Ośrodek Zapasowy Artylerii Motorowej nr 1: Różnice pomiędzy wersjami
Edycja artykułu OZAM nr 1 |
(Brak różnic)
|
Wersja z 12:47, 6 cze 2021
Ośrodek Zapasowy Artylerii Motorowej Nr 1 – oddział artylerii Wojska Polskiego II RP z okresu kampanii wrześniowej.
Ośrodek Zapasowy Artylerii Motorowej nr 1 nie występował w pokojowej organizacji Wojska Polskiego. Był jednostką formowaną zgodnie z planem mobilizacyjnym „W” w Górze Kalwarii, w II rzucie mobilizacji powszechnej. Jednostką mobilizującą był 1 pułk artylerii najcięższej.
Historia i formowanie
W ramach mobilizacji powszechnej w jej II rzucie z kadry i nadwyżek rezerwistów 1 pułku artylerii najcięższej i 1 pułku artylerii motorowej. Zmobilizowano Ośrodek Zapasowy Artylerii Motorowej nr 1. Ośrodek ten miał za zadanie przeszkolenie uzupełnień i formowanie baterii marszowych dla jednostek zmobilizowanych przez oba pułki zmotoryzowanej artylerii t.j. 2 dam, 6 dacm, 11 dan, 12 dan, 13 dan i 16 dam.
Etat OZAM nr 1 w/g planu mobilizacyjnego przewidywał:
- dowództwo ośrodka,
- bateria gospodarcza,
- bateria artylerii lekkiej (2 armaty 75 mm wz. 1897),
- bateria artylerii ciężkiej (2 armaty 120 mm wz.1878/09/31),
- bateria artylerii najcięższej (1 moździerz 220 mm wz. 32)
- bateria techniczna,
- pluton łączności,
- park OZ.[1]
Dowódcą ośrodka został, były dowódca 1 pan płk Józef Rymut, zastępcą ppłk Piotr Jezierski z 1 pam. Zgodnie z planem ośrodek miał być formowany w oparciu o nadwyżki kadry i rezerwistów pozostałe po zmobilizowaniu dywizjonów zmotoryzowanych 1 pan i 1 pam. Sprzęt i uzbrojenie dla formowanego ośrodka było w większej części zmagazynowane już w składnicy na Moczydłowie w pobliżu Góry Kalwarii. Kadrę i rezerwistów ośrodka stanowiły Oddział Zbierania Nadwyżek 1 pan pod dowództwem mjr. Bronisława Nowakowskiego i Oddział Zbierania Nadwyżek 1 pam pod dowództwem kpt. Leona Rutkowskiego[2]. Do połączenia obu oddziałów nadwyżek prawdopodobnie nie doszło do końca kampanii wrześniowej z uwagi na zbombardowanie torów kolejowych i transportu kolejowego OZN 1 pam[3].
Przypisy
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 358.
- ↑ Jońca 2013 ↓, s. 52-53.
- ↑ Zarzycki 1992 ↓, s. 42-44.