Ventôse (1907): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Zala (dyskusja | edycje)
m Artykuł ten został zgłoszony do umieszczenia na stronie głównej w rubryce „Czy wiesz” za pomocą gadżetu CzyWiesz
Kenraiz (dyskusja | edycje)
m drobne redakcyjne
Linia 51:
W przyjętym 9 grudnia 1900 roku przez [[Parlament Francji]] „Prawie o flocie” znalazł się zapis o budowie 26, a po późniejszych zmianach aż 44 okrętów podwodnych{{odn|Dianow|2019|s=19}}. W 1901 roku zamówiono 20 niewielkich jednostek typu ''[[Okręty podwodne typu Naïade|Naïade]]'', jednak były to okręty o niewielkiej wartości bojowej{{odn|Dianow|2019|s=21}}. Kolejny typ okrętów zbudowanych w ramach programu – ''[[Okręty podwodne typu Sirène (1900)|Sirène]]'' – zaprojektował inż. [[Maxime Laubeuf]], ulepszając swój pierwszy udany projekt („[[Narval (1899)|Narval]]”){{odn|Dianow|2019|s=21}}. Pojawienie się zdolnych do montażu na okrętach podwodnych [[Silnik o zapłonie samoczynnym|silników wysokoprężnych]] zaowocowało skonstruowaniem przez Laubeufa jednostek typu ''[[Okręty podwodne typu Aigrette|Aigrette]]''{{odn|Dianow|2019|s=21–22}}. Ministerstwo Floty popierało wysiłki konstruktorów, dążąc do wcielenia do [[Marine nationale]] jak największej liczby pełnomorskich i silnie uzbrojonych jednostek{{odn|Dianow|2019|s=22}}. Efektem tego było powstanie sześciu okrętów typu ''[[Okręty podwodne typu Émeraude|Émeraude]]'' (konstrukcji inż. [[Gabriel Maugas|Gabriela Maugasa]]) oraz dwóch typu ''[[Okręty podwodne typu Circé (1907)|Circé]]'' (projektu Laubeufa){{odn|Dianow|2019|s=22}}.
 
Dalszą rozbudowę sił podwodnych hamowała jednak dostępność silników wysokoprężnych, które Francja musiała zamawiać u swojego głównego wroga na kontynencie europejskim – w [[Cesarstwo Niemieckie|Niemczech]]{{odn|Dianow|2019|s=22}}{{refn|grupa=uwaga|Tylko okręty typu ''Émeraude'' miały silniki produkcji francuskiej, które ulegały częstym awariom{{odn|Dianow|2019|s=22}}.}}. Aby uniezależnić się od dostaw niemieckich jednostek napędowych, Minister Floty wydał Laubeufowi polecenie zaprojektowania ulepszonych w stosunku do typu ''Circé'' okrętów, jednak napędzanych na powierzchni sprawdzonymi i dostępnymi [[Maszyna parowa|silnikami parowymi]]{{odn|Dianow|2019|s=23}}. Rozwiązanie to traktowano jako tymczasowe – jednostki miały zostać przebudowane na spalinowe, gdy tylko francuski przemysł dostarczy wystarczającą ilość niezawodnych silników Diesla{{odn|Dianow|2019|s=23}}. Okręty podwodne z napędem parowym oprócz zalet takich jak duża prędkość nawodna i niezawodność miały wiele wad: zwiększoną wyporność spowodowaną masą i wielkością siłowni, znacznie mniejszy zasięg oraz długi czas zanurzania, spowodowany koniecznością zatrzymania maszyn i [[Kocioł okrętowy|kotłów]]{{odn|Dianow|2019|s=23}}. Zamówiono jednak aż 18 okrętów nowego typu, nazwanego od [[Pluviôse (1907)|prototypowej jednostki]] typem ''Pluviôse'', co stanowiło najliczniejszą we francuskiej flocie podwodnej serię do czasu zbudowania w okresie międzywojennym 31 okrętów typu ''[[Okręty podwodne typu Redoutable|Redoutable]]''{{odn|Dianow|2019|s=23–24}}.
 
„Ventôse” zamówiony 26 sierpnia 1905 roku w Arsenale w Cherbourgu, wraz z ośmioma siostrzanymi jednostkami zbudowanymi w tej stoczni (numer stoczniowy Q18){{odn|Dianow|2019|s=24}}{{odn|Gogin|2021}}. [[Stępka|Stępkę]] okrętu położono w 1906 roku{{odn|Gogin|2021}}{{odn|Gardiner|Gray|1985|s=209}}, a [[Wodowanie|zwodowany]] został 15 września 1907 roku{{odn|Gardiner|Gray|1985|s=209}}{{odn|Labayle Couhat|1974|s=140}}{{refn|grupa=uwaga|Identycznie podaje {{odn|ref=nie|Fontenoy|2007|s=81}}. Natomiast {{odn|ref=nie|Dianow|2019|s=25}} i {{odn|ref=nie|Dianow|2020e|s=43}} podają, że wodowanie okrętu odbyło się 23 sierpnia 1907 roku.}}. Nazwa nawiązywała do [[Ventôse|szóstego miesiąca]] we [[Francuski kalendarz rewolucyjny|francuskim kalendarzu rewolucyjnym]]{{odn|Dianow|2019|s=24}}{{odn|Smith|2011}}. Jednostka otrzymała [[Numer burtowy|numer taktyczny]] Q52 i kod identyfikacyjny VE{{odn|Gogin|2021}}{{odn|Dianow|2020e|s=43}}.
Linia 72:
W przedziale siłowni prócz maszyn parowych i kotłów znajdowały się także dwie [[Pompa próżniowa|pompy próżniowe]] napędzane bezpośrednio z maszyn o łącznej wydajności 233,3 m³/h, dwie odśrodkowe pompy obiegowe z napędem elektrycznym o mocy 134 [[Wat|kW]] o łącznej wydajności 300 m³/h, cztery pompy zasilające napędzane bezpośrednio z maszyn o łącznej wydajności 18 200 m³/h i dwa [[skraplacz]]e rurowe o łącznej powierzchni chłodzącej 70,32 m²{{odn|Dianow|2020a|s=25}}. [[Zbiornik paliwa|Zbiorniki paliwa]] mieściły się w kadłubie sztywnym pod głównym pokładem: dwa (o pojemności 8250 litrów i 2560 litrów) pod pomieszczeniem siłowni, a trzeci mieszczący 1250 litrów pod głównym stanowiskiem dowodzenia{{odn|Dianow|2020a|s=25}}.
 
Napęd podwodny zapewniały dwa jednotwornikowe [[Silnik elektryczny|silniki elektryczne]] firmy [[Compagnie Générale Électrique]] z [[Nancy]]{{odn|Dianow|2020a|s=27}}. [[Prędkość obrotowa]] wynosiła od 192 do 560 obr./min, a regulowana była poprzez zmianę [[Napięcie elektryczne|napięcia]] (nominalnie 230 [[Wolt|V]]){{odn|Dianow|2020a|s=27}}. Silniki miały po sześć [[Biegun elektryczny|biegunów]] głównych wzbudzanych [[Połączenie równoległe|równolegle]] i sześć biegunów kompensujących z uzwojeniem połączonym [[Połączenie szeregowe|szeregowo]]{{odn|Dianow|2020a|s=27}}. Każdy z silników połączony był z baterią akumulatorów; mógł je łądowaćładować jako [[generator elektryczny]] napędzany przez maszynę parową{{odn|Dianow|2020a|s=27}}. Łączna moc silników elektrycznych wynosiła 450 [[Koń mechaniczny|KM]]{{odn|Gardiner|Gray|1985|s=209}}{{odn|Fontenoy|2007|s=81}}{{refn|grupa=uwaga|Identycznie podają {{odn|ref=nie|Labayle Couhat|1974|s=140}} i {{odn|ref=nie|Gogin|2021}}. Natomiast {{odn|ref=nie|Dianow|2020a|s=27}} podaje, że moc jednego silnika wynosiła 460 KM.}}. Energia elektryczna magazynowana była w dwóch bateriach [[Akumulator elektryczny|akumulatorów]] firmy Tudor po 124 [[Ogniwo galwaniczne|ogniwa]]{{odn|Dianow|2020a|s=26}}.
 
Prędkość maksymalna na powierzchni wynosiła 12 [[Węzeł (jednostka prędkości)|węzłów]], a w zanurzeniu 8 węzłów{{odn|Gardiner|Gray|1985|s=209}}{{odn|Gozdawa-Gołębiowski|1994|s=536}}. Zasięg wynosił 1500 [[Mila morska|Mm]] przy prędkości 9 węzłów (lub 900 Mm przy prędkości 12 węzłów) w położeniu nawodnym oraz 50 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą{{odn|Gardiner|Gray|1985|s=209}}{{odn|Labayle Couhat|1974|s=140}}.
 
=== Uzbrojenie ===
Okręt wyposażony był w siedem [[Wyrzutnia torpedowa|wyrzutni torped]] [[Kaliber broni|kalibru]] 450 mm: jedną wewnętrzną na [[Dziób jednostki pływającej|dziobie]], odchylonaodchyloną o 2° w górę, dwie zewnętrzne po obu stronach [[Kiosk okrętu podwodnego|kiosku]] (odchylone o 7° od osi symetrii okrętu), dwie zewnętrzne na rufie (odchylone o 5° od osi symetrii okrętu) i umieszczone na pokładzie rufowym dwie zewnętrzne [[Wyrzutnia Drzewieckiego|systemu Drzewieckiego]], z łącznym zapasem 8 [[Torpeda|torped]] modèle 1906 (zapasowa torpeda znajdowała się w przedziale dziobowym pod kubrykiem załogi){{odn|Dianow|2020a|s=27}}{{odn|Dianow|2020b|s=32}}. Torpeda miała długość 5,07 metra, zaś jej masa wynosiła 646 kg{{odn|Dianow|2020b|s=33}}.
 
=== Wyposażenie ===