Alabastrowa Jaskinia: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne redakcyjne |
uzupełnienie historii, drobne redakcyjne |
||
Linia 30:
Otwór wejściowy o ekspozycji północno-wschodniej ma kształt trójkąta o wysokości około 3 metrów i szerokości około 5 metrów<ref name=cw/>. Znajduje się na wysokości 1391 m [[n.p.m.]]<ref name=ugkk/> (według wcześniejszych pomiarów 1390 m<ref name=zoznam/><ref name=cw/><ref name=wet/><ref name=bedeker/>). Sumaryczna długość korytarzy jaskini wynosi 543 metry, a jej deniwelacja 44 metry<ref name=zoznam/> (w mniej aktualnych źródłach podawana jest długość ponad 300 metrów<ref name=wet/> lub około 400 metrów<ref name=cw/><ref name=bedeker/>). Główny korytarz mierzy 215 metrów<ref name=bedeker/>. W czterech miejscach rozszerza się on w przestronne sale jaskiniowe, o szerokości dochodzącej do 12 metrów i wysokości do 9-10 metrów. W końcowych partiach jaskini znajdują się dwa niewielkie wodospady i jeziorko<ref name=aragonit/>.
Jaskinia była znana już w XVII wieku<ref name=bedeker/>. Prawdopodobnie pierwsza wzmianka w literaturze pochodzi
Na ścianach we wnętrzu jaskini oraz po obu stronach wejścia do niej widnieją liczne napisy zostawione przez dawnych turystów oraz ich przewodników, w większości z 19. stulecia. Najstarszy wyryty w skale podpis nosi datę 1768, inicjały IG i znajduje się w otworze wejściowym. Napisy w trzeciej sali jaskiniowej w większości pochodzą z nieco nowszych czasów, tj. drugiej połowy XIX wieku. [[Karl Kolbenheyer]] wiązał je, pisząc w 1880 roku, z częstymi wizytami uczniów kieżmarskiego gimnazjum w jaskini<ref name=aragonit/>. W roku 1875 do jaskini doprowadzono ścieżkę turystyczną, znakowaną do I wojny światowej<ref name=wet/>. Przewodnik ''Die Hohe Tatra'' Karla Kolbenheyera z roku 1876 opisywał trasę do jaskini i jej wnętrze, polecał zwiedzanie w towarzystwie autoryzowanych przewodników [[Karpathenverein|Węgierskiego Towarzystwa Karpackiego]], którymi byli wtedy D. Roth, I. Polscher i S. Zachery. Wycieczka do jaskini z przewodnikiem, łącznie z drogą tam i z powrotem, zwiedzaniem oraz przerwami na odpoczynek zajmowała 7–8 godzin, przy czym sam pobyt we wnętrzu trwał ponad godzinę. W sierpniu 1879 roku jaskinię badał [[Samuel Roth (geolog)|Samuel Roth]] w towarzystwie Kolbenheyera. Mierzył on temperaturę powietrza przed wejściem do jaskini i w jej końcowych partiach, a także temperaturę wody w jeziorku pod wodospadem. Kopał też w poszukiwaniu kości zwierząt, jednak bezskutecznie, gdyż [[namulisko jaskiniowe|namuliska]] albo nosiły ślady wcześniejszego przekopywania, albo pod ich płytką warstwą trafiał na skałę macierzystą. Kolbenheyer tymczasem mierzył jaskinię i sporządził jej plan oraz pomiarami barometrycznymi określił na 1374 m wysokość usytuowania otworu wejściowego. Po odkryciu w roku 1881 [[Jaskinia Bielska|Jaskini Bielskiej]] zainteresowanie Alabastrową Jaskinią stopniowo osłabło, co spowodowane było znacznie dłuższą trasą dojścia, trudniejszym zwiedzaniem oraz znacznie skromniejszą szatą naciekową<ref name=aragonit/>.
Nazwa Alabastrowej Jaskini pochodzi od białych [[naciek jaskiniowy|nacieków]] wapiennych, przypominających [[alabaster]], które zostały w znacznym stopniu zniszczone przez odwiedzających<ref name=wet/>. Nazwę tę, w niemieckiej formie ''Alabaster Höhle'', po raz pierwszy wprowadził do literatury Samuel Weber w 1874 roku, w wersji słowackiej zaś Miloš Janoška w roku 1911. Oficjalnie zatwierdzona została przez Slovenský úrad geodézie a kartografie w 1979 roku. Dawna nazwa ''Dračia diera'', używana przez miejscowych górali, mogła pochodzić z XVII wieku, gdy jaskinie uważano za siedliska [[smok]]ów. Z kolei określenie Lapisdurowa Jaskinia mogło być związane z popularnym zwłaszcza w 17. i 18. stuleciu poszukiwaniem skarbów<ref name=aragonit/>.▼
▲Nazwa Alabastrowej Jaskini pochodzi od białych [[naciek jaskiniowy|nacieków]] wapiennych, przypominających
Na północny wschód od Alabastrowej Jaskini i nieco wyżej znajduje się [[Lodowa Piwnica]]<ref name=wet/>.
| |||