Pokora: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m kat.
Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje)
Przekształcam cytat na na nową formę Szablon:Cytat z nazwanymi parametrami
Linia 13:
 
Dla chrześcijanina więc pokora to prawda o sobie i o Bogu.
{{Cytat
{{cytatD |treść = "Pan Bóg tak lubi pokorę, bo sam jest prawdą najwyższą, a pokora niczym innym nie jest, tylko chodzeniem w prawdzie"<ref>Św. Teresa od Jezusa, Twierdza wewnętrzna, VI, 10, 7</ref>|Św. [[Teresa z Avila]]}}.
|autor =
|źródło = Św. [[Teresa z Avila]]
|styl = środek
}}.
 
Pokora polega na uniżeniu ludzkiego ducha przed Bogiem. Pojawia się wówczas, gdy uznaje się w sercu i potwierdza życiową postawą, że Bóg jest wszystkim, że z samego siebie człowiek nic nie może.
 
{{Cytat
{{cytatD |treść = Głupotą jest wykonywanie uciążliwej pracy, aby być podziwianym; zachowywanie przykazań Bożych w męczącym wysiłku tylko po to, aby otrzymać ziemską nagrodę. Kto przez praktykowanie cnót chce uzyskać dobra ziemskie, jest jak człowiek, który sprzedaje kosztowny przedmiot za drobne grosze. Mógł zdobyć Niebo, a zadowala się przemijającą pochwałą...|[[Grzegorz I|Św. Grzegorz Wielki]], Moralia, 2, 8}}
|autor =
|źródło = [[Grzegorz I|Św. Grzegorz Wielki]], Moralia, 2, 8
|styl = środek
}}
 
Prawdziwej pokorze towarzyszą pewne znaki: radość, pokój, cichość i moc. Objawami fałszywej pokory są: zniechęcenie, rezygnacja z ćwiczenia się w cnotach, nieustanny niepokój serca i brak przebaczania sobie popełnionych błędów<ref>Jerzy Zieliński OCD, Walka duchowa, Wydawnictwo Karmelitów Bosych, Kraków 2004</ref>.
 
Jak pisze [[Faustyna Kowalska]] w swoim [[Dzienniczek|Dzienniczku]]: {{cytatDCytat
|treść = "Jak można się podobać Bogu, kiedy pycha i miłość własna rozsadza i pokrywa się, że stara się o chwałę Bożą, a tu tymczasem idzie o chwałę własną. Kiedy to spostrzegam, bardzo mnie to boli"<ref>[[Dzienniczek Siostry Faustyny]], 1139</ref>.}}
|styl = środek
}}
 
== Zobacz też ==