Wielkie odkrycia geograficzne: Różnice pomiędzy wersjami

Warunkiem wielkich odkryć geograficznych była rozbudzona ciekawość, chęć podróżowania o na wpóławanturniczym charakterze oraz wiedza geograficzna i warunki techniczne, które umożliwiałyby daleką eksplorację podróżniczą. Wszystkie te warunki zostały spełnione wskutekw skutek kumulacji wiedzy i postępu technicznego w Europie późnego średniowiecza.

Wiedza geograficzna [[Europa Zachodnia|Europy Zachodniej]] wczesnego średniowiecza nie wyszła poza osiągnięcia [[Klaudiusz Ptolemeusz|Ptolemeusza]] i [[Strabon]]a, i podobnie jak wiedza starożytna miała częściowo charakter legendarny. WskutekW skutek upadku [[cesarstwo zachodniorzymskie|cesarstwa zachodniorzymskiego]], a później odizolowania Europy Zachodniej przez państwa [[muzułmanin|muzułmańskie]], wiedza ta została częściowo zapomniana. Wstrząs najazdu [[Imperium mongolskie|mongolskiego]] z 1241 r. uświadomił Europejczykom, że legendarne krainy Azji są nie tylko rzeczywistością, ale i zagrożeniem. Z inicjatywy [[papież]]y przedsięwzięto na [[Daleki Wschód]] kilka wypraw misyjno-zwiadowczych, dzięki którym Europa po raz pierwszy otrzymała relacje z pierwszej ręki o [[Chiny|Chinach]] i innych krainach regionu<ref>Jean-Paul Roux, Średniowiecze szuka drogi w świat, Warszawa: Książka i Wiedza, 1969.</ref>. W ślad za wysłannikami papieskimi podążyli kupcy. Relacja jednego z nich – [[Marco Polo]]<ref>Marco Polo, Opisanie świata, Warszawa 2010.</ref> – stała się jedną z najsłynniejszych opowieści podróżniczych w historii. Wyprawy lądowe trwały jednak wiele lat. Ich efekt był niepewny nie tylko ze względu na odległość, ale i niebezpieczeństwa, szczególnie dla chrześcijan podróżujących przez niestabilne politycznie kraje muzułmańskie. Wyprawy te nie przyniosły rozwoju geografii w sensie naukowym, ale rozszerzyły i urealniły europejskie wyobrażenia o świecie.

Od XIII wieku wraz z rozwojem miast i handlu nastąpił ogromny postęp w dziedzinie [[żegluga|żeglugi]]. Wyprawy oceaniczne nie były możliwe na łodziach wiosłowych, w których stosunek ilości załogi (głównie wioślarzy) do objętości kadłuba nie pozwalał na zgromadzenie na statku dostatecznej ilości zaopatrzenia. Do rewolucyjnych zmian doszło wskutekw skutek udoskonalenia żaglowców, intensywne zwłaszcza od XIII wieku. Wielomasztowe [[ożaglowanie rejowe]] i kształt kadłuba umożliwiły płynięcie pod wiatr. Zmniejszenie ilości załogi i zwiększenie objętości kadłuba pozwoliły na zabranie wielkiej ilości zaopatrzenia, szczególne słodkiej wody. [[Ster]] stępkowy znacznie usprawnił manewrowanie. Efektem całej serii wynalazków [[szkutnictwo|szkutniczych]] były nowe typu statków: [[nef]], [[karaka]] i [[karawela]] – pierwsze pełnomorskie żaglowce, uniezależnione eksploatacyjnie od bliskości lądu.