Bolesław Zawadzki: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne redakcyjne |
m źródła/przypisy |
||
Linia 37:
W lutym 1918 był przydzielony do [[Szkoła Podchorążych Piechoty|Szkoły Podchorążych]] w charakterze instruktora{{odn|Lenkiewicz|Sujkowski|Zieliński|1930|s=295, 393}}. Następnie był w szkole dowódcą klasy „J” (9 listopada 1918){{odn|Lenkiewicz|Sujkowski|Zieliński|1930|s=304, 384}}, a później dowódcą klasy 19. (10 września-6 grudnia 1919){{odn|Lenkiewicz|Sujkowski|Zieliński|1930|s=325, 395}}. W międzyczasie od 9 maja do 16 września 1919 walczył na froncie na stanowisku dowódcy III batalionu [[79 Pułk Piechoty (II RP)|Białostockiego Pułku Strzelców]]{{odn|Kowalski|2001|s=215}}{{refn|grupa=uwaga|Wg autorów „Zarysu historji wojennej 79-go pułku piechoty” major Zawadzki objął dowództwo VIII Batalionu Strzelców Milicji Ludowej w lipcu 1919 z chwilą jego wcielenia do Białostockiego Pułku Strzelców, jako III baonu{{odn|Różycki|Dybkowski|1929|s=12-13}}.}}. 2 stycznia 1920 rozpoczął naukę w [[Wyższa Szkoła Wojenna|Wojennej Szkole Sztabu Generalnego]] w Warszawie. 18 kwietnia 1920, w związku z przygotowywaną [[Wyprawa kijowska (1920)|wyprawą kijowską]], kurs został przerwany, a on otrzymał przydział do Oddziału V [[Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego (1919)|Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego]]. Od 19 kwietnia do 1 czerwca był referentem w Oddziale I Naczelnego Dowództwa WP, a od 2 lipca do 31 grudnia 1920 adiutantem IV Brygady w [[2 Dywizja Litewsko-Białoruska|2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej]]{{odn|Kowalski|2001|s=215}}. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 599}}.
Od stycznia 1921 kontynuował naukę na [[I Kurs Normalny Wyższej Szkoły Wojennej|II kursie]] Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego{{odn|Spis oficerów|1921|s=209}}. 6 września, po ukończeniu kursu, otrzymał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego i przydział do Oddziału III Sztabu Generalnego{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 38 z 8 października 1921 roku, s. 1435}} na stanowisko kierownika referatu operacyjnej służby sztabów{{odn|Kowalski|2001|s=216}}. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 450. lokatą w korpusie oficerów piechoty{{odn|Lista starszeństwa|1922|s=34}}. W tym samym roku był wykładowcą historii wojskowej w [[Szkoła Podchorążych Piechoty|Oficerskiej Szkole Piechoty]]{{odn|Lenkiewicz|Sujkowski|Zieliński|1930|s=402}}. Od 1 stycznia 1923 był kierownikiem referatu{{odn|Rocznik Oficerski|1923|s=14, 364, 403}}{{odn|Rocznik Oficerski|1924|s=14, 317, 347}}, a następnie zastępcą szefa [[Wojskowe Biuro Historyczne|Biura Historycznego]] Sztabu Generalnego{{odn|Lista oficerów SG|1925|s=10}}. W czerwcu 1926 został przeniesiony do [[35 Pułk Piechoty (II RP)|35 Pułku Piechoty]] w Brześciu nad Bugiem na stanowisko dowódcy II batalionu{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 24 z 23 czerwca 1926 roku, s. 189}}. W 1927 pełnił obowiązki zastępcy dowódcy pułku, a od 25 maja do 5 lipca także obowiązki dowódcy pułku{{odn|Kowalski|2001|s=216}}. 6 grudnia ponownie objął obowiązki dowódcy II batalionu{{odn|Kowalski|2001|s=216}}. W kwietniu 1928 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do [[Dowództwo Okręgu Korpusu Nr III|Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III]] w Grodnie{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 140}}{{odn|Rocznik Oficerski|1928|s=119, 170}}, w którym od 26 czerwca tego roku pełnił obowiązki szefa Oddziału Ogólnego{{odn|Kowalski|2001|s=216}}. 31 października 1928 został przeniesiony w stan nieczynny na przeciąg 12 miesięcy{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 375}}. Później został oddany do dyspozycji szefa Departamentu Piechoty MSWojsk., a z dniem 31 marca 1930 przeniesiony w [[stan spoczynku]]{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 7 z 25 marca 1930 roku, s. 94}}. Po opuszczeniu szeregów wojska od 1932 był dziennikarzem w redakcji „Wieczoru Warszawskiego”{{odn|Kowalski|2001|s=216}}. Zmarł w 1941 w Warszawie, w następstwie ran doznanych we wrześniu 1939<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.straty.pl/pl/szukaj | tytuł = Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką” | opublikowany = [[Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”]] | data dostępu = 2021-04-26}}.</ref>. Został pochowany w grobie rodzinnym na [[Cmentarz Wojskowy na Powązkach|Cmentarzu Wojskowym na Powązkach]] (kwatera A16-5-7/8)<ref>{{Cytuj |tytuł = Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze |data dostępu = 2021-04-24 |opublikowany = www.cmentarzekomunalne.com.pl |url = http://www.cmentarzekomunalne.com.pl/mapa/wyniki.php?imie=boles%C5%82aw&nazwisko=zawadzki&check_nazwisko=on&rok=1800&miesiac=1&dzien=1&rok2=2021&miesiac2=4&dzien2=25&rok_zg1=1800&miesiac_zg1=1&dzien_zg1=1&rok_zg2=2021&miesiac_zg2=4&dzien_zg2=25&cmentarz=&send=Szukaj}}</ref>.
Od 10 stycznia 1916 był żonaty z Heleną (Haliną) Manowarda de Jana (1892–1955){{odn|Łoza|1938|s=838}}, z którą miał troje dzieci: Barbarę Strasburger (1917–1986), [[Anna Zawadzka (pedagog)|Annę]] (1932–2000) i Stefana{{odn|Kowalski|2001|s=216}}. Stefan Zawadzki ps. „Bolesław” (1919–2007), jako kapral podchorąży wziął udział w powstaniu warszawskim<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.1944.pl/powstancze-biogramy/stefan-zawadzki,51575.html | tytuł = Żołnierze Niepodległości : Stefan Zawadzki | opublikowany = [[Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku]] | data dostępu = 2021-04-26}}.</ref>.
| |||