Mogwai: Różnice pomiędzy wersjami

|wytwórnia płytowa = [[Chemikal Underground]]<br />[[Matador Records]]<br />[[Play It Again Sam]]<br />[[Rock Action Records]]

W 1996 roku podczas rockowego koncertu w jednym z klubów w [[Glasgow]] początkujący gitarzysta [[Stuart Braithwaite]] poznał basistę [[Dominic Aitchison|Dominika Aitchisona]]. Na fali popularności niezależnych zespołów ze [[Szkocja|Szkocji]] postanowili założyć własną grupę, w której mogliby realizować swoje muzyczne ambicje. Wkrótce do tej dwójki dołączyli perkusista [[Martin Bulloch]] i gitarzysta [[John CumingsCummings]]. Lider zespołu – Braithwaite od początku miał sprecyzowane plany muzyczne, które starał się realizować w studio nagraniowym – stąd gros nagrań pochodzących z pierwszych dwóch lat działalności Mogwai (ukazały się one na składance ''[[Ten Rapid (Collected Recordings) 1996 - 1997|Ten Rapid]]'' wydanej w 1997 roku). Już wtedy zespół wypracował charakterystyczne brzmienie oparte na doświadczeniach zarówno grup [[post-rock|postrockowych]] jak i grających [[ambient]] (można także doszukać się wpływów [[punk]]owych a nawet [[hard rock|hardrockowych]]). W rezultacie powstawały hałaśliwe utwory z agresywną grą [[gitara|gitar]], jak i spokojne [[ballada|ballady]]. Niespotykane wcześniej aranżacje oraz ograniczenie roli [[śpiew]]u (do dziś zespół de facto nie ma wokalisty) zadecydowały o niepowtarzalności brzmienia Mogwai.

Po sukcesie pierwszych nagrań do muzykującej czwórki dołączył [[Brendan O'Hare]] i jako kwintet Mogwai zabrało się do nagrywania debiutanckiego albumu – ''[[Young Team]]''. Sesja nagraniowa była dla niedoświadczonych jeszcze artystów piekłem, chociaż sam longplay został niedługo po premierze obwołany jednym z najważniejszych albumów lat 90., a Mogwai czołowym [[Wielka Brytania|brytyjskim]] zespołem alternatywnym. Po tak świetnej rekomendacji Szkoci mogli spokojnie wyruszyć na trasę koncertową, która potwierdziła tylko, że Mogwai to doskonała grupa koncertowa. Po wyczerpującym tournée grupę opuścił O'Hare, którego zastąpił multiinstrumentalista [[Barry Burns]].

Dwa lata po sukcesie debiutu – w 1999 roku grupa zabrała się za nagrywanie materiału na drugi krążek. Na longplayu zatytułowanym ''[[Come onOn Die Young]]'' można było zauważyć odejście od gitarowych [[kanonada|kanonad]] znanych z wcześniejszych wydawnictw. Podobnie od strony muzycznej wyglądała także trzecia płyta – ''[[Rock Action]]'' (2001), która mogła zadziwić słuchaczy niezwykle łagodnymi utworami. Niejako na dodatek do tego albumu zespół zarejestrował w studio w 2001 roku graną przez siebie na koncertach wersję [[Żydzi|żydowskiego]] [[hymn]]u "My Father, My King".

W 2003 roku Szkoci zdecydowali zarejestrować utwory na czwartą płytę nazwaną ironicznie ''[[Happy Songs for Happy People]]''. Pełen melancholii i depresyjnych klimatów album zebrał na świecie pochlebne recenzje, co otworzyło Mogwai drogę do koncertowania wraz z [[Pixies|The Pixies]] oraz [[The Cure]]. W sierpniu 2003 roku zespół zagrał koncert w [[Warszawa|Warszawie]] w ramach trasy promującej najnowszą płytę. Był to pierwszy występ Mogwai przed polską publicznością.

Rok 2006 był pracowity dla zespołu. Po wydaniu płyty ''[[Mr. Beast]]'' grupa nagrała ścieżkę dźwiękową do [[film dokumentalny|filmu dokumentalnego]] ''Zidane: A 21st Century Portrait'' z muzyką ilustracyjną w typowym dla siebie stylu. Utwory z albumu ''Mr. Beast'' znalazły się na ścieżce dźwiękowej do filmu ''[[Miami Vice (film)|Miami Vice]]''.