Stanisław Szczepanowski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Dodano link do Polony |
m drobne merytoryczne |
||
Linia 51:
W Londynie utrzymywał się początkowo z pracy w prywatnym laboratorium analitycznym, a potem pracował w latach 1870–1879 jako urzędnik wydziału przemysłu i handlu Ministerstwa dla Spraw [[Indie|Indii]] (''India Office''). Pracował dla tego ministerstwa m.in. w eksperymentalnej dla Indii przędzalni bawełny w [[Manchester]]ze, potem poznawał przędzalnictwo [[len|lnu]] i [[konopie siewne|konopi]] we Włoszech i studiował w Akademii Mleczarskiej w [[Mediolan]]ie. We Francji zwiedzał fabryki włókiennicze i przemysłu rolno-spożywczego. Dokładnie poznał przemysł i mechanizmy gospodarcze [[Anglia|Anglii]], [[Szkocja|Szkocji]] i [[Walia|Walii]]. Badał też systemy podatkowe niektórych krajów europejskich i pozaeuropejskich (np. [[Iran|Persji]]). W 1877 przyjął obywatelstwo Anglii i zachował je do 1889. W 1878 zaproponowano mu, jako ekspertowi do spraw Indii, wspólną podróż do tego kraju z brytyjskim następcą tronu (późniejszym królem [[Edward VII|Edwardem VII]]), jednakże odmówił i w 1879 przeniósł się do Galicji.
W Galicji włączył się intensywnie do budowy przemysłu naftowego. W 1879 założył własną kopalnię ropy naftowej w [[Słoboda (obwód iwanofrankiwski)|Słobodzie Rungurskiej]]. Dowiercił się dużych, jak na tamte czasy, ilości ropy naftowej. Słoboda stała się wkrótce największą kopalnią ropy w Galicji. W 1880 założył w Słobodzie pierwszą w Galicji fabrykę maszyn górniczych, a w 1881 założył Pierwsze Towarzystwo Eksploatacji Nafty i Wosku Ziemnego w Słobodzie. W tym samym roku ożenił się z Heleną z Wolskich. Miał z nią dwóch synów: Witolda oraz Stanisława Wiktora i cztery córki: Florę, Zofię Helenę Antoninę, [[Eleonora Plutyńska|Eleonorę]] i [[Wanda Szczepanowska|Wandę]]<ref>{{Cytuj |tytuł = Stanisław Antoni Szczepanowski h. Prus (I), I |data dostępu = 2021-06-08 |opublikowany = geni_family_tree |url = https://www.geni.com/people/Stanis%C5%82aw-Szczepanowski-h-Prus-I-I/6000000020419840000 |język = pl}}</ref>. W 1883 wybudował w [[Peczeniżyn]]ie najnowocześniejszą wówczas i największą rafinerię. W 1886 zbudował linię kolejową Peczeniżyn – [[Kołomyja]] oraz rurociąg naftowy Słoboda Rungurska–Peczeniżyn. Niestety, w 1887 został wyrugowany ze wszystkich tych interesów przez wspólników.
Nie zrezygnował jednak z dalszej rozbudowy przemysłu naftowego. W latach 1887–1889 miał niewielkie kopalnie w [[Równe (województwo podkarpackie)|Równem]] i [[Wietrzno (województwo podkarpackie)|Wietrznie]] w powiecie [[Krosno|krośnieńskim]]. W 1889 założył kopalnię w Kosmaczu, powiat [[Kosów (obwód iwanofrankiwski)|Kosów]]. W latach 1889–1894 posiadał też niewielką kopalnię w [[Siary|Siarach]] pod [[Gorlice|Gorlicami]]. W [[Rypne]]m, w [[Powiat doliński|powiecie Dolina]], miał ze wspólnikami dwie kopalnie. W latach 1894–1896 był właścicielem kopalni w Synowódzku Wyżnym, w powiecie [[Stryj (miasto)|Stryj]], a w 1896 założył kopalnię w Grąziowej, powiat [[Stary Sambor]]. W 1888 rozbudował małą kopalnię w Schodnicy pod [[Borysław]]iem. Wkrótce produkcja tej kopalni przekroczyła ówczesną wydajność Borysławia i innych ośrodków w Galicji. Uruchomił też ze wspólnikiem rurociąg ropny ze Schodnicy, początkowo do Maźnicy, potem do Borysławia. Niestety, i tym razem w wyniku problemów finansowych stracił w 1894 Schodnicę, tuż przed dowierceniem rekordowego odwiertu. Schodnica okazała się bardzo ropodajna i była długi czas ważnym ośrodkiem przemysłu naftowego. Po tym niepowodzeniu Szczepanowski przestał się liczyć jako przedsiębiorca naftowy, odsprzedając też wkrótce pozostałe kopalnie naftowe.
| |||