Krystyn Plewko: Różnice pomiędzy wersjami

'''Krystyn Plewko''' ps. ''Krystyn'' (ur. 13 stycznia 1926 w [[Warszawa|Warszawie]], zm. 20 września 2019 tamże) – polski [[Doktor (stopień naukowy)|doktor]] [[Nauki techniczne|nauk technicznych]], wykładowca akademicki, żołnierz [[Armia Krajowa|Armii Krajowej]], [[Powstanie warszawskie|powstaniec warszawski]], [[Kapitan (ranga)|kapitan]] Wojska Polskiego w stanie spoczynku.

Był synem Jerzego Plewko i Aliny z domu Magnuskiej. Absolwent [[Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie|warszawskiego Gimnazjum Wojciecha Górskiego]], po wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] kontynuował naukę na [[tajne nauczanie|tajnych kompletach]] w [[IV Liceum Ogólnokształcące im. Adama Mickiewicza w Warszawie|Gimnazjum im Adama Mickiewicza]], gdzie zdał egzamin maturalny (1944). Od maja 1942 roku był członkiem [[Szare Szeregi|Szarych Szeregów]] (3. WDH im. księcia Józefa Poniatowskiego). W listopadzie tegoż roku złożył przysięgę żołnierską. W czerwcu 1944 roku ukończył konspiracyjną Szkołę Podchorążych im. Lisa-Kuli. Podczas powstania warszawskiego walczył służył w sekcji ochrony sztabu 4. Rejonu I Obwodu przy ul. Marszałkowska 125, a następnie -– w kompanii szturmowej „Stefan” (dowódca: por. [[Stefan Skórzewski]] „Stefan”). Brał udział w walkach w [[Śródmieście (Warszawa)|Śródmieściu]], m.in. osłaniając zdobycie gmachu [[PAST|PAST-]]-y.

Po upadku powstania dostał się do niewoli niemieckiej i został osadzony w [[Stalag IV B|Stalagu IV B/H]] – szpital jeniecki w [[Zeithain]] (nr jeniecki 299470). Po wyzwoleniu obozu w kwietniu 1945 roku powrócił do kraju. W obawie przed aresztowaniem udał się na [[Górny Śląsk]], gdzie brał udział w pracach Opolskiej Grupy Operacyjnej przy [[Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów|Komitecie Ekonomicznym Rady Ministrów]], polegającej na inwentaryzacji i przejmowaniu obiektów przemysłowych od wojsk radzieckich. We wrześniu 1945 roku rozpoczął studia na [[Wydział Elektryczny Politechniki Śląskiej|Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej]]. Wówczas też ujawnił się przed Komisją Likwidacyjną byłej Armii Krajowej, kierowaną przez mjr. [[Zygmunt Walter-Janke|Zygmunta Waltera-Jankego]]. W 1945 roku przeniósł się do [[Sopot]]u, kontynuują naukę na Wydziale Elektrycznym [[Politechnika Gdańska|Politechniki Gdańskiej]]. Tu zaangażował się w działalność [[Bratnia Pomoc|Bratniej Pomocy Studentów]] uczelni, pełniąc funkcję kierownika sekcji informacji i propagandy. Stało się to przyczyną relegowania go z uczelni z tzw. „wilczym biletem” w 1949 roku. Podjął pracę na jako nauczyciel matematyki i fizyki w szkołach zawodowych w Sopocie a następnie w Warszawie (1949-19521949–1952). Następnie, w latach 1952-19531952–1953 pracował w Biurze Inżynierskim [[Polskie Radio|Polskiego Radia]]. Wówczas to -– zatajając „wilczy bilet” -– podjął studia w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej, gdzie w 1953 roku otrzymał dyplom [[inżynier]]a. Przez kolejne trzynaście lat pracował na uczelni, prowadząc zajęcia ze studentami oraz kierując zespołem dziesięciu laboratoriów. Równolegle kształcił się na [[Politechnika Warszawska|Politechnice Warszawskiej]], gdzie w 1959 roku otrzymał stopień [[magister|magistra]]. Od 1966 roku został pracownikiem dydaktycznym Wydziału Łączności Politechniki. Na tej uczelni w 1974 roku otrzymał tytuł doktora nauk technicznych. Równolegle od 1974 roku podjął pracę w [[Instytut Łączności|Instytucie Łączności]], gdzie był zatrudniony do przejścia na emeryturę w 1986 roku. W tym okresie pełnił funkcje: kierownika Zakładu Miernictwa, kierownika Zakładu Systemów i Sieci Telekomunikacyjnych, pełnomocnika ds. naukowych dyrektora Instytutu i zastępcy dyrektora Instytutu ds. naukowych. Ponadto, w latach 1978-19911978–1991 zasiadał w Radzie Naukowej Placówki.

W swej pracy badawczej Krystyn Plewko zajmował się głównie zagadnieniami [[Transmisja|teletransmisji]]. Jego dorobek publicystyczny obejmuje ok. 180 pozycji (książek, skryptów, artykułów naukowych, technicznych oraz popularnonaukowych, notatek encyklopedycznych, referatów, audycji radiowych i telewizyjnych oraz 15 raportów i sprawozdań). Był również aktywny w pracy redaktorskiej, kierując w latach 1975-20001975–2000 czasopismami branżowymi takimi jak „Problemy Łączności” (1975-19761975–1976), „Prace Instytutu Łączności i Biuletyn Informacyjnego IŁ” (1977-20001977–2000), „Przegląd Telekomunikacyjny” (1980-19811980–1981), „Wiadomości Telekomunikacyjne” (1991) oraz połączonych „Przeglądu Telekomunikacyjnego i Wiadomości Telekomunikacyjnych” (1994-19941994–1994). W ostatnim z wymienionych periodyków otrzymał tytuł dożywotniego Honorowego Redaktora Naczelnego. Był także członkiem [[Związek Nauczycielstwa Polskiego|Związku Nauczycielstwa Polskiego]] (1945-19671945–1967) oraz [[Stowarzyszenie Elektryków Polskich|Stowarzyszenia Elektryków Polskich]], gdzie działał głównie w Sekcji Telekomunikacyjnej organizacji.

Jeszcze w latach II wojny światowej Krystyn Plewko został [[Krzyż Walecznych|Krzyżem Walecznych]]. W latach późniejszych uhonorowano go m.in. Srebrnym [[Krzyż Zasługi z Mieczami|Krzyżem Zasługi z Mieczami]], dwukrotnie [[Medal Wojska|Medalem Wojska]], Krzyżami: Kawalerskim i Oficerskim [[Order Odrodzenia Polski|Orderu Odrodzenia Polski]], Srebrnym [[Krzyż Zasługi|Krzyżem Zasługi]], dwukrotnie [[Krzyż Armii Krajowej|Krzyżami Armii Krajowej]], [[Warszawski Krzyż Powstańczy|Warszawskim Krzyżem Powstańczym]], [[Krzyż Partyzancki|Krzyżem Partyzanckim]] oraz [[Medal Komisji Edukacji Narodowej|Medalem Komisji Edukacji Narodowej]]. Otrzymał również pamiątkowe medalamimedale: im. prof. J. Groszkowskiego, prof. M. Pożaryskiego, prof. S. Fryzego oraz im. F. Kucharzewskiego (NOT). oraz byłBył wielokrotnie nagradzany za pracę dydaktyczną nagrodami Rektorówrektorów: Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej oraz Politechniki Warszawskiej.