Ziarnopłon wiosenny: Różnice pomiędzy wersjami

Preferuje miejsca słabo nachylone, na stokach utrzymuje się tylko w pobliżu wypływów wód. W pełni sezonu wegetacyjnego stanowiska ziarnopłonu wiosennego często są silnie zacienione, przy czym cieniste miejsca preferuje podgatunek typowy (rozmnażający się głównie wegetatywnie [[tetraploid]]), podczas gdy zachodnioeuropejski [[diploid]]alny podgatunek płodny rośnie zarówno w miejscach latem ocienionych, jak i w miejscach nasłonecznionych<ref name=taylor/>. Niektóre podgatunki, jak ''calthifolia,'', preferują nawet siedliska nasłonecznione takie jak murawy stepowe i widne zarośla<ref name=szafer/>. Rośliny rosnące w miejscach lepiej nasłonecznionych kwitną obficiej i mają lepiej rozwinięty system korzeniowy. [[Gleba]] na stanowiskach ziarnopłonu jest zróżnicowana, w szerokich zakresach [[Odczyn gleby|odczynu pH]], składu chemicznego i mechanicznego. Podgatunek płodny (zachodnioeuropejski subsp. ''fertilis'') dobrze rośnie jednak na glebach lekko zakwaszonych (od 4,4 do 6,9 pH), podczas gdy podgatunek wegetatywny (środkowoeuropejski subsp. ''verna'') preferuje gleby obojętne i lekko zasadowe (od 6,5 do 7,9 pH), zasobne w [[węglan wapnia]]. Podgatunek ten na glebach zakwaszonych wytwarza mniej i mniejsze bulwy korzeniowe i zmniejsza liczbę powstających bulwek w kątach liści<ref name=taylor/>. Oba najbardziej rozpowszechnione podgatunki preferują siedliska wilgotne i mokre lub zalewane okresowo<ref name=taylor/>. Ziarnopłon kusy (subsp. ''calthifolia'') rośnie często z kolei w miejscach suchych i na glebach zasolonych<ref name=szafer/>. W okresie spoczynku letniego rośliny nawet rozwijające się wiosną w miejscach wilgotnych dobrze znoszą susze. Zaczynając rozwój jeszcze w miesiącach zimowych ziarnopłon cechuje się dużą odpornością na mróz (młode liście przeżywają co najmniej -9,5°C)<ref name=taylor/>.