Muzykant: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Wedrowiec (dyskusja | edycje)
drobne merytoryczne
Wedrowiec (dyskusja | edycje)
Nie podano opisu zmian
Linia 1:
'''Muzykant''' - czasem ''muzykus'', ''grajek'', ''grajcyk'', dawniej także ''gądek''; termin używany na wsiach i w małych miasteczkach (a kiedyś także w miastach) większości regionów Polski na określenie [[muzyka ludowa|ludowego muzyka]], samouka.

Muzykant uczył się ze słuchu u mistrza, starszego i wprawnego już w muzykowaniu sąsiada lub członka rodziny. Płacił za naukę w naturze (np. zbożem) albo odpracowywał w gospodarstwie lub grając z mistrzem na zabawach lub weselach. Jako że muzyka stanowiła nieodzowny element kultury duchowej wsi, obecność muzykanta była pożądana w trakcie wszystkich ważniejszych wydarzeń, związanych z rokiem obrzędowym (kolędowanie, dożynki - okrężne) czy ze zwyczajami rodzinnymi (chrzciny, [[wesele)]].

Dojrzały muzykant miał w repertuarze (opanowanym pamięciowo) conajmniej 100 melodii, granych w różnych wariantach i ozdabianych w wypracowanym przez siebie indywidualnym stylu i manierze. Akompaniował śpiewom, ale przede wszystkim jego zadaniem było sprawnie i wytrwale grać do [[taniec|tańca]] w czasie wielogodzinnych potańcówek ("żeby same nogi chodziły"). Byli muzykanci - profesjonaliści, którzy z grania czerpali większe dochody niż z gospodarki, a także muzykanci okazjonalni. Karierę zaczynali jako chłopcy 10-12 letni, a kończyli często po ożenku, wybitniejsi i bardziej utalentowani, kontynuowali grę w tworzonych przez siebie kapelach jako zawodowcy aż do starości.
 
Mianem muzykanta określano instrumentalistę, grającego na wiodącym w kapeli, melodycznym, instrumencie, najczęściej skrzypcach, a także dudach wielkopolskich, koźle lubuskim, gajdach żywieckich, harmonii trzyrzędowej (zwłaszcza po I wojnie światowej) czy niektórych instrumentach dętych.