Józef Grzegorz Wojtarowicz: Różnice pomiędzy wersjami

Za jego czasów notuje się także rozwój szkolnictwa wiejskiego. Rządy biskupa Wojtarowicza przypadły na czas rozbiorów, a także powstania w 1846 i [[rzeź galicyjska|rzezi galicyjskiej]]. Biskup starał się trzymać nieco na boku, choć wstawiał się o uwolnienie aresztowanych księży, można jednak stwierdzić, że do powstania ustosunkowany był pozytywnie<ref>„Biskup tarnowski Wojtarowicz na bankiet urządzony z racji cesarskich urodzin zaprosił zdrajcę [[Jakub Szela|Jakuba Szelę]] – odznaczonego przez cesarza złotym medalem honorowym i wielką wstęgą – i wraz z nim toastował na cześć «cesarsko-królewskiej apostolskiej miłości»”. [w:] „Przemyślanin”, nr 41, Artur Ceduła, 2007-11-13.</ref><ref>{{cytuj stronę|url=http://archive.is/ZRXwN|tytuł=Portret Jakuba Szeli|autor= Kazimierz Bańburski|opublikowany=muzeum.tarnow.pl (arch.)|data dostępu=2014-09-07}}</ref>. Tym przede wszystkim naraził się władzom austriackim, które w 1850 skłoniły go do rezygnacji. Po opuszczeniu diecezji biskup Wojtarowicz osiadł w klasztorze oo. [[Cystersi|Cystersów]] w [[Mogiła (Kraków)|Krakowie-Mogile]], a nowym biskupem tarnowskim został ks. [[Józef Alojzy Pukalski]]. Ze względu na pogarszający się stan zdrowia biskup przeniósł się do [[kościół św. Mikołaja w Krakowie|kościoła św. Mikołaja]], a potem do [[kościół św. Floriana w Krakowie|kościoła św. Floriana]].

 

== Przypisy ==

{{Przypisy}}