Pokora: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m kat. |
Przekształcam cytat na na nową formę Szablon:Cytat z nazwanymi parametrami |
||
Linia 13:
Dla chrześcijanina więc pokora to prawda o sobie i o Bogu.
{{Cytat
|autor =
|źródło = Św. [[Teresa z Avila]]
|styl = środek
}}.
Pokora polega na uniżeniu ludzkiego ducha przed Bogiem. Pojawia się wówczas, gdy uznaje się w sercu i potwierdza życiową postawą, że Bóg jest wszystkim, że z samego siebie człowiek nic nie może.
{{Cytat
|autor =
|źródło = [[Grzegorz I|Św. Grzegorz Wielki]], Moralia, 2, 8
|styl = środek
}}
Prawdziwej pokorze towarzyszą pewne znaki: radość, pokój, cichość i moc. Objawami fałszywej pokory są: zniechęcenie, rezygnacja z ćwiczenia się w cnotach, nieustanny niepokój serca i brak przebaczania sobie popełnionych błędów<ref>Jerzy Zieliński OCD, Walka duchowa, Wydawnictwo Karmelitów Bosych, Kraków 2004</ref>.
Jak pisze [[Faustyna Kowalska]] w swoim [[Dzienniczek|Dzienniczku]]: {{
|treść = "Jak można się podobać Bogu, kiedy pycha i miłość własna rozsadza i pokrywa się, że stara się o chwałę Bożą, a tu tymczasem idzie o chwałę własną. Kiedy to spostrzegam, bardzo mnie to boli"<ref>[[Dzienniczek Siostry Faustyny]], 1139</ref>. |styl = środek
}}
== Zobacz też ==
|