Yvette Roudy: Różnice pomiędzy wersjami

Na początku lat 60-tych pod wpływem książki ''The Feminine Mystic'' i Mouvement Démocratique Féminin (MDF) założyła pismo i zaczęła się angażować w walkę na rzecz [[równouprawnienie|równouprawnienia]] i zwalczania [[seksizm]]u. Szybko zdała sobie sprawę, że aby rozpocząć debatę na temat sytuacji kobiet, trzeba również zaangażować się politycznie i dlatego zaczęła od 1965 wspierać kandydaturę [[François Mitterrand|Mitterranda]] na prezydenta, a później również [[Partia Socjalistyczna (Francja)|Partię Socjalistyczną]]<ref name="franceculture">{{Cytuj stronę |url = https://www.franceculture.fr/personne-yvette-roudy.html |tytuł = ''Yvette Roudy'' |opublikowany = franceculture.fr |język = fr |data dostępu = 2021-02-28}}</ref>. 7 kwietnia 1971 został opublikowany na pierwszej stronie dziennika ''„[[Le Monde]]”'' ''[[Manifest 343]]'', którego była jedną z sygnatariuszy, zaś autorką manifestu była [[Simone de Beauvoir]]. Występując w obranie praw kobiet, żądały [[aborcja|prawa do usunięcia ciąży]]<ref>{{odnCytuj |Michaliktytuł = ''Kronika kobiet'' |data = 1993 |isbn = 83-900331-5-1 |inni = Marian B Michalik (red.) |miejsce = Warszawa |wydawca = Wydawnictwo „Kronika” |s = 577-578}}</ref>. Od 1979 do 1981 zasiadała w [[Parlament Europejski|Parlamencie Europejskim]] [[Posłowie do Parlamentu Europejskiego I kadencji|I kadencji]]<ref name="franceculture" />. W okresie od 21 maja 1981 do 21 maja 1985 była ministrem delegowanym ds. praw kobiet w pierwszym, drugim, trzecim rządzie premiera [[Pierre Mauroy|Mauroy]] i rządzie [[Laurent Fabius|Fabiusa]], a następnie do 20 marca 1986 ministrem praw kobiet w rządzie Fabiusa{{odn|Michalik|1993|s=598}}<ref>{{Cytuj stronę |url = http://www.assemblee-nationale.fr/connaissance/collection/connaissance-2-gouvernements.pdf |tytuł = ''LES GOUVERNEMENTS ET LES ASSEMBLÉES PARLEMENTAIRES SOUS LA Ve RÉPUBLIQUE'' |opublikowany = assemblee-nationale.fr |język = fr |data dostępu = 2021-02-2528}}</ref>. Już w 1981 zaangażowała się w kampanię na rzecz refundacji [[antykoncepcja|środków antykoncepcyjnych]] jak i refundacji kosztów zabiegu aborcji z tytułu ubezpieczenia społecznego, co umożliwiła ustawa z 1982. Dla Roudy również ważne były kwestie związane z [[parytet]]em i właśnie ustawa z 1983 gwarantowała równość kobiet i mężczyzn w życiu zawodowym. Przyczyniła się również do powstania stowarzyszenia kobiet dziennikarek<ref name="franceculture" />. Od 1986 do 1993 i od 1997 do 2002 była deputowaną do [[Zgromadzenie Narodowe (Francja)|Zgromadzenia Narodowego]] [[V Republika Francuska|V Republiki]] VIII, IX, XI kadencji<ref name="assemblee" />. W latach 1989-2001 była merem [[Lisieux]]<ref name="legifrance" />. W 2007 poparła i zaangażowała się w [[Wybory prezydenckie we Francji w 2007 roku|kampanię prezydencką]] [[Ségolène Royal]], a w 2011 poparła [[François Hollande]] na [[Wybory prezydenckie we Francji w 2012 roku|prezydenta]] w 2012<ref>{{Cytuj stronę |url = https://www.lepoint.fr/politique/l-ex-ministre-des-droits-de-la-femme-yvette-roudy-soutient-hollande-13-10-2011-1384211_20.php |tytuł = ''L'ex-ministre des droits de la Femme Yvette Roudy soutient Hollande'' |opublikowany = lepoint.fr |język = fr |data dostępu = 2021-02-28}}</ref>. W kolejnych [[Wybory prezydenckie we Francji w 2017 roku|wyborach prezydenckich]] w 2017 kandydatem socjalistów był [[Benoît Hamon]], którego Roudy poparła, ale na skutek jego kontrowersyjnych wypowiedzi na temat [[Muzułmanin|muzułmanów]] wycofała się z poparcia<ref>{{Cytuj stronę |url = https://www.bfmtv.com/politique/l-ancienne-ministre-des-droits-des-femmes-yvette-roudy-a-benoit-hamon-tu-as-perdu-ma-voix_AN-201701270067.html |tytuł = ''L'ancienne ministre des droits des femmes, Yvette Roudy, à Benoît Hamon: "Tu as perdu ma voix"'' |opublikowany = bfmtv.com |język = fr |data dostępu = 2021-02-28}}</ref>.