Linia Zygfryda: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
PG (dyskusja | edycje)
szablon
Styl
Linia 10:
We wrześniu 1944 r. wojska amerykańskie, brytyjskie, kanadyjskie i francuskie [[przełamanie linii Zygfryda|zaatakowały linię Zygfryda]]. W rejonie [[bitwa o las Hürtgen|lasów Hürtgen]] atakujący najpierw musieli przywyknąć do techniki walki w [[las|lesie]]. Z drugiej strony, ich niemieckich przeciwników wspierały oddziały zaprawione w boju na [[front wschodni (II wojna światowa)|froncie wschodnim]], którym dobrze znana była taktyka walki na terenach leśnych. Z kolei w [[Akwizgran]]ie obrońcom udało się na trzy tygodnie związać Amerykanów krwawymi walkami ulicznymi, które zakończyły się 17 października 1944 r. [[bitwa o Akwizgran|zdobyciem pierwszego niemieckiego miasta]].
 
W obszarze Ochsenkopf i Peterberg Niemcy mieli dodatkową przewagę: ochronę przed amerykańskim ogniem dawały im bunkry, którymi usiane były wzgórza. Większość z nich była jednak zaadaptowanymi ''ad hoc'' fortyfikacjami z czasów [[I wojna światowa|I wojny światowej]], z tego powodu były mocno przestarzałe. Nadrabiano to sprzyjającymi obronie warunkami terenowymi. W północnym rejonie gór [[Eifel]] bunkry były usytuowane w gęstych lasach, gdzie każde drzewo stanowiło potencjalną przeszkodę dla czołgów. Niemcy mogli bronić bunkrów z bliskiejniewielkiej odległości, nawet jeśli rzeczywista linia frontu przesunęła się dalej. Każda kompania i pułk niemiecki mógł skryć się za masywnymi, betonowymi ścianami. W efekcie walka o linię obrony, którą alianci chcieli początkowo zająć z marszu, zamieniła się w [[wojna pozycyjna|wojnę pozycyjną]] trwającą kilka miesięcy i przypominającą działania z czasów I wojny światowej. Decydującego przełamania nie przyniosło nawet [[bitwa o Metz|zdobycie najsilniej bronionej twierdzy]] linii Zygfryda, [[Metz]]u, w grudniu 1944 r. Amerykańska 1 Armia była w stanie minąć bunkry i pokonać dolinę [[Kall (Niemcy)|Kall]] dopiero po odparciu [[ofensywa w Ardenach|ofensywy w Ardenach]] na początku 1945 r.
 
== Szczegóły konstrukcji ==
Linia 19:
 
Ponadto linię Zygfryda tworzyły dodatkowo [[Twierdza|twierdze]] w [[Kolonia (Niemcy)|Kolonii]], [[Wesel]] oraz [[Koblencja|Koblencji]] i [[Moguncja|Moguncji]]. Dodatkowe rejony umocnione znajdowały się po stronie wschodniej [[Schwarzwald]]u i wzdłuż doliny rzeki [[Neckar]].
Linia na całej długości miała ok. 10 km szerokości pasa obrony, zwykle złożonego z dwóch osobnych linii. Umocnienia składały się z [[żelbet]]owych [[schron|schronów bojowych]] różnego typu. Największe wykonane obiekty to tzw. [[Panzerwerk]]e (nazwa częściowo propagandowa, oznaczająca dzieło pancerne, tj. schron bojowy wyposażony w pancerne kopuły i płyty) o odporności B (według niemieckiego systemu oznaczało to ściany i stropy o grubości 1,5 metra oraz pancerze 250–300 mm; obiektów o odporności A – 3,5 metra betonu, 600 mm pancerza – praktycznie nigdzie nie ukończono). Były to zazwyczaj dwukondygnacyjne schrony bojowe, wyposażone w kopuły pancerne i uzbrojone w [[karabin maszynowy|karabiny maszynowe]], [[granatnik]]i i [[miotacz ognia|miotacze ognia]]. Linię uzupełniały liczne mniejsze obiekty. Na Wale Zachodnim wzniesiono także kilka grup warownych, gdzie obiekty połączone były systemem podziemnych tuneli. W efekcie zatrzymania budowy linii umocnień nie uzupełniono o schrony z [[wieża artyleryjska|wieżami artyleryjskimi]] i [[broń przeciwpancerna|bronią przeciwpancerną]]. Fortyfikacje otaczano także zaporami różnego typu (np. [[zapora przeciwpancerna|przeciwpancerne]] i [[zapora przeciwpiechotna|przeciwpiechotne]]). Na całej długości linii Zygfryda funkcjonował dodatkowo pas obrony przeciwlotniczej o szerokości średnio 65 km (cała linia miała od 35–7535 do 75 km szerokości).
 
== Zobacz też ==