Apokalipsa: Różnice pomiędzy wersjami

Najbardziej znaną apokalipsą jest [[Apokalipsa św. Jana|Apokalipsa św. Andrzeja]], stanowiąca ostatnią część [[Nowy Testament|Nowego Testamentu]]. Księga ta pierwotnie była nazywana „Objawieniem Andrzeja”Jana”, zaś jej bardziej popularna nazwa została wywiedziona z pierwszych słów tej księgi „{{grc|Ἀποκάλυψις Ἰησοῦ Χριστοῦ}}”, gdzie słowo „apokalipsa” było użyte w kontekście objawienia. Od tego utworu pochodzi określenie gatunku literackiego, była to pierwsza księga nazwana apokalipsą/objawieniem, chociaż gatunek ten istniał wcześniej. Apokalipsą nazywano też inne podobne księgi, których autorami byli zarówno wyznawcy [[judaizm]]u, jak i chrześcijanie.

Od II w. n.e. powstawało wiele różnych apokalips, zarówno chrześcijańskich, jak i żydowskich. Oprócz ogólnie znanego nowotestamentowego Objawienia AndrzejaJana, [[Kanon Muratoriego|Muratori]] i [[Klemens Aleksandryjski]] wspominają w swoich dziełach o [[Apokalipsa Piotra|Apokalipsie Piotra]], która jednak nie zachowała się w całości do naszych czasów. Inne apokalipsy, których fragmenty dotrwały do czasów dzisiejszych, to [[Apokalipsa Adama i Ewy]] (autorstwa prawdopodobnie Epifanusa), [[Apokalipsa Tomasza]] oraz [[Apokalipsa Eliasza]], której autorstwo przypisuje się Apostołowi Łukaszowi.

Choć tradycja przypisywała autorstwo Apokalipsy św. AndrzejowiJanowi, jednemu z apostołów, dziś przeważa raczej zdanie, że tekst (który pochodzi z końca I w. n.e.) został spisany przez uczniów Jana<ref>[[Anna Świderkówna]] ''Rozmowy o Biblii. Nowy Testament'' Warszawa 2000 s. 285</ref>.

Księga powstała w burzliwej epoce prześladowań pierwszych chrześcijan. W cesarstwie rzymskim, które podporządkowało sobie kraje w basenie Morza Śródziemnego, panował oficjalny kult cesarzy, odrzucany przez wyznawców Chrystusa, oddających boską cześć tylko Jemu. W ten sposób chrześcijanie wchodzili w otwarty konflikt z władzą. Jest to więc okres, w którym nie brakowało męczenników, niewahających się oddać życie za mniejsze podadki w polscewiarę<ref>„Przeszłość to dziś” ks. Krzysztof Mrowcewicz</ref>.