Trąbka: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Ustnik do trąbki zawsze! Jest kielichowy, stożkowy używamy tylko do waltorni między trąbką puzonem tubą panuje podobna technika gry, natomiast nq waltorni gramy inną techniką mamy tam również inny ustnik i zamienne użycie ich spowoduje bardzo dużą utratę na walorach brzmieniowych.
Znaczniki: VisualEditor Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej)
zbędne polszczenie
Linia 39:
Wczesna trąbka (obecnie znana jako trąbka naturalna), wywodząca się z archaicznych [[instrument dęty blaszany|instrumentów blaszanych]], bardziej przypominała współczesny [[róg (instrument muzyczny)|róg]] (waltornię) niż dzisiejszą trąbkę. Bez zaworów i o ograniczonych możliwościach technicznych, używana była do grania [[fanfara|fanfar]]. Dopiero w XVII i XVIII wieku wypracowano technikę gry ''clarino''. Polegała ona na używaniu wysokiego rejestru instrumentu. Technika ''clarino'' wykorzystywana była powszechnie w baroku. Gra na trąbce, niezwykle trudna i wymagająca znacznych umiejętności technicznych, stała się bardzo intratnym zawodem. Trębacze byli najlepiej opłacanymi instrumentalistami swych czasów. Nic zatem dziwnego, że gildie zrzeszające tych instrumentalistów stały się zamkniętymi klubami, do których z zasady dopuszczano potomków i krewnych muzyków z nich się wywodzących.
 
W drugiej połowie XVIII wieku znaczenie trąbki w muzyce zaczęło się zmniejszać. Mimo prób ulepszenia instrumentu nie osiągnięto znaczących rezultatów. Przetrwała zmiana kształtu ustnika na płytszy, co w pewnym stopniu ułatwiło grę w wyższych rejestrach. Inną próbą było skonstruowanie '''trąbki suwakowej''', mającej tę samą zasadę działania, co [[puzon]]. Rozwiązało to problem wydobywania wszystkich dźwięków, lecz uczyniło trąbkę stosunkowo powolnym instrumentem, uniemożliwiając grę w szybkich [[tempo (muzyka)|tempach]]. Trąbka suwakowa sporadycznie używana jest do dziś. Inną próbą była poczyniona przez Antona Wieldigera w 1801 wyprodukowania trąbki z klapami na wzór [[klarnet]]u. Próba okazała się nieudana, jednak zaowocowała powstaniem jednego z najpopularniejszych koncertów trąbkowych – Koncertu na trąbkę Es-dur [[Joseph Haydn|JózefaJosepha Haydna]], który jest koncertem przeznaczonym właśnie na trąbkę klapową. Po wprowadzeniu klapek instrument okazał się niezdolny do wykonywania dźwięków w dostatecznie szerokim zakresie.
 
Współczesna trąbka znana jest w swej formie od 1813 roku, kiedy to wyposażono ją w zawory, co znacznie ułatwiło technikę gry i umożliwiło wydobycie wszystkich dźwięków chromatycznych w całej skali instrumentu. Niemniej odbiło się to na jakości dźwięku instrumentu, który stracił wiele ze swego blasku. Choć partię trąbki umieszczali w swych kompozycjach tacy kompozytorzy, jak [[Ludwig van Beethoven]], [[Hector Berlioz]], [[Gioacchino Rossini]] czy [[Igor Strawinski]], trąbka nie wróciła do swej świetności z czasów ''clarino''. Dopiero w latach czterdziestych XX wieku nastąpił renesans instrumentu za sprawą muzyków [[jazz]]owych.