In pectore: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
jęz., ort., drobne merytoryczne, wikizacja
m drobne techniczne
Linia 3:
Nominacje ''in pectore'' następcy [[Piotr Apostoł|świętego Piotra]] stosowali zwykle w przypadku, gdy kraj, w którym przebywa nominowany, prześladuje wyznawców Kościoła katolickiego. W ten sposób [[papież]] unika dalszego wzmagania napięcia z tym krajem i nie wystawia wyróżnionej osoby na ryzyko prześladowań. Zdarza się, że o nominacji ''in pectore'' nie wie nawet [[kardynał]], którego ona dotyczy. Do chwili upublicznienia przez papieża nazwiska nominowanej osoby nie może ona otrzymać purpurowego kardynalskiego [[biret]]u i uczestniczyć w spotkaniach [[Kolegium Kardynałów|Kolegium Kardynalskiego]] oraz w [[konklawe]].
 
Ostatnim papieżem, który mianował kardynała ''in pectore'', był [[Jan Paweł II]]. W ciągu swojego [[pontyfikat]]u mianował w ten sposób czterech kardynałów. Ujawniono jedynie nazwiska trzech z nich: mianowany w 1979 roku [[Ignatius Kung Pin-mei]] - biskup [[Diecezja szanghajska|Szanghaju]] - ujawniony w 1991 roku i mianowani w 1998 roku, a ujawnieni w 2001 roku [[Janis Pujats]] - [[Arcybiskupi Rygi|arcybiskup Rygi]] oraz [[Marian Jaworski]] - [[Archidiecezja lwowska|arcybiskup Lwowa]]. Czwartego kardynała ''in pectore'' Jan Paweł II mianował w 2003 roku, ale jego nazwiska nie zdążył ujawnić, ani nie pozostawił w tej sprawie żadnej dyspozycji w swoim testamencie.
 
Imię [[kardynał]]a może ujawnić tylko sam [[papież]] lub ktoś wykonujący pozostawione przez niego stosowne instrukcje.