Deorbitacja: Różnice pomiędzy wersjami

Do deorbitacji [[Program Mercury|kapsuły Merkury]] służyły [http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Retro_and_Posigrade_Package_GPN-2000-000386.jpg trzy silniki hamujące na paliwo stałe], pracowały 10 sekund po czym się wyłączały i zostawały odrzucane odsłaniając [[Osłona termiczna|osłonę cieplną]].<br />Aby powrócić na Ziemię kapsuła musiała zostać wytrącona z orbity. Do tego celu służyły trzy silniki (do realizacji zadania wystarczały dwa). Były zamontowane na osłonie termicznej wraz z silnikami, wykorzystywanymi przy separacji kapsuły i rakiety nośnej. Odpalenie silników ustawionych w kierunku przeciwnym do toru lotu kapsuły spowalniało ją, dzięki czemu spadała na coraz niższą orbitę by w efekcie wejść w górne warstwy atmosfery i rozpocząć hamowanie aerodynamiczne.<br />Na wysokości 6400 metrów otwierał się [[spadochron hamujący]], spowalniając lot. Spadochron główny otwierał się na wysokości 3000 metrów. By zmniejszyć wartość przeciążenia w chwili uderzenia w wodę, kapsuła była wyposażona w perforowaną poduszkę powietrzną z włókna szklanego zamontowana między kapsuła a osłoną termiczną. Pod wpływem ciężaru odrzucanej osłony termicznej rozkładała się tuż przed wodowaniem i natychmiast zasysała powietrze. Dzięki temu, w chwili uderzenia w wodę na astronautę oddziaływało przeciążenie o wartości 15 g, podczas gdy bez niej osiągałoby wartość nawet 50 g{{r|merkury}}. <br /> .Do ochrony kapsuł początkowo stosowano [[beryl (pierwiastek)|berylowe]] osłony termiczne. Później jednak zmieniono je na bardziej efektywne osłony ablacyjne. Również kolor kapsuły podyktowany był ochroną termiczną. Dzięki matowej czerni łatwo oddawały ciepło{{r|merkury}}.