Wersja z 17:34, 22 maj 2021 edytuj Tomasz Raburski (dyskusja \| edycje) Redaktorzy, Administratorzy 30 412 edycji dr ← poprzednia edycja		Wersja z 17:34, 22 maj 2021 edytuj anuluj edycję Tomasz Raburski (dyskusja \| edycje) Redaktorzy, Administratorzy 30 412 edycji dr następna edycja →
Linia 3: Pierwszym filozofem, który w swej refleksji dotyczącej [[paideia\|paidei]] i [[etyka\|etyki]] używał tego sformułowania, był [[Arystoteles]]. Według niego oznaczała ona życie [[cnota\|cnotliwe]], a nawet najwyższą z cnót (podobieństwo do teorii [[Platon]]a), którą osiąga się po zdobyciu wcześniejszych, niższych w hierarchii przymiotów - staje się więc ona umiejętnością czynienia [[dobro\|dobra]] dla niego samego. Skierowuje ona ku refleksji i kontemplacji [[Bóg\|Bytu Najwyższego]] i podporządkowuje wszystkie inne dziedziny życia temu aktowi. Ma ona również wymiar kulturowy, społeczny i polityczny. Kalokagathii poświęcona jest ostatnia część ''Etyki eudemejskiej'' Stagiryty (1248 b – 1249 b). Dla Greków [[wartość (filozofia)\|wartości\|]] piękna i dobra były nierozerwalnie ze sobą złączone (por. [[Platon]]). Również w [[chrześcijaństwo\|chrześcijaństwie]] piękno jest cechą dobra, choć w innym sensie. Od [[Historia nowożytna\|czasów nowożytnych]] dobro i piękno uważa się za odrębne wartości, czego rezultatem jest rozdzielenie [[etyka\|etyki]] i [[estetyka\|estetyki]]. Istotna część osiągania najwyższego dostępnego człowiekowi dobra, czyli szczęścia. == Przypisy ==

Kalokagatia: Różnice pomiędzy wersjami