Emil Dudziński: Różnice pomiędzy wersjami
nowe |
(Brak różnic)
|
Wersja z 20:07, 19 cze 2021
Emil Dudziński, pierwotnie Dudek (ur. 7 marca 1914 w Krakowie, zm. 28 kwietnia 1980 tamże[1][2]) - polski trener lekkoatletyki, pracownik Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego w Krakowie (od 1972 Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie.
| Data i miejsce urodzenia |
7 marca 1914 | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 kwietnia 1980 | |||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
Życiorys
Był synem Józefa i Kunegundy, z d. Kapusta. Jego ojciec był mechanikiem kolejowym[1].
Od 1933 uprawiał lekką atletykę w barwach Cracovii[3].
W 1935 ukończył Gimnazjum Zakonu Pijarów im. Stanisława Konarskiego w Krakowie, następnie odbył roczną służbę wojskową w ramach Dywizyjnego Kursu Rezerwy przy 20 Pułku Piechoty Ziemi Krakowskiej. W latach 1936-1939 studiował w Studium Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego[1].
W wojnie obronnej w 1939 walczył w szeregach 12 Pułku Piechoty, został ciężko ranny 13 września 1939 podczas walk pod Biłgorajem. Podczas okupacji niemieckiej pracował jako robotnik[1]. Po II wojnie światowej zmienił nazwisko z "Dudek" na "Dudziński"[3].
W latach 1945-1949 w dalszym ciągu był zawodnikiem Cracovii, uprawiał biegi płotkarskie i wieloboje. W 1945 został wicemistrzem Polski w sztafecie 4 x 400 metrów, w 1946 w sztafecie 4 x 100 metrów. W 1946 zajął także 5. miejsce w finale biegu na 400 metrów przez płotki[4]
Od marca 1945 do jesieni 1948 był zatrudniony jako urzędnik w Centrali Gospodarczej Spółdzielni Ogrodniczych w Krakowie. 15 maja 1946 uzyskał na Uniwersytecie Jagiellońskim stopień magistra wychowania fizycznego[3]. Prowadził wykłady zlecone w Studium Wychowania Fizycznego UJ, a we wrześniu 1948 został tam zatrudniony na stanowisku starszego asystenta. Od 1 września 1950 pracował w nowo powstałej Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Krakowie na stanowisku adiunkta[1].
W WSWF i następnie AWF w Krakowie pracował kolejno jako zastępcy profesora (1955—1961), starszy wykładowca (1961—1975), docent kontraktowy (1975—1978), docent nominowany (od 1978). W latach 1954-1975 był kierownikiem Zakładu Lekkiej Atletyki, w latach 1967-1971 także kierownikiem Katedry Teorii i Metodyki Wychowania. W latach 1975-1978 był dyrektorem Instytutu Wychowania Fizycznego i Sportu. Ponadto był prodziekanem Wydziału Wychowania Fizycznego WSWF (1953—1961) i prorektorem AWF ds. rozwoju uczelni (1978—1980)[1].
Pracę na wyższej uczelni łączył z pracą trenerską. W pierwszy latach powojennych pracował w Cracovii, w latach 1953-1980 w sekcji lekkoatletycznej AZS Kraków, w latach 1976-1979 był także wiceprezesem AZS w Krakowie ds. sportowych[1]. Od 1953 do 1956 odpowiadał za szkolenie biegów sprinterskich kobiet i mężczyzn w reprezentacji Polski, w latach 1956-1964 za szkolenie reprezentacji Polski kobiet (w ramach tzw. wunderteamu)[1].
Stworzył w Krakowie reprezentacyjną grupę sprinterek (m.in. Barbara Sobotta (wcześniej Janiszewska), Maria Kusion-Bibro, Danuta Straszyńska, Halina Górecka). Jego zawodniczkami były także Jarosława Jóźwiakowska i Mirosława Sarna[1][2]. Jako trener reprezentacji doprowadził Barbarę Sobottę do tytułu mistrzyni Europy w 1958, sztafetę 4 x 100 metrów do brązowego medalu igrzysk olimpijskich w Rzymie (w składzie Teresa Ciepły, Halina Górecka, Barbara Janiszewska, Celina Jesionowska), mistrzostwa Europy w 1962 (w składzie Teresa Ciepły, Barbara Sobotta, Elżbieta Szyroka i Maria Piątkowska i brązowego medalu mistrzostw Europy w 1958 (w składzie Maria Chojnacka, Barbara Janiszewska, Celina Jesionowska i Maria Bibro). Ponadto Teresa Ciepły zdobyła brązowy medal na 100 metrów, a Barbara Sobotta brązowy medal na 200 metrów podczas mistrzostw Europy w 1962[5]. Przed igrzyskami olimpijskimi w Tokio (1964) na stanowisku trenera reprezentacji kobiecej zastąpił go Andrzej Piotrowski[6].
Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1960), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1975), Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Odznaką tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej” (1977), Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” (1969)[1].
Z małżeństwa z poślubioną w 1944 Janina Bisanz miał córkę Barbarę (ur. 1949)[1].
Jest pochowany na Cmentarzu Rakowickim[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l Kazimierz Toporowicz Emil Dudziński (1914—1980) — Krótki rys życia i działalności, w: Akademia Wychowania Fizycznego w Krakowie. Rocznik Naukowy, tom 19 (1986) s. 443-450
- ↑ a b Czesław Michalski Akademicki Związek Sportowy w Krakowie. Część II 1945-2009, wyd. Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego, Kraków 2012, s. 327
- ↑ a b c Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski Od Adamczaka do Zasłony. Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego. Mężczyźni, wyd. PZLA, Warszawa 2004, s. 45
- ↑ Henryk Kurzyński z zespołem Polska lekkoatletyka w latach 1945-1960, wyd. PZLA, Warszawa 2014, s. 228
- ↑ 90 lat polskiej lekkoatletyki 1919-2009, wyd. PZLA, Warszawa 2009, s. 21, 30, 32
- ↑ Maciej Petruczenko Prześcignąć swój czas. Kariera Ireny Szewińskiej od kulis, wyd. Ringier Axel Springer Polska, Warszawa 2019, s. 62