Henryk Lew: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
m poprawa linków
Linia 46:
'''Henryk Lew''' ([[Język niemiecki|niem.]] ''Heinrich der Löwe'') (ur. [[1129]], zm. [[6 sierpnia]] [[1195]] w [[Brunszwik]]u) – [[władcy Saksonii|książę Saksonii]] '''Henryk III''' 1142–1180 i [[władcy Bawarii|Bawarii]] '''Henryk XII''' 1156–1180 z dynastii [[Welfowie|Welfów]].
 
Henryk Lew był synem księcia bawarskiego [[Henryk X Pyszny|Henryka Pysznego]] i wnukiem po kądzieli cesarza [[Lotar III|Lotara III]]. Po dojściu do władzy [[Konrad III Hohenstauf|Konrada III]], króla Niemiec z rodu [[Hohenstaufowie|Hohenstaufów]], jego ojciec został wygnany z kraju, a dziedzictwo Henryka przepadło (Bawarię otrzymali [[Babenbergowie]], a Saksonię [[Dynastia askańska|Askańczycy]]). Dopiero po śmierci Henryka Pysznego (w 1139 r.), Saksonia wróciła w ręce Henryka Lwa (w 1142 r.), za sprawą wstawiennictwa jego babki Richezy[[Rycheza z Northeimu|Rychezy]], żony Lotara III. W 1156 r. odzyskał Bawarię również za sprawą kobiety. Jego owdowiała matka Gertruda (córka cesarza Lotara III i Richezy) została bowiem wydana za [[Henryk Jasomirgott|Henryka Jasomirgotta]] z rodu Babenbergów, który wówczas władał Bawarią. Kiedy Babenberg został księciem [[Austria|Austrii]], Bawaria przypadła jego pasierbowi. Henryk Lew ożenił się z Matyldą Plantagenet (córką króla [[Anglia|Anglii]] – [[Henryk II Plantagenet|Henryka II]]), z którą miał syna – [[Otto IV|Otto IV z Brunszwiku]], późniejszego [[cesarz]]a [[Niemcy|niemieckiego]].
 
W 1147 podjął nieudaną [[krucjata połabska|wyprawę]] przeciw państwu plemiennemu [[Obodryci|Obodrzyców]] na terenach obecnej [[Meklemburgia|Meklemburgii]], jednak zmusił książąt [[Pomorze Zachodnie|Pomorza Zachodniego]] (określanego również jako Pomorze Przednie) do uznania jego władzy w stosunku [[lenno|lennym]]. W latach 1160–1163 ostatecznie podbił ziemie Obodrzyców, następnie wraz z [[Dania|Danią]] pokonał [[Wieleci|Wieletów]], zdobył wpływy na [[Pomorze Zachodnie|Pomorzu Zachodnim]] i wyspie przybrzeżnej [[Rugia|Rugii]]. Wprowadzał chrześcijaństwo w nadbałtyckich ziemiach słowiańskich, gdzie lokował osadników niemieckich. Potęgą dorównywał niemal cesarzowi niemieckiemu [[Fryderyk I Barbarossa|Fryderykowi I Barbarossie]], jednak w 1176 popadł w zatarg z nim, następnie został osądzony i skazany na banicję. Ostatecznie Henryk Lew utracił długo budowane dziedzictwo Welfów, które następnie uległo rozpadowi.