Taśma filmowa 35 mm: Różnice pomiędzy wersjami

W skład emulsji fotograficznej wchodzą miliony światłoczułych kryształków [[sole|soli]] [[srebro|srebra]] zmieszanych z żelatyną. Każdy z kryształków jest związkiem srebra i pierwiastka z grupy [[halogenki|halogenków]] (takich jak [[brom]], [[jod]] czy [[chlor]]) krystalizującym w [[Układ regularny|układzie sześciennym]]. Każdy z nich składa się z ujemnie naładowanych jonów halogenku i dodatnio naładowanych jonów srebra. Kiedy na kryształki padnie światło ulegają one rozkładowi, a uwolnione z nich jony srebra powodują (po wywołaniu) zaciemnienie emulsji w naświetlonych miejscach tworząc [[obraz utajony]]. Im więcej światła pada na błonę i im dłużej to trwa, tym więcej metalicznego srebra powstaje, a obraz staje się ciemniejszy. Podczas procesu chemicznego nazywanego [[wywoływanie]]m pod wpływem [[Wywoływacz fotograficzny|wywoływacza fotograficznego]] następuje przekształcenie obrazu utajonego na jawny<ref>Barbara London Upton i John Upton – ''Photography'' (wydanie 4). BL Books, Inc./Scott, Foresman and Company (1989). {{ISBN|0-673-39842-0}}.</ref>.

Początkowo taśma filmowa miała postać nitrocelulozowego paska pokrytego emulsją światłoczułą zdolną rejestrować obraz czarno-biały<ref name="hone" />. Pionierzy kinematografii tacy jak [[D.W. Griffith|David W. Griffith]] zaczęli [[kolorowanie filmu|barwić]] i cieniować swoje filmy dla podniesienia dramatyzmu scen i około 1929 roku od 80 do 90% wszystkich produkowanych filmów było podkolorowanych<ref>{{Cytuj|autor = Richard Koszarski |tytuł = An Evening's Entertainment: The Age of the Silent Feature Picture, 1915-1928 |data = 1994 |isbn = 0-520-08535-3 |miejsce = Berkeley |wydawca = University of California Press |oclc = 29312541 }}</ref>. Pierwszą udaną techniką odwzorowania koloru na filmach był brytyjski [[Kinemacolor]] wykorzystywany w latach 1908-1914, polegający na stosowaniu dodatkowego obracającego się przed obiektywami kamery i projektora dysku z barwnymi filtrami zielonymi i czerwonymi dodającymi kolor na zasadzie [[Synteza addytywna|syntezy addytywnej]]<ref>Patrick Robertson – ''Film Facts''. Billboard Books, Nowy Jork (2001), {{ISBN|0-8230-7943-0}}</ref><ref>Martin Hart [http://www.widescreenmuseum.com/oldcolor/kinemaco.htm ''Kinemacolor: The First Successful Color System''] (1998) Widescreen Museum. Dostęp 31 maja 2007</ref>. Znaczącą wadą tego systemu, tak jak i wszystkich innych polegających na sekwencyjnym wyświetlaniu kolorów było migotanie barw i charakterystyczne „frędzle” wokół poruszających się obiektów<ref>Martin Hart – [http://www.widescreenmuseum.com/oldcolor/kinemacolortoeastmancolor.htm ''Kinemacolor to Eastmancolor: Faithfully Capturing an Old Technology with a Modern One''] (20 maja 2004) Widescreen Museum. Dostęp 31 maja 2007</ref>.