Pop tradycyjny: Różnice pomiędzy wersjami

Pop tradycyjny, jest zasadniczo muzyką wokalną śpiewaną przy akompaniamencie orkiestry, [[big-band]]u, lub mniejszego zespołu instrumentalistów<ref name=":0" />. Pop tradycyjny wywodzi się z [[jazz tradycyjny|tradycyjnego jazzu]]<ref name=":0" />, [[wodewil]]u lub [[kabaret]]u.

Do najwybitniejszych twórców gatunku należeli [[Frank Sinatra]]<ref>{{Cytuj|autor=Gilliland, John|tytuł="Smack Dab in the Middle on Route 66: A skinny dip in the easy listening mainstream"|data=1969|wydawca=University of North Texas Libraries.|url=https://digital.library.unt.edu/explore/partners/UNTML/browse/?start=21&fq=untl_collection%3AJGPC}}</ref>, [[Bing Crosby]], [[Nat King Cole]], [[Andy Williams]], [[Perry Como]], [[Judy Garland]], [[Doris Day]]<ref>{{Cytuj|autor=Gilliland, John|tytuł=Pop Chronicles the 40s: The Lively Story of Pop Music in the 40s|data=1994|isbn=978-1-55935-147-8|oclc=31611854.|url=http://www.radioechoes.com/bandaid/?page=series&&genre=OTR-Historical&series=The%20Pop%20Chronicles%20Of%20The%201940s|język=en}}</ref> oraz artyści młodszej generacji: [[Barbra Streisand]], [[Bette Midler]], [[Quincy Jones]] czy [[Harry Connick Jr.]]<ref>{{Cytuj|autor=|tytuł=Traditional Pop Music Artists {{!}} AllMusic|data=|data dostępu=2017-12-07|opublikowany=AllMusic|url=https://www.allmusic.com/subgenre/traditional-pop-ma0000002961/artists|język=en}}</ref> Wraz z rosnącą popularnością rock and rolla w latach 50. XX wieku pokolenie powojennego wyżu demograficznego tradycyjny pop uważało za muzykę swoich rodziców, przez co spadła popularność tego nurtu muzycznego<ref>{{Cytuj|autor=Jesse Green|tytuł=The Song Is Ended|czasopismo=The New York Times|data=1996-06-02|data dostępu=2017-12-07|issn=0362-4331|url=https://www.nytimes.com/1996/06/02/magazine/the-song-is-ended.html|język=en-US}}</ref>.