Michał I Rangabe: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
wstawienie {{Kontrola autorytatywna}} |
m poprawa linków |
||
Linia 43:
Popierany przez ortodoksyjną frakcję w kościele Michał skupił się na sprawach wewnętrznych imperium: zwalczał [[ikonoklazm|ikonoklastów]] w północnych i wschodnich częściach państwa, a jednocześnie próbował ułaskawić i przeciągnąć na swoją stronę wszystkich politycznych wrogów swego teścia, Nicefora I.
W [[812]] r. rozpoczęła się wojna z państwem bułgarskim, której efektem była m.in. utrata [[Nesebyr|Mesembrii]], ważnego portu na [[Morze Czarne|Morzu Czarnym]], a także dużych obszarów w [[Tracja|Tracji]] i [[Macedonia (kraina historyczna)|Macedonii]]. Wojska bułgarskie podeszły wówczas pod same mury [[Konstantynopol]]a. Cesarz ściągnął z Azji Mniejszej posiłki, odparł Bułgarów i ruszył z kontrofensywą. W lutym [[813]] r. Michał odzyskał Mesembrię, po czym zaczął dążyć do rozstrzygającej bitwy. Odbyła się ona [[22 czerwca]] [[813]] r. pod [[Bitwa pod
W [[812]] r. Michał I uznał cesarski tytuł [[Karol Wielki|Karola Wielkiego]] (zob. [[Pokój w Akwizgranie (812)|pokój w Akwizgranie]]). Po powrocie rozbitych wojsk do stolicy w armii wybuchł bunt, na czele którego stanął generał [[Leon V Armeńczyk|Leon]]. Dowiedziawszy się o tym, Michał [[abdykacja|abdykował]], po czym został zesłany do klasztoru na wyspie Proti (w archipelagu [[Wyspy Książęce|Wysp Książęcych]], niedaleko [[Konstantynopol]]a), gdzie przebywał do swojej śmierci 11 stycznia [[844]] r.
| |||