ref>Edward Kospath-Pawłowski, [[Sławomir Cenckiewicz]]: ''Długie ramię Moskwy'', s. 44.</ref> – najpierw jako szef jej Wydziału Kulturalno-Oświatowego, a od 1 czerwca 1943 szef Wydziału Oświatowego w stopniu majora. W sierpniu 1943 mianowany prokuratorem dywizyjnym, po wyłonieniu się różnicy zdań między nim a [[Zygmunt Berling|Zygmuntem Berlingiem]] i [[Włodzimierz Sokorski|Włodzimierzem Sokorskim]] zdegradowany do stopnia plutonowego podchorążego. Uczestnik [[Bitwa pod Lenino|bitwy pod Lenino]], za co został odznaczony sowieckim [[Order Wojny Ojczyźnianej|Orderem Wojny Ojczyźnianej]] II stopnia i polskim Srebrnym [[Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”|Medalem „Zasłużonym na Polu Chwały”]]. Przywrócono mu stopień majora, później awansowano na podpułkownika oraz odznaczono [[Order Krzyża Grunwaldu|Orderem Krzyża Grunwaldu]] II klasy i [[Order Virtuti Militari|Orderem Virtuti Militari]] V klasy.
Od stycznia 1944 jeden z dwóch pełnomocników tajnego [[Centralne Biuro Komunistów Polski|Centralnego Biura Komunistów Polski]] przy [[Komitet Centralny Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego|KC WKP(b)]], od 11 lipca 1944 członek Biura<ref>[[Aleksander Kochański]]: ''Hilary Minc'' w: [[Polski Słownik Biograficzny]], t. XXI Warszawa-Kraków-Wrocław-Gdańsk 1976, s. 278–281 ([http://www.ipsb.nina.gov.pl/a/biografia/hilary-minc wersja interaktywna IPSB]); Czesław Grzelak, [[Henryk Stańczyk]], Stefan Zwoliński: ''Armia Berlinga i Żymierskiego'', Warszawa 2009, s. 42.</ref>. Od 10 marca 1944 kierował Biurem Badań Gospodarczych przy Zarządzie Głównym ZPP. W lipcu 1944 brał czynny udział w rozmowach i konferencjach w Moskwie w związku z powołaniem [[Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego|Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (PKWN)]]. Od sierpnia 1944 członek powołanego wówczas [[Biuro Polityczne KC PPR|Biura Politycznego Komitetu Centralnego]] [[Polska Partia Robotnicza|Polskiej Partii Robotniczej]], do grudnia 1945 mającego charakter tajny<ref>[[Ryszard Terlecki]]: ''Miecz i tarcza komunizmu. Historia aparatu bezpieczeństwa w Polsce 1944–1990'', Kraków 2007, s. 34.</ref>.
Poseł do [[Krajowa Rada Narodowa|Krajowej Rady Narodowej]], [[Posłowie na Sejm Ustawodawczy (1947–1952)|na Sejm Ustawodawczy]] oraz na [[Sejm PRL]] [[Posłowie na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej I kadencji|I kadencji]]. Początkowo kierownik Biura Ekonomicznego przy Prezydium PKWN, 11 grudnia 1944 został [[Ministerstwo Przemysłu|kierownikiem Resortu Przemysłu]]. Odtąd do 1956 był osobą kierującą polityką gospodarczą państwa. W [[Rząd Tymczasowy Rzeczypospolitej Polskiej|Rządzie Tymczasowym]] objął tekę ministra przemysłu, funkcję tę utrzymał również w [[Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej|Tymczasowym Rządzie Jedności Narodowej]] i [[Pierwszy rząd Józefa Cyrankiewicza|rządzie Józefa Cyrankiewicza]] (od marca 1947 jako [[Ministerstwo Przemysłu i Handlu|minister przemysłu i handlu]]). Postulował centralizację gospodarczą w Polsce, propagował i wdrażał system nakazowo-rozdzielczy. W 1949 stanął na czele [[Centralny Urząd Planowania|Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego]]. Był także przewodniczącym [[Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów|Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów]].
| |||