Bieszczadzki Park Narodowy: Różnice pomiędzy wersjami

Pierwsze plany dotyczące utworzenia parku narodowego pochodzą z połowy lat 50. XX wieku{{r|historia}}. W chwili utworzenia w 1973 obejmował masyw [[Tarnica|Tarnicy]] (1346 m n.p.m.), [[Krzemień (Bieszczady)|Krzemienia]] (1335 m) i [[Halicz (góra)|Halicza]] (1333 m), oraz podszczytowe partie [[Połonina Caryńska|Połoniny Caryńskiej]] (1297 m) o powierzchni zaledwie 59,55&nbsp;km² (lecz niektóre źródła podają powierzchnię początkową 5725 ha, czyli 57,25&nbsp;km²<ref name="Krukar&al2021">{{Krukar&al2021|strony=33|rozdział=Ochrona przyrody}}</ref>). Obszar parku był powiększany czterokrotnie w latach 1989, 1991, 1996 oraz 1999{{r|historia}}. Obecnie jego powierzchnia wynosi 29 202 ha. Jednakże pojęcie „park narodowy” znane jest w polskich Bieszczadach znacznie wcześniej niż 1973 rok. Otóż od lat 50. XX wieku [[Połonina|połoniny]] znajdowały się w zarządzie dyrektora [[Tatrzański Park Narodowy (Polska)|Tatrzańskiego Parku Narodowego]]. Było to związane z poszukiwaniem nowych pastwisk dla podhalańskich owiec, którym ochrona ścisła łąk w Tatrzańskim PN zabroniła wstępu na hale tatrzańskie. Obecnie w granicach Bieszczadzkiego PN znajduje się ogromna część tzw. polskich Bieszczadów Wysokich, a także kilka enklaw, z największą w dolinie górnego [[San]]u, gdzie Park przejął po kombinacie [[Igloopol]] łąki i nieużytki.