Amerykańska odmiana języka angielskiego: Różnice pomiędzy wersjami

Wymowa amerykańska jest bardziej konserwatywna niż brytyjska, tzn. zachowało się w niej wiele cech XVIII-wiecznej angielszczyzny brytyjskiej.

 

 

W odmianie amerykańskiej nie używa się dyftongów /ɪə/, /eə/, /ʊə/ ani długiej samogłoski /ɜː/, które odpowiadają połączeniu samogłoski i /r/, np. ''beard'' /bɪrd/, ''fare'' /fɛr/, ''dour'' /dʊr/. Ma to związek z rotycznością tych akcentów – GA jest akcentem rotycznym, a RP nierotycznym, gdzie /r/ występuje zasadniczo tylko w pozycji przed samogłoskami{{odn|Cruttenden|2014|s=87–88}}. Poza tym w amerykańskiej angielszczyźnie rozróżnienie między /eɪ/, /ɛ/ i /æ/ w pozycji przed /r/ jest często rozmyte, stąd np. ''Mary'', ''merry'' i ''marry'' mogą brzmieć identycznie{{odn|McMahon|2002|s=67}}. Sama spółgłoska /r/ może w wymowie amerykańskiej być wymawiana w alternatywny dla RP sposób, z czubkiem języka cofniętym jeszcze dalej w głąb [[jama ustna|jamy ustnej]] (/{{IPA|ɻ}}/){{odn|Cruttenden|2014|s=87–88}}.

== Bibliografia ==

* {{Cytuj |autor = Alan Cruttenden |tytuł = Gimpson's Pronunciation of English |wydawca = Routledge | wydanie = 8 |data = 2014 |isbn = 978-0-415-72174-5 |język=en|odn = tak}}

* {{Cytuj |odn = tak | autor = Rebecca M. Dauer | tytuł = Accurate English. A Complete Course in Pronunciation | wydawca = Prentice Hall Regents | data = 1993 | isbn = 0-13-007253-2|język=en}}

* {{Cytuj | autor = Lawerence Delacroix | tytuł = Dictionary of Contemporary English | wydawca = Longman Pearson | miejsce = Harlow | data = 2014 | isbn = 978-1-4479-7497-0 | odn = tak|język=en}}