Wikipedysta:Matrek/brudnopis/Enterprise: Różnice pomiędzy wersjami

Po 7 grudnia, Enterprise przeprowadził cztery patrole – 9 grudnia, 19 grudnia, 3 stycznia i 11 stycznia<ref name=Kleiss-Pearl2/>. Ostatni z nich był operacją powietrzno-morską na dużą skalę – jej celem był [[Rajdy na Wyspy Marshalla i Gilberta|bombardowanie Wysp Marshalla]]. Po szoku związanym z atakiem na Pearl Harbor, United States Navy znalazła się w sytuacji rażącej dysproporcji sił. Marynarka amerykańska miała do dyspozycji na Pacyfiku trzy lotniskowce, podczas gdy [[Nippon Kaigun|marynarka japońska]] 10, żadnego sprawnego pancernika, podczas gdy flota japońska 10. Japończycy mieli do dyspozycji też więcej krążowników, niszczycieli i samolotów, w większości też nowocześniejszych od swoich amerykańskich odpowiedników. Po zastąpieniu adm. [[Husband Edward Kimmel|Husbanda Kimmela]] przez adm. [[Chester Nimitz|Chestera Nimitza]] na stanowisku dowódcy Floty Pacyfiku, nowy [[Chief of Naval Operations|dowódca floty]] adm. [[Ernest J. King|Ernest King]], skierował z Atlantyku na Pacyfik dwa dodatkowe lotniskowce [[USS Yorktown (CV-5)|USS „Yorktown” (CV-5)]] i [[USS Hornet (CV-8)|„Hornet” (CV-8)]], które przybyły na Hawaje odpowiednio w styczniu i w marcu. Już jednak 11 stycznia skierowana na Hawaje z [[San Diego]] na Zachodnim Wybrzeżu [[USS Saratoga (CV-3)|USS „Saratoga” (CV-3)]] została storpedowana przez japoński okręt podwodny, i wyłączona ze słuzby operacyjnej na kolejne sześć miesięcy<ref name=Kleiss-Pearl2/>. Na początku więc 1942 roku, Enterprise był jedynym obok „Yorktowna” i „Lexingtona” czynnym lotniskowcem na Pacyfiku. W tej sytuacji adm. Nimitz mógł sobie pozwolić wówczas jedynie na szybkie uderzenia lotnicze, nie będąc w stanie przeprowadzać większych operacji uderzeniowych, przeciwko znacznie silniejszej flocie japońskiej.

 

 

==== Podsumowanie ====