Leszek raciborski: Różnice pomiędzy wersjami

'''Leszek Raciborski''' (urodzonyur. [[1290]] lub [[1291]] roku - zmarłzm. w [[1336]] roku), książę [[Racibórz|raciborski]] [[1306]] - [[1336]], [[Koźle|kozielski]] [[1334]] - [[1336]].

Leszek był jedynym synem księcia raciborskiego [[Przemysław Raciborski|Przemysława]] i Anny [[Czersk|Czerskiej]]. W chwili śmierci ojca w [[1306]] roku, w związku niepełnoletnością Leszka opiekę nad nim przejął stryj [[Mieszko Cieszyński|Mieszko I Cieszyński]]. W czasie samodzielnych rządów pod jego opięką znalazł się zakon [[Dominikanie|dominikański]] (potwierdził i rozszerzył nadania ojcowskie w [[Wodzisław Śląski|Wodzisławiu]], ukończył budowę raciborskiego klasztoru dominikanek), którego kapituła generalna zdecydowała się odprawiać modły w intencji powodzenia księcia raciborskiego we wszystkich swoich placówkach. [[19 lutego]] [[1327]] roku razem z innymi książętami górnośląskimi Leszek złożył hołd lenny królowi [[Czechy|czeskiemu]] [[Jan Luksemburski|Janowi Luksemburskiemu]] w [[Opawa|Opawie]]. Pięć lat później ożenił się z [[Agnieszka (księżna raciborska)|Agnieszką]] [[Żagań|Żagańską]]. Małżeństwo jednak pozostało bezdzietne. [[21 lutego]] [[1334]] roku Leszek zdecydował się na powiększenie obszaru księstwa poprzez zakup od będącego w tarapatach finansowych księcia [[Bytom|bytomskiego]] [[Władysław Bytomski|Władysława]] ziemi kozielskiej (za kwotę czterech tysięcy grzywien srebra). Leszek zmarł w [[1336]] roku i został pochowany w kościele Dominikanów w Racibórzu. Księstwo raciborskie po jego śmierci na skutek arbitralnej decyzji Jana Luksemburskiego (pomimo zdecydowanego oporu pozostałych książąt [[Piastowie|piastowskich]] z [[Górny Śląsk|Górnego Śląska]], najbliższych po mieczu krewnych Leszka) dostało się w ręce szwagra [[Mikołaj II Opawski|Mikołaja II Opawskiego]] (żonatego z córką Przemysława Raciborskiego Anną). Ziemia kozielska powróciła w ręce Władysława Bytomskiego (po zapłaceniu odszkodowania siostrze Leszka Eufemii - mniszki dominikańskiej w Raciborzu).