Operacja Downfall: Różnice pomiędzy wersjami

 

== Szacowane straty ==

 

Przygotowując się do operacji Olympic, inwazji na południowe Kiusiu, różne osoby i organizacje oszacowały spodziewaną liczbę ofiar na podstawie terenu, siły i rozmieszczenia znanych sił japońskich. Jednak, jak donosił wywiad, siły nieprzyjaciela na Wyspach Japońskich nadal rosły, a wraz z nimi szacunki dotyczące ofiar<ref name="Giangreco">{{odn|Giangreco|2009|ref=nie}}</ref>. W kwietniu 1945 roku Połączeni Szefowie Sztabów formalnie przyjęli plan inwazji, podający skalę możliwych strat, w oparciu o doświadczenia zarówno z walk w Europie, jak i na Pacyfiku. Biorąc pod uwagę rozmiar sił inwazyjnych, składających się z 766 700 żołnierzy, a także założenie, że kampania potrwa 90 dni, można było się spodziewać, że 6 Armia straci 149 046 żołnierzy (w tym 28 981 zabitych i zaginionych) przy przyjęciu „doświadczenia europejskiego” – „European Experience” – czyli wniosków wyniesionych z walk z Niemcami i Włochami (współczynnik 0,42 zabitych i zaginionych oraz 2,16 wszystkich ofiar na 1 tys. żołnierzy w ciągu jednego dnia operacji) lub 514 072 ofiary (w tym 134 556 zabitych i zaginionych) przy zastosowaniu „doświadczenia Pacyfiku” – „Pacific Experience” – czyli dotychczasowych zmagań z Japończykami (1,95 zabitego i zaginionego oraz 7,45 wszystkich ofiar/1 tys. żołnierzy/1 dzień){{odn|Frank|1999|s=374–375}}. Oceny te nie obejmowały ani ofiar poniesionych po upływie pierwszych 90 dni (amerykańscy planiści przewidzieli przejście do obrony taktycznej na Kiusiu w dniu X + 120, czyli cztery miesiące po rozpoczęciu inwazji{{odn|Giangreco|2009|s=157}}), ani strat personelu na morzu poniesionych w wyniku japońskich ataków powietrznych{{odn|Frank|1999|s=375}}. Aby kontynuować kampanię na Kiusiu, planiści oszacowali, że konieczna będzie wymiana 100 tys. żołnierzy miesięcznie, co można było osiągnąć nawet po częściowej [[demobilizacja|demobilizacji]] wojsk w Europie po pokonaniu Niemiec<ref name="Giangreco"/>.