Wersja z 22:08, 19 wrz 2021 edytuj Masur (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 98 911 edycji m drobne redakcyjne ← poprzednia edycja		Wersja z 22:14, 19 wrz 2021 edytuj anuluj edycję Masur (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 98 911 edycji m →‎Historiografia: drobne redakcyjne następna edycja →
Linia 108: == Historiografia == Aż do roku 1972, kiedy to [[admiralicja brytyjska]] odtajniła dane, nie ~~był~~było ~~możliwy~~możliwe ~~pełny~~sporządzenie ~~opis~~kompletnego opisu przebiegu operacji{{odn\|Reardon\|2011\|s=8}}. W czasie wojny o operacji wspomniały niektóre gazety. 9 listopada 1942 roku ''[[The New York Times\|New York Times]]'' opisywał błyskawiczny postęp wojsk amerykańskich podczas lądowań w północnej Afryce i jednocześnie wspomniał o stracie dwóch okrętów w Oranie. Sześć dni później, korespondent [[United Press International\|United Press]] Phil Ault opisał, że 600 alianckich żołnierzy na pokładzie dwóch okrętów [[United States Coast Guard\|U.S. Coast Guard]] próbowało zabezpieczyć port i jego instalacje, ale operacja zakończyła się katastrofą, gdy okręty napotkały opór francuskich baterii nadbrzeżnych, lekkiego krążownika oraz zakotwiczonych niszczycieli. Ault nie pisał o stratach, ale tego samego dnia ''New York Times'' napomknął o ciężkich stratach sił anglo-amerykańskich przy zabezpieczaniu portu w Oranie. W powiązanym artykule poświęconym Leo Disherowi, [[Dziennik (prasa)\|dziennik]] napisał o zatopieniu obu okrętów przez baterie nadbrzeżne i wspomniał o tylko jednym ocalałym żołnierzu – kapitanie Petersie. W [[Artykuł prasowy\|artykule]] z następnego dnia, gazeta doniosła o śmierci Petersa, wymienionego jako dowódcę jednego z okrętów, w katastrofie lotniczej. Źródłem tej informacji był sam generał Eisenhower, który także powiedział reporterom, że kapitan Peters został przedstawiony do odznaczenia [[Krzyż Wybitnej Służby (Stany Zjednoczone)\|Krzyżem za Wybitną Służbę]]{{odn\|Reardon\|2011\|s=7–8}}. Mniej niż miesiąc po wydarzeniach szczegółową relację z przebiegu operacji zdał słuchaczom radia [[BBC]] kmdr. por. Tommy Woodroffe{{odn\|Reardon\|2011\|s=23}}. Po wojnie wspomnienia i szczegóły operacji ukazywały się nieregularnie. W wydanej w 1945 roku książce kmdra. Kennetha Edwardsa ''Seven Sailors'', która zawierała [[Biografia\|biografie]] siedmiu oficerów Royal Navy służących podczas 2. Wojny Światowej, przedstawiona jest sylwetka komodora [[Thomas Hope Troubridge\|Thomasa H. Troubridge’a]], jednego z dowódców w operacji Torch, ioraz zawarte są pewne, nieopisane nigdzie indziej, szczegóły Operacji ''Reservist'', ale brak detali dotyczących jej planowania. Z kolei generał Eisenhower w opublikowanych w 1948 roku wspomnieniach nie wprost wspomina o fiasku ataku na Oran, gdy przyznaje się do odpowiedzialności za zaakceptowanie operacji w Algierze i Oranie, mających na celu zapobieżenie sabotażowi istotnych dla przyszłych działań instalacji portowych. Natomiast [[adiutant]] Eisenhowera do spraw marynarki wojennej, kapitan Harry C. Butcher, w notatkach ze swoich wspomnień z okresu adiutantowania wspomina o reperkusjach po operacji, ale opublikowana w 1946 roku wersja jego dzienników nie zawiera już tych informacji. W 1951 roku, brytyjski admirał Andrew Cunningham wspomniał w swojej [[Autobiografia\|autobiografii]] o zakończonej niepowodzeniem operacji, ale potencjalni czytelnicy nie mogli sobie zdawać sprawy, że zatuszował on wiele, wtedy jeszcze utajnionych, szczegółów. Natomiast biografista admirała Bertrama Ramsaya, kadm. [[William Scott Chalmers\|W. S. Chalmers]], w wydanej w roku 1959 biografii admirała, w ogóle nie wspomina o operacji w Oranie. Dopiero w 2002 roku amerykański pisarz [[Rick Atkinson]] bardziej kompletnie przybliża operację i poprzedzające ją wydarzenia w [[Nagroda Pulitzera w dziedzinie historii\|nagrodzonej Pulitzerem]] książce ''[[An Army at Dawn]]''{{odn\|Atkinson\|2002}} {{odn\|Reardon\|2011\|s=8–9}}. == Przypisy ==

Operacja Reservist: Różnice pomiędzy wersjami