Jan III (książę Meklemburgii): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Usuwam nieużywane parametry z Szablon:Kontrola autorytatywna |
m lit. |
||
Linia 42:
W 1418 lub 1419 r. Jan został pojmany i uwięziony przez [[władcy Brandenburgii|margrabiego Brandenburgii]] [[Fryderyk I (elektor Brandenburgii)|Fryderyka I Hohenzollerna]]. Elektor brandenburski chciał wymóc uznanie jego zwierzchności nad [[Burg Stargard|Stargardem]] (niegdyś stanowiącym część Brandenburgii, przekazanym jednak jako wiano brandenburskiej księżniczki książętom meklemburskim). Wojna pomiędzy Fryderykiem a książętami meklemburskimi i [[książęta pomorscy|pomorskimi]] trwała do 1427 r., zawarty w czerwcu tego roku pokój nie przyniósł jednak uwolnienia księcia Jana. Jan zmuszony został do podpisania odrębnej umowy, kilkanaście dni później, na mocy której odzyskał wolność w zamian za wysoki okup oraz uznanie zależności lennej względem elektora. Prawdopodobnie podupadły na zdrowiu, ostatnie lata życia spędził na uboczu.
W 1436 r. zmarł Wilhelm, ostatni książę z linii dynastii meklemburskiej rządzącej [[Werle]] (odrębna część władztwa pierwszych książąt meklemburskich, wydzielona na skutek podziału między synów książęcych w 1227 r.). Jan i współrządzący z nim Henryk, a także władcy Meklemburgii-Schwerin: [[Henryk IV Gruby]] i [[Jan V (książę Meklemburgii)|Jan V]] uznali się za jego dziedziców. Roszczenia do tego terenu zgłosił jednak także Fryderyk Hohenzollern (
Żoną Jana była Lutruda, córka księcia [[Anhalt|Anhaltu-Köthen]] Albrechta IV. Małżeństwo było bezpotomne. Po śmierci Jana III samodzielnym księciem Meklemburgii-Stargard pozostał jego kuzyn, Henryk.
|