Powstanie Boudiki: Różnice pomiędzy wersjami

W odpowiedzi na falę przemocy królowa zebrała armię Icenów i licznych sąsiednich plemion brytyjskich wygnanych przez [[legion]]istów rzymskich ze swoich ziem. Pierwszym jej celem okazała się koloniastolica weteranówadministracyjna [[Camulodunum]] (dzisiejszyprowincji [[Colchester|Camulodunum]]), gdzie [[Zdobycie Colchester|zniszczyła]] tamtejszą kwaterę główną Rzymian. Po tych wydarzeniach rzymski namiestnik Brytanii [[Swetoniusz Paulinus|Gajusz Swetoniusz Paulinus]], przebywający wówczas w [[Walia|Walii]], gdzie zwalczał [[Druiddruid]]ów, otrzymał rozkaz powrotu, nie mógł jednak zapobiec marszowi [[Brytowie|Brytów]] w kierunku [[Londinium]] (dzisiejszy [[Londyn]]). Po ciężkich walkach Boudika [[Zdobycie Londinium|zajęła Londinium]] oraz [[Verulamium]] (dzisiejszydzisiejsze [[St Albans]]), a ofiarą plądrujących wszystko Brytów padło żyjące tam prorzymskie plemię [[Catuvellauni|Katuwelaunów]]. Armia Boudiki liczyła wówczas 200 tysięcy osóbludzi (większość z nich stanowili niewojownicy, kobiety i dzieci) i stanowiła poważne zagrożenie dla rzymskiego panowania w Brytanii. W walkach powstańcy zabili około 70 tysięcy wojowników prorzymskich (relacjawedług relacji [[Publiusz Korneliusz Tacyt|Tacyta]]), niszcząc między innymi cały [[Legio IX Hispana|IX legion]]. Pojmanych legionistów Brytowie [[Nabicie na pal|nabijali na pal]]. Paulinusowi nie pozostało nic innego jak doprowadzenie do otwartej bitwy.

Namiestnik dysponował siłami 10 tysięcy legionistów pochodzących z XIV I XX legionów oraz oddziałów pomocniczych [[Germanie|Germanów]]. Jako miejsce stoczenia bitwy wybrał równinę poprzecinaną wąskimi parowami, otoczoną lasem z jednej strony. Dzięki temu mógł bez przeszkód obserwować ruchy przeciwnika nie obawiając się zasadzki z jego strony. Legioniści stanęli gęsto uszeregowani, mając po obu skrzydłach oddziały pomocnicze Germanów i [[Jazda rzymska|kawalerię rzymską]]. Brytowie (w sile 80 tysięcy wojowników) tymczasem stanęli zupełnie stłoczeni naprzeciwko, nie tworząc jednolitej linii piechoty i kawalerii. Spodziewając się łatwego zwycięstwa zabrali ze sobą kobiety i dzieci, oczekujące w obozie na skraju równiny. Po przemowach wydanych do swoich wojsk przez obie strony (Boudikę i Paulinusa) rozpoczęła się bitwa. Początkowo legioniści nie ruszali się z miejsca wykorzystując jako osłony okoliczne wąwozy. Po wyrzuceniu mrowia włóczni na atakujących Brytów, Rzymianie sformowali klin i uderzyli na przeciwnika. Zaatakowani także ze skrzydeł Brytowie rozpoczęli odwrót, który szybko przerodził się w paniczną ucieczkę. Ścigani przez Rzymian mieli jednak utrudnioną ucieczkę, gdyż wszystkie drogi odwrotu zagrodzone zostały wozami swojego taboru. Ucieczka, której ofiarą padały również kobiety i dzieci w obozach, przerodziła się w rzeź. Rzymianie odnieśli błyskotliwe zwycięstwo. Straty Brytów wyniosły 80 tysięcy ludzi, Rzymianie stracili 400 zabitych oraz tyle samo rannych. Przyczyną porażki Brytów było zupełny brak dyscypliny podczas walki, a także znakomita taktyka wojenna Rzymian, którzy w wyniku zwycięstwa pod [[Watling Street]] odzyskali kontrolę nad całą zbuntowaną prowincją.