D.B. Cooper: Różnice pomiędzy wersjami

'''D.B. Cooper''' – inicjały i nazwisko przypisywane mężczyźnie, który 24 listopada 1971 porwał w [[Stany Zjednoczone|USA]] [[Boeing 727|Boeinga 727]] z 42 osobami na pokładzie, lecącego z [[Portland (Oregon)|Portland]] do [[Seattle]] i po otrzymaniu 200 tys. [[Dolar amerykański|dolarów]]<ref>Uwzględniając inflację 200 000 $ z 1971 ma taką siłę nabywczą jak ponad 1 000 000 $ w 2009. {{cytuj stronę |url = http://data.bls.gov/cgi-bin/cpicalc.pl |tytuł = Consumer Price Index Inflation Calculator |opublikowany = United States Department of Labor, Bureau of Labor Statistics |data dostępu = 2009-10-25}}</ref> okupu wyskoczył z niego ze [[spadochron]]em nad południowymi [[Góry Kaskadowe|Górami Kaskadowymi]]. Porywacza nie udało się ująć. W samolocie używał nazwiska '''Dan Cooper''', jednak przez późniejsze nieporozumienie w mediach stał się znany jako „D.B. Cooper”. Mimo setek tropów w ciągu wielu lat, żaden dowód nie pozwolił odkryć prawdziwej tożsamości ani miejsca pobytu Coopera, a większość pieniędzy nigdy nie została odzyskana. Kilka konkurencyjnych teorii proponuje wyjaśnienie co stało się po skoku, jednak [[Federalne Biuro Śledcze|FBI]] uważa, że porywacz nie przeżył<ref name="AP">{{Cytuj stronę |url = http://www.sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?f=/n/a/2008/01/01/national/a100412S30.DTL |tytuł = FBI makes new bid to find 1971 skyjacker | opublikowany = Associated Press | data = 2008-01-01 | język = | url = http://www.sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?f=/n/a/2008/01/01/national/a100412S30.DTL |data dostępu = 2008-01-01 | cytat =}}</ref>.

Sposób ucieczki Coopera i brak pewności co do jego dalszych losów ciągle intrygują ludzi. Sprawa Coopera (FBI nadało jej kryptonim „Norjak”) jest jedynym nierozwiązanym przypadkiem porwania samolotu w USA<ref>{{cytuj książkę |autor = Ralph P. Himmelsbach |tytuł = Norjak: The Investigation of D.B. Cooper |wydawca = Norjak Project |miejsce = West Linn, Oregon |data = 1986 |strony = 135 |isbn = 0-9617415-0-3 |nazwisko2 = Worcester|imię2 = Thomas K. |nazwisko2=Worcester}}</ref><ref name="USNWR">{{Cytuj stronę |url = http://www.usnews.com/usnews/doubleissue/mysteries/cooper.htm |tytuł = Skyjacker at large | data = 2000-07-24 | język = | url = http://www.usnews.com/usnews/doubleissue/mysteries/cooper.htm | data dostępu = 2008-01-03 | cytat =}}</ref> i jednym z niewielu na świecie.

Sprawa Coopera wprawia w zakłopotanie służby rządowe oraz prywatnych detektywów od dziesięcioleci, wszelkie nowe informacje w sprawie zawsze prowadziły do ślepych zaułków. W marcu 2008 pojawiła się szansa na przełom, gdy dzieci odnalazły spadochron na obszarze, gdzie Cooper prawdopodobnie wyskoczył, niedaleko [[Amboy, Washington|Amboy]], w stanie [[Waszyngton (stan)|Waszyngton]]<ref>{{Cytuj stronę |url = http://www.msnbc.msn.com/id/23801264/ |tytuł = Did children find D.B. Cooper’s parachute? | data = 2008-03-25 | język = | url = http://www.msnbc.msn.com/id/23801264/ | data dostępu = 2008-03-25 | cytat =}}</ref>. Zdaniem ekspertów, znaleziony spadochron nie mógł należeć do porywacza<ref name="CrimeLibrary5" />.

W ciągu wielu lat znaleziono kilka wskazówek związanych ze sprawą porwania samolotu. W 1978 tabliczka zawierająca instrukcję jak opuścić schody na ogonie Boeinga 727 (później potwierdzono, że pochodzi z tylnych schodów samolotu, z którego Cooper wyskoczył), została znaleziona o kilka minut lotu od prawdopodobnej strefy lądowania porywacza. W lutym 1980 na brzegu rzeki [[Kolumbia (rzeka)|Kolumbia]], ośmioletni Brian Ingram znalazł 5880 dolarów w gnijących banknotach 20-dolarowych. Dowiedziono, że banknoty te były częścią okupu<ref>{{cytuj stronę |url = http://www.msnbc.msn.com/id/23889269 |tytuł = Cash linked to 'D‘D.B. Cooper'Cooper’ up for auction |data = 2008-03-31 |opublikowany = MSNBC |data dostępu = 2008-03-31}}</ref>.

W październiku 2007, FBI ujawniło, że uzyskano częściowy profil [[Kwas deoksyrybonukleinowy|DNA]] Coopera z krawata, który zostawił na pokładzie samolotu<ref name=new>{{cytuj stronę |url = http://www.fbi.gov/page2/dec07/dbcooper123107.html |tytuł = D.B. Cooper: Help Us Solve the Enduring Mystery |data = 2007-12-31 |opublikowany = [[Federalne Biuro Śledcze|FBI]] |data dostępu = 2009-02-05}}</ref>. 31 grudnia 2007 FBI wznowiło niezamkniętą sprawę publikując w Internecie nigdy wcześniej niepublikowane portrety pamięciowe, próbując wywołać wspomnienia, które mogłyby pomóc zidentyfikować Coopera. Według relacji prasy, FBI nie wierzy, aby Cooper przeżył skok, ale wyraża zainteresowanie ustaleniem jego tożsamości<ref name=new /><ref>{{cytuj stronę |url = http://www.stevenrinehart.com/uploads/LarryCarrInterview.mp3 |tytuł = Interview with lead FBI Investigator Larry Carr |data = 2008-02-02 |opublikowany = Steven Rinehart|data dostępu=2008-02-02|archiwum = https://web.archive.org/web/20080229090209/http://www.stevenrinehart.com/uploads/LarryCarrInterview.mp3 |zarchiwizowano = 2008-02-29 |data dostępu = 2008-02-02}}</ref>.

W lipcu 2016 FBI oficjalnie zawiesiło sprawę dalszych poszukiwań D.B. Coopera<ref>{{Cytuj |tytuł = Update on Investigation of 1971 Hijacking by D.B. Cooper |data dostępu = 2017-05-17 |url = https://www.fbi.gov/contact-us/field-offices/seattle/news/press-releases/update-on-investigation-of-1971-hijacking-by-d.b.-cooper}}</ref>.

W środę 24 listopada 1971, dzień przed [[Dzień Dziękczynienia|świętem dziękczynienia]], mężczyzna używający nazwiska Dan Cooper wsiadł na pokład [[Boeing 727|Boeinga 727-100]], linii lotniczych Northwest Orient (później [[Northwest Airlines]], obecnie część [[Delta Air Lines]]) lot numer 305, lecący z [[Port lotniczy Portland|Portland International Airport]] w mieście [[Portland (Oregon)|Portland]] (stan [[Oregon]]) do [[Port lotniczy Seattle-Tacoma|Seattle-Tacoma International Airport]] w [[Seattle]] (stan [[Waszyngton (stan)|Waszyngton]])<ref>{{cytuj książkę |autor = James S. Olson |tytuł = Historical Dictionary of the 1970s |url = https://archive.org/details/historicaldictio00olso_0 |wydawca = Greenwood Press |miejsce = Westport |data = 1999 |strony = [https://archive.org/details/historicaldictio00olso_0/page/107 107] |isbn = 0-313-30543-9}}</ref>. Cooper był opisywany jako czterdziestokilkuletni mężczyzna, między 1,78 m a 1,83 m wzrostu. Miał na sobie czarny płaszcz, mokasyny, ciemny garnitur, starannie wyprasowaną białą koszulę z kołnierzykiem, czarny krawat ze spinką z masy perłowej oraz czarne okulary przeciwsłoneczne<ref> {{Cytuj stronę |url = http://www.sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?f=/c/a/2005/09/04/BAGU1EG7K71.DTL |tytuł = D.B. Cooper – the search for skyjacker missing since 1971 | opublikowany = San Francisco Chronicle | data = 2005-09-04 | język = | url = http://www.sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?f=/c/a/2005/09/04/BAGU1EG7K71.DTL | data dostępu = 2008-01-02| cytat =}}</ref>. Usiadł z tyłu samolotu na miejscu 18C. Kiedy samolot wystartował z Portland, Cooper wręczył notatkę [[Stewardesa|stewardesie]] Florence Schaffner<ref name="nymag">{{Cytuj stronę |url = http://nymag.com/news/features/39593/ |tytuł = Unmasking D.B. Cooper | opublikowany = New York | data = 2007-10-22 | język = | url = http://nymag.com/news/features/39593/ | data dostępu = 2008-01-28 | cytat =}}</ref>, która siedziała obok drzwi do schodów na ogonie, z lewej strony za jego siedzeniem. Myślała, że mężczyzna daje jej swój numer telefonu, więc schowała kartkę do kieszeni nie otwierając jej<ref>{{cytuj książkę |autor = Lynn E. Bragg |tytuł = Myths and Mysteries of Washington |url = https://archive.org/details/mythsmysteriesof0000brag |wydawca = Globe Pequot |miejsce = Guilford |data = 2005 |strony = [https://archive.org/details/mythsmysteriesof0000brag/page/2 2] |isbn = 0-7627-3427-2}}</ref>. Cooper przechylił się bliżej i powiedział: „Powinna pani lepiej przyjrzeć się tej notatce. Mam bombę”<ref>{{cytuj |tytuł = When D.B. Cooper Dropped From Sky: Where did the daring, mysterious skyjacker go? Twenty-five years later, the search is still on for even a trace |wydawca = The Philadelphia Inquirer |język = en |data = 1996-11-24}}</ref>. W kopercie była notatka następującej treści: „W walizce mam bombę. Użyję jej jeśli będzie to konieczne. Chcę żebyś usiadła obok mnie. Zostaliście porwani”<ref>{{Cytuj stronę |url = http://www.guardian.co.uk/weekend/story/0,,2218788,00.html |tytuł = Heads in the clouds | opublikowany = The Guardian | data = 2007-12-01 | język = | url = http://www.guardian.co.uk/weekend/story/0,,2218788,00.html | data dostępu = 2008-01-02 | cytat =}}</ref>.

Notatka zawierała również żądanie 200 000 dolarów, w nieoznaczonych banknotach oraz dwóch zestawów spadochronów – dwóch głównych plecowych oraz dwóch awaryjnych piersiowych<ref name="CrimeLibrary2">{{cytuj stronę |url = http://www.crimelibrary.com/criminal_mind/scams/DB_Cooper/2.html |tytuł = The D.B. Cooper Story: The Crime |autor = David Krajicek |data = 2008-01-03 |opublikowany = Crime Library|data dostępu=2009-10-17|archiwum = https://web.archive.org/web/20071214091502/http://www.crimelibrary.com/criminal_mind/scams/DB_Cooper/2.html |zarchiwizowano = 2007-12-14 |data dostępu = 2009-10-17}}</ref>. Według instrukcji rzeczy te miały zostać dostarczone do samolotu, gdy ten wyląduje na lotnisku Seattle-Tacoma; jeśli żądania nie zostałyby spełnione porywacz miał zdetonować ładunek wybuchowy<ref name="Braggp3">Bragg, s. 3.</ref>. Kiedy stewardesa poinformowała [[Kokpit (lotnictwo)|kokpit]] o Cooperze i notatce, pilot William Scott, skontaktował się ze służbą kontroli ruchu lotniczego portu Seattle-Tacoma, która poinformowała policję oraz FBI. FBI skontaktowało się z prezesem linii Northwest Airlines, Donaldem Nyropem, który polecił Scottowi współpracować z porywaczem<ref name="CrimeLibrary2" />. Scott nakazał Schaffner, aby wróciła na miejsce obok Coopera i upewniła się czy bomba jest prawdziwa. Cooper otworzył walizkę, pozwalając stewardesie zobaczyć czerwone walce, dużą baterię oraz przewody, co przekonało ją, że bomba jest prawdziwa<ref name="ST">{{Cytuj stronę |url = http://archives.seattletimes.nwsource.com/cgi-bin/texis.cgi/web/vortex/display?slug=cooper22m&date=20011122 |tytuł = D.B. Cooper puzzle: The legend turns 30. | opublikowany = The Seattle Times | data = 2001-11-22 | język = | url = http://archives.seattletimes.nwsource.com/cgi-bin/texis.cgi/web/vortex/display?slug=cooper22m&date=20011122 | data dostępu = 2008-01-02| cytat =}}}</ref>. Cooper wysłał stewardesę z powrotem do kokpitu, aby poleciła pilotowi wstrzymać się z lądowaniem dopóki rzeczy, których żądał, nie zostaną dostarczone na lotnisko<ref name="CrimeLibrary2" />.

Zgodnie z żądaniami samolot oczekiwał krążąc nad zatoką [[Puget Sound|Puget]]. W tym czasie dostarczano pieniądze i spadochrony. Gromadząc gotówkę, agenci FBI postąpili według instrukcji co do nieoznaczonych banknotów, ale zdecydowali dać wydrukowane w większości w 1969, z których przeważająca część miała numery seryjne zaczynające się od litery L, wyemitowane przez Federal Reserve Bank of San Francisco<ref name="CrimeLibrary4">{{cytuj stronę |url = http://www.crimelibrary.com/criminal_mind/scams/DB_Cooper/4.html |tytuł = The D.B. Cooper Story: Meeting the Demands|imię=David |nazwisko = Krajicek |imię = David |opublikowany = Crime Library|data dostępu=2008-01-03|archiwum = https://web.archive.org/web/20080517104328/http://www.crimelibrary.com/criminal_mind/scams/DB_Cooper/4.html |zarchiwizowano = 2008-05-17 |data dostępu = 2008-01-03}}</ref>. Agenci przepuścili również wszystkie 10&nbsp;000 banknotów przez urządzenie Recordak, tworząc [[mikrofilm]] z każdym banknotem i w ten sposób rejestrując wszystkie numery seryjne<ref name="Braggp3" /><ref>Himmelsbach and Worcester, s. 25.</ref>. Początkowo władze chciały dostarczyć wojskowe spadochrony z [[McChord Air Force Base|bazy sił powietrznych McChord]], jednak Cooper zażądał cywilnych, ręcznie otwieranych spadochronów. Policja Seattle zdołała odnaleźć odpowiednie spadochrony w miejscowej szkole spadochroniarskiej. Tymczasem Cooper w samolocie popijał [[burbon]] z sodą cytrynowo-limonową, za który chciał zapłacić. Tina Mucklow, stewardesa, która spędziła najwięcej czasu z porywaczem, opisała go jako „raczej miłego” i wystarczająco troskliwego, aby zaproponować, żeby załodze dostarczono posiłek po wylądowaniu w Seattle. Jednakże śledczy FBI określili Coopera jako „nieprzyzwoitego” i używającego „plugawego języka”<ref name="CrimeLibrary4" />.

O 17:24 kontrola ruchu lotniska wywołała Scotta i poinformowała go, że rzeczy zażądane przez porywacza zostały dostarczone. Cooper dał więc kapitanowi Scottowi pozwolenie na lądowanie w pierwotnie wyznaczonym miejscu, na Seattle-Tacoma International Airport. Samolot wylądował o 17:39. Cooper poinstruował kapitana, by ten [[Kołowanie|podkołował]] samolot do odległej części pola startowego oraz przyciemnił światła w kabinie, tak aby uniemożliwić strzelanie policyjnym snajperom. Polecił kontroli ruchu, aby jedna osoba samodzielnie dostarczyła okup oraz spadochrony. Wybrana osoba, pracownik linii Northwest Orient, podjechał do samolotu i wręczył pieniądze i spadochrony stewardesie Mucklow, przez schody ogonowe. Kilka minut później Cooper uwolnił wszystkich 36 pasażerów oraz stewardesę Schaffner przez schody ogonowe. Pilot Scott, stewardesa Mucklow, pierwszy oficer Bob Rataczak i mechanik pokładowy H.E. Anderson nie dostali pozwolenia na opuszczenie samolotu<ref name="CrimeLibrary5">{{cytuj stronę |url = http://www.crimelibrary.com/criminal_mind/scams/DB_Cooper/5.html |tytuł = The D.B. Cooper Story: 'Everything‘Everything Is Ready'Ready’ |autor = David Krajicek |opublikowany = Crime Library|data dostępu=2009-10-18|archiwum = https://web.archive.org/web/20080517104003/http://www.crimelibrary.com/criminal_mind/scams/DB_Cooper/5.html |zarchiwizowano = 2008-05-17 |data dostępu = 2009-10-18}}</ref>.

Plany Coopera i jego żądanie czterech spadochronów stanowiły zagadkę dla FBI. Agenci zastanawiali się czy Cooper miał na pokładzie wspólnika, czy cztery spadochrony były przeznaczone dla członków załogi, którzy pozostali na pokładzie<ref name="CrimeLibrary4" />. Dotąd, nikt nie próbował skakać ze spadochronem z porwanego samolotu cywilnego. Kiedy samolot był tankowany, urzędnik Federal Aviation Administration (FAA), który chciał wyjaśnić porywaczowi konsekwencje jego czynu, podszedł do drzwi samolotu i poprosił Coopera o pozwolenie na wejście na pokład. Ten natychmiast odmówił<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Rothenberg |imię = David |tytuł = The New Earth Reader: The Best of Terra Nova |url = https://archive.org/details/newearthreaderbe0000unse |wydawca = MIT Press |miejsce = Cambridge |data = 1999 |strony = [https://archive.org/details/newearthreaderbe0000unse/page/4 4] |isbn = 0-262-18195-9|imię2=Marta |nazwisko2 = Ulvaeus|imię2 = Marta}}</ref>. [[Korek parowy]] w pompie cysterny spowalniał tankowanie. Cooper zaczął coś podejrzewać, kiedy po 15&nbsp;minutach tankowanie jeszcze się nie zakończyło. Zagroził, że wysadzi samolot, wobec czego mechanicy spróbowali przyspieszyć pracę<ref name="CrimeLibrary5" />.

Po zatankowaniu, starannym sprawdzeniu okupu i spadochronów oraz negocjacjach dotyczących trasy lotu, Cooper rozkazał załodze startować około 19:40 i lecieć do [[Meksyk (miasto)|Meksyku]], z prędkością 170 [[Węzeł (jednostka prędkości)|węzłów]] (200 mph lub 320 km/h), na wysokości nie większej niż 10 000 stóp (3000&nbsp;m, normalna wysokość przelotowa mieści się pomiędzy 7600 a 11 000&nbsp;m), z otwartym podwoziem i z klapami w pozycji 15 stopni<ref>Rothenberg and Ulvaeus, p. 5.</ref>. Jednakże pierwszy oficer Rataczak stwierdził, że przy takich parametrach odrzutowiec może przelecieć tylko 1000 mil (1600 km). Po przedyskutowaniu różnych propozycji zdecydowano się na lądowanie i tankowanie w [[Reno (Nevada)|Reno]], w stanie [[Nevada]] oraz lot drogą lotniczą Vector 23, mijającą od zachodu [[Góry Kaskadowe]]. Cooper polecił Scottowi, aby kabina podczas lotu nie była pod ciśnieniem – na wysokości 3000&nbsp;m mógł normalnie oddychać przy równym ciśnieniu w kabinie i na zewnątrz – pozwoliło to uniknąć gwałtownego przepływu powietrza na zewnątrz przy próbie opuszczenia samolotu w powietrzu<ref name="CrimeLibrary5" />.

Krótko po wystartowaniu porywacz kazał stewardesie Mucklow, która siedziała z nim, aby poszła do kokpitu i tam została. Zanim weszła za zasłonę oddzielającą pomieszczenia załogi od przedziału pierwszej klasy, zauważyła, że mężczyzna przywiązuje sobie coś do paska – jej zdaniem linę. Chwilę później w kabinie załoga zauważyła kontrolkę wskazującą, że Cooper próbuje otworzyć drzwi. Kapitan zapytał go przez interkom, czy jest coś, co mogą dla niego zrobić – usłyszał krótką odpowiedź: „Nie”<ref name="CrimeLibrary6">{{cytuj stronę |url = http://www.crimelibrary.com/criminal_mind/scams/DB_Cooper/6.html |tytuł = The D.B. Cooper Story: The jump |autor = David Krajicek |opublikowany = Crime Library |data dostępu = 2009-10-23}}</ref>.

Załoga zauważyła zmianę ciśnienia w kabinie. Cooper opuścił schody ogonowe i wyskoczył<ref name="Braggp4">Bragg, p. 4.</ref>. To był ostatni raz kiedy go widziano. FBI uważa, że wyskoczył o 20:13 nad południowo-zachodnią częścią stanu Waszyngton, ponieważ schody „podskoczyły” w tym czasie, jakby zostały uwolnione spod masy odpowiadającej człowiekowi. Gdy Cooper wyskoczył, samolot leciał przez potężną ulewę, przez chmury nie było widać żadnych świateł z ziemi<ref name=new />. Z powodu słabej widoczności skoku nie zauważyli piloci myśliwców [[Convair F-106 Delta Dart|F-106]] śledzący boeinga<ref>{{cytuj |tytuł = D.B. Cooper legend still up in air 25 years after leap, hijackers prompts strong feelings |wydawca = San Francisco Chronicle |język = en |data = 1996-11-24}}</ref>. Początkowo sądzono, że porywacz wylądował na południowym wschodzie obszaru [[Ariel (Waszyngton)|Ariel]], niedaleko jeziora [[Merwin (jezioro)|Merwin]], 48 km na północ od Portland ({{Współrzędne|45°57′N 122°39′W|region:US-WA_type:landmark|umieść=w tekście}})<ref>{{Cytuj stronę |url = http://www.seattlepi.com/local/47793_vanished22.shtml |tytuł = 30 years ago, D.B. Cooper'sCooper’s night leap began a legend | opublikowany = Seattle Post-Intelligencer | data = 2001-11-22 | język = | url = http://www.seattlepi.com/local/47793_vanished22.shtml | data dostępu = 2008-01-09 | cytat =}}</ref>. Późniejsze teorie bazują na różnych źródłach – łącznie z zeznaniem dotyczącym warunków pogodowych pilota linii [[Continental Airlines]] Toma Bohana, który leciał 1200 metrów ponad i 4&nbsp;minuty za lotem 305 – umiejscawiają strefę lądowania 30 km dalej na wschód. Jednak dokładne miejsce lądowania pozostaje nieznane<ref>Himmelsbach and Worcester, p. 111-113.</ref>.

Prawie 2,5 godziny po starcie z Seattle-Tacoma, około 22:15 boeing wylądował bezpiecznie w Reno, ze schodami ciągniętymi po pasie startowym<ref name="CrimeLibrary6" />. Lotnisko było otoczone przez agentów FBI i miejscową policję, chociaż po skontaktowaniu się z kapitanem Scottem było jasne, że Coopera nie ma w samolocie. Agenci weszli na pokład w celu poszukiwania pozostawionych dowodów. Odkryli wiele odcisków palców (które mogły należeć do porywacza lub innych osób), krawat ze spinką i dwa z czterech spadochronów<ref>{{Cytuj stronę |url = http://www.nationalpost.com/news/story.html?id=211616 |tytuł = FBI reheats cold case | opublikowany = National Post | data = 2008-01-03 | język = en | url = http://www.nationalpost.com/news/story.html?id=211616 | data dostępu = | cytat =}}</ref>. Nie odnaleziono Dana Coopera. Wraz z nim zniknęła jego walizka, torba z pieniędzmi oraz dwa spadochrony. Osoby, z którymi Cooper kontaktował się na pokładzie i na ziemi zostały przesłuchane, w celu sporządzenia portretu pamięciowego. Przesłuchania dały niemal identyczny opis, który pozwolił FBI na stworzenie portretu, używanego na listach gończych. Dan Cooper został opisany jako typ [[Latynosi|latynoski]]<ref name="latinapp">[http://foia.fbi.gov/filelink.html?file=/cooper_d_b/cooper_d_b_part01.pdf FBI FOIA file part 1], from [https://web.archive.org/web/20040810063555/http://foia.fbi.gov/foiaindex/dbcooper.htm FBI FOIA catalogue on the Dan Cooper case], Zobacz też [[commons:Image:DB Cooper Wanted Poster.jpg|aktualny portret według FBI]].</ref>. FBI utrzymuje, ze portret jest dokładną podobizną Coopera, ponieważ wiele osób, przesłuchanych jednocześnie w osobnych miejscach, podało prawie identyczny opis<ref name="new" />.

Mimo prowadzonych z powietrza i na ziemi poszukiwań, w przypuszczalnej strefie lądowania porywacza – o powierzchni równej 28 mil kwadratowych (73 km²) – w końcu 1971 i wiosną 1972 nie znaleziono żadnego śladu Coopera, ani jego spadochronu. Dokładne miejsce lądowania było trudne do określenia; przy prędkości samolotu wynoszącej ponad 320 km/h i zmiennym wietrze, nawet małe różnice w czasie mogły znacznie przemieścić miejsce lądowania. To doprowadziło śledczych do przekonania, że Cooper nie mógł wiedzieć, gdzie wyląduje i dlatego nie mógł mieć na ziemi wspólników czekających, aby ułatwić mu ucieczkę<ref name=new />. Początkowo poszukiwania prowadziły małe grupy agentów FBI wraz z zastępcami szeryfa hrabstw [[hrabstwo Clark (Waszyngton)|Clark]] i [[hrabstwo Cowlitz|Cowlitz]], pieszo oraz z [[Śmigłowiec|helikopterów]]. Inni prowadzili łodzie patrolowe wzdłuż jezior Merwin i [[Yale (jezioro)|Yale]]<ref>Himmelsbach and Worcester, s. 67-6867–68.</ref>. Ponieważ mijały miesiące i nie pojawiały się żadne znaczące tropy z innych źródeł, nadejście wiosennej odwilży stało się impulsem do bardzo dokładnego przeszukania terenu, prowadzonego przez FBI i ponad 200 żołnierzy [[United States Army|US Army]] z pobliskiego [[Fort Lewis]]. Zespoły wojska i agentów przeszukiwały teren metr po metrze przez osiemnaście dni w marcu i osiemnaście dni w kwietniu 1972. Po sześciu tygodniach przeszukiwania strefy jeden z najintensywniejszych pościgów w historii północnego zachodu USA nie ujawnił żadnych dowodów związanych z porwaniem<ref>Himmelsbach and Worcester, s. 87-8987–89.</ref>. W rezultacie pozostaje przedmiotem sporu, czy Cooper w rzeczywistości wylądował poza początkowo wyznaczoną strefą, czy też przeżył skok i następnie uciekł. Krótko po porwaniu FBI przesłuchało, a następnie zwolniło mężczyznę z Portland nazwiskiem D.B. Cooper, który nigdy nie był brany pod uwagę jako poważny podejrzany. Jednakże przez medialne nieporozumienie inicjały „D.B.” silnie kojarzą się z porywaczem i pod takim nazwiskiem jest teraz znany<ref name="Braggp4" />.

FBI zintensyfikowało wysiłki zmierzające do namierzenia 10 000 banknotów 20-dolarowych z okupu, powiadamiając banki i inne instytucje finansowe o numerach seryjnych banknotów. Organy ścigania na całym świecie również otrzymały informacje o Cooperze i numerach. Po porwaniu linie Northwest Airlines zaoferowały nagrodę w wysokości 15% z odzyskanej sumy – ale maksymalnie 25&nbsp;000 dolarów – jednak ostatecznie odwołały ofertę, gdy nie pojawił się żaden solidny dowód w sprawie. W listopadzie 1973 ''The Oregon Journal'' z Portland zaczął publikować za pozwoleniem FBI pierwszą publiczną listę numerów, oferując 1000 dolarów dla pierwszej osoby, która znajdzie jeden z banknotów<ref name="OregonJournalpart7">{{cytuj pismo |nazwisko = Crick |imię = Rolla J |tytuł = 1,000 Offered For First $20 Bill |url = http://foia.fbi.gov/cooper_d_b/cooper_d_b_part07.pdf|czasopismo = The Oregon Journal |strony = 25 |data = 1973-11-22|url=http://foia.fbi.gov/cooper_d_b/cooper_d_b_part07.pdf}}</ref>. Później ''Seattle Post-Intelligencer'' zaoferował 5000 dolarów nagrody za jeden banknot<ref>Himmelsbach and Worcester, s. 95.</ref>.

Pomimo zainteresowania zgłaszanego z całego kraju i kilku rzekomych bliskich trafień, gazety nigdy nie otrzymały informacji z dokładnie pasującym numerem. W dekadzie poprzedzającej porwanie, lokalni przedstawiciele prawa i FBI rozwiązali przynajmniej dwa poważne przestępstwa na północnym zachodzie – napad na bank i wymuszenie – śledząc numery seryjne banknotów. Jednak w obydwu sprawach, których rozwiązanie zajęło władzom tylko kilka tygodni, sprawcy wydawali namierzane pieniądze w kilka dni po przestępstwie i w tym samym rejonie<ref name="OregonJournalpart6">{{cytuj pismo |nazwisko = Crick |imię = Rolla J. |tytuł = Winner of D.B. Cooper $20 Bill Hunt Gets $1,000 |url = http://foia.fbi.gov/cooper_d_b/cooper_d_b_part06.pdf|czasopismo = The Oregon Journal |strony = 7 |język = en |data = 1973-02-23|url = http://foia.fbi.gov/cooper_d_b/cooper_d_b_part06.pdf}}</ref>.

Pod koniec 1978 myśliwy, przechodzący niedaleko na północ od przypuszczalnej strefy lądowania Coopera, znalazł tabliczkę z instrukcją, jak opuścić schody rufowe Boeinga 727. Tabliczka pochodziła z tylnej klatki schodowej samolotu, który porwał Cooper<ref name="nymagtimeline">{{cytuj stronę |url = http://nymag.com/news/features/39617/ |tytuł = D.B. Cooper: A Timeline |nazwisko = Coreno |imię = Catherine |data = 2007-10-21 |opublikowany = New York Magazine |język = en |data dostępu = 2009-11-07}}</ref>.

10 lutego 1980 ośmioletni Brian Ingram był ze swoją rodziną na pikniku, gdy znalazł 5880 dolarów w gnijących banknotach (294 banknoty 20-dolarowe). Leżały ciągle zapakowane w gumowe taśmy, około 12 m od brzegu i 5 cm pod powierzchnią, na płyciźnie rzeki [[Kolumbia (rzeka)|Kolumbia]], 8 km na północny zachód od [[Vancouver (Waszyngton)|Vancouver]] w stanie Waszyngton<ref name="Ingram">{{Cytuj stronę |url = http://community.seattletimes.nwsource.com/archive/?date=20060213&slug=dbcooper13m |tytuł = D.B. Cooper'sCooper’s loot to be auctioned off | opublikowany = Associated Press | data = 2006-02-13 | język = en | url = http://community.seattletimes.nwsource.com/archive/?date=20060213&slug=dbcooper13m | data dostępu = 2017-05-17| cytat =}}</ref>. Po porównaniu numerów banknotów z tymi, które otrzymał Cooper prawie 9 lat wcześniej, stało się pewne, że pieniądze znalezione przez Ingrama były częścią okupu<ref name="nymagtimeline" />. Po odkryciu prowadzący śledztwo agent FBI Ralph Himmelsbach stwierdził, że pieniądze musiały zostać tam umieszczone kilka lat po porwaniu ponieważ gumowe taśmy szybko niszczeją i nie mogły długo utrzymywać banknotów razem<ref name=autonazwa1>{{Cytuj stronę |url = http://foia.fbi.gov/cooper_d_b/cooper_d_b_part07.pdf |tytuł = DB Cooper | opublikowany = Associated Press | data = 1980-02-14 | język = en | url = http://foia.fbi.gov/cooper_d_b/cooper_d_b_part07.pdf | data dostępu = 2009-11-07 | cytat = | archiwum = https://web.archive.org/web/20041018054211/http://foia.fbi.gov/cooper_d_b/cooper_d_b_part07.pdf | zarchiwizowano = 2004-10-18 |data dostępu = 2009-11-07}}</ref>. Kilku naukowców współpracujących z FBI przy sprawie zauważyło, że agenci skłaniają się ku przekonaniu, że pieniądze znalazły się na plaży w rezultacie pogłębiania rzeki przez [[Korpus Inżynieryjny Armii Stanów Zjednoczonych]] w 1974. Ponadto niektórzy specjaliści szacowali, że umieszczenie pieniędzy musiało mieć miejsce jeszcze później. Geolog z [[Portland State University]], Leonard Palmer podobno stwierdził, że prace z 1974 nie przemieściły pieniędzy, ponieważ Ingram znalazł banknoty ponad glinianym złożem wyciągniętym na brzeg przez pogłębiarkę<ref name=autonazwa1 />. Generalnie FBI zgadza się obecnie, że banknoty musiały znaleźć się w tym miejscu nie wcześniej niż w 1974. Niektórzy detektywi i hydrolodzy sugerowali, że paczka spłynęła do rzeki z jednego z licznych dopływów, takich jak [[Washougal (rzeka)|Washougal]], który przebiega niedaleko prawdopodobnej strefy lądowania Coopera.

Odnalezienie banknotów z okupu wzmocniło przekonanie FBI, że porywacz zginął podczas skoku, głównie z powodu małego prawdopodobieństwa, iż przestępca zostawiłby część łupu, dla którego ryzykował życiem. Władze ostatecznie zezwoliły Brianowi Ingramowi zatrzymać udział z odzyskanych pieniędzy, wynoszący 2860 dolarów oraz kwotę zbliżoną do banknotów będących w złym stanie. 13 czerwca 2008, zgodnie z życzeniem Ingrama, galeria Heritage Auction z [[Dallas]] w [[Teksas]]ie podczas aukcji ''Americana Memorabilia Grand Format Auction'' sprzedała piętnaście banknotów różnym kupcom, za łączną kwotę przekraczającą 37 000 dolarów<ref>{{Cytuj stronę |url = http://www.foxnews.com/story/0,2933,366923,00.html |tytuł = D.B. Cooper Skyjacking Cash Sold in Dallas Auction | opublikowany = Associated Press | data = 2009-06-13 | język = | url = http://www.foxnews.com/story/0,2933,366923,00.html | data dostępu = 2009-11-07| cytat =}}</ref>.

Reszta pieniędzy pozostaje do dziś nieodnaleziona. Numery seryjne wszystkich 9998 banknotów dwudziestodolarowych z okupu są opublikowane w Internecie<ref>[http://www.check-six.com/lib/DBCooperLoot.htm D B Cooper'sCooper’s Loot<!-- Bot generated title -->].</ref>.

W śledztwie FBI pojawiło się około tysiąca „poważnych podejrzanych”, z których większość (lecz nie wszystkich) wykluczono<ref name="USNWR" />.

Federalne Biuro Śledcze uważało, że Cooper znał obszar Seattle, skoro potrafił z powietrza rozpoznać lotnisko Tacoma, gdy samolot krążył nad zatoką Puget. Wspomniał również stewardesie Mucklow, że baza Sił Powietrznych McChord znajduje się około 20&nbsp;minut lotu od portu lotniczego Seattle-Tacoma. Chociaż agenci początkowo sądzili, że Cooper mógł być obecnym lub byłym członkiem [[United States Air Force]], bazując na jego widocznej wiedzy na temat aerodynamiki oraz skoków spadochronowych<ref name="CrimeLibrary4" />, później zrezygnowali z tego przypuszczenia, stwierdzając, że żaden doświadczony spadochroniarz nie spróbowałby tak ryzykownego skoku<ref name=new />.

W 1971 [[Masowe morderstwo|masowy morderca]] [[John List]] był rozważany jako podejrzany w sprawie porwania, które miało miejsce tylko piętnaście dni po tym, jak zabił swoją rodzinę w [[Westfield (New Jersey)|Westfield]], w stanie [[New Jersey]]. Wiek Lista, rysy twarzy i budowa ciała były podobne do tych przypisywanych porywaczowi<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Benford |imię = Timothy B |tytuł = Righteous Carnage: The List Murders in Westfield |wydawca = iUniverse |miejsce = Lincoln, Nebraska |data = 2000 |strony =76-77 76–77 |isbn = 0-595-00720-1 |nazwisko2 = Johnson|imię2 = James P. |nazwisko2=Johnson}}</ref>. Agent Ralph Himmelsbach oświadczył, że List był „realnym podejrzanym”<ref name="nymagtimeline" />. Cooper wyskoczył z samolotu z sumą 200 000 dolarów, taką samą sumę z konta swojej matki wyczerpał List kilka dni przed morderstwem<ref>{{cytuj |tytuł = Suspect in Family-Slaying May Be Famed D.B. Cooper |wydawca = Los Angeles Times |data = 1989-06-30}}</ref>. Po ujęciu i osadzeniu w [[Zakład karny|więzieniu]] (w 1989) List uparcie zaprzeczał, że jest D.B. Cooperem, a FBI nie rozważało go więcej jako podejrzanego<ref name="nymagtimeline" />. John List zmarł 21 marca 2008 w St. Francis Medical Center w [[Trenton]], cztery dni po przewiezieniu z więzienia stanowego New Jersey<ref>{{Cytuj stronę |url = http://www.nytimes.com/2008/03/25/nyregion/25list1.html?em&ex=1206590400&en=54ef92d43724f8e2&ei=5087%0A |tytuł = John E. List, 82, Killer of 5 Family Members, Dies | opublikowany = The New York Times | data = 2008-03-25 | język = en | url = http://www.nytimes.com/2008/03/25/nyregion/25list1.html?em&ex=1206590400&en=54ef92d43724f8e2&ei=5087%0A | data dostępu = 2009-11-08| cytat =}}</ref>.

7 kwietnia 1972, cztery miesiące po czynie Coopera, Richard McCoy Jr. (pod nazwiskiem „James Johnson”) wsiadł na pokład samolotu linii [[United Airlines]] lot 855 podczas międzylądowania w [[Denver]], w stanie [[Kolorado (stan)|Kolorado]] i dał stewardesie kopertę podpisaną „Hijack Instructions”, która zawierała żądanie czterech spadochronów i 500 000 dolarów<ref name="CrimeLibrary9">{{cytuj stronę |url = http://www.crimelibrary.com/criminal_mind/scams/DB_Cooper/9.html |tytuł = The D.B. Cooper Story: The Copycats |nazwisko = Krajicek |imię = David |opublikowany = Crime Library |data dostępu = 2009-11-13}}</ref>. Porwanym samolotem był również Boeing 727 ze schodami ogonowymi. Porywacz miał przy sobie przycisk do papieru imitujący granat i niezaładowany pistolet. Po otrzymaniu okupu uciekł w ten sam sposób, co D.B. Cooper. Zostawił w samolocie swoją odręcznie napisaną wiadomość, a na magazynie, który czytał, zostały odciski palców. FBI użyło ich później do identyfikacji porywacza.

Policja zaczęła prowadzić dochodzenie wobec McCoya, podążając za wskazówką jego przyjaciela, policjanta z drogówki z [[Utah]] Roberta Van Ieperena<ref>{{cytuj |tytuł = Skydiver Held as Hijacker; $500,000 Is Still Missing |wydawca = Associated Press}}</ref>. Po porwaniu dokonanym przez Coopera McCoy wspomniał, że Cooper powinien zażądać 500 000 dolarów, zamiast 200 000. Van Ieperen pomyślał, że to dziwny zbieg okoliczności, więc poinformował FBI. McCoy miał żonę i dwójkę dzieci, był nauczycielem w [[Mormonizm|mormońskiej]] [[Szkółka niedzielna|szkółce niedzielnej]], studiował stosowanie prawa na [[Uniwersytet Brighama Younga|Uniwersytecie Brighama Younga]]. Był weteranem [[wojna wietnamska|wojny w Wietnamie]], pilotem helikopterów oraz zagorzałym skoczkiem spadochronowym<ref name="McCoy">{{cytuj stronę |url = http://www.fbi.gov/libref/historic/famcases/mccoy/mccoy.htm |tytuł = Famous Cases: Richard Floyd McCoy Jr. – Aircraft Hijacking |opublikowany = FBI|data dostępu=2009-11-13|archiwum = https://web.archive.org/web/20020805120248/http://www.fbi.gov/libref/historic/famcases/mccoy/mccoy.htm |zarchiwizowano = 2002-08-05 |data dostępu = 2009-11-13}}</ref>.

9 kwietnia, na podstawie dopasowania odcisków palców oraz odręcznego pisma, McCoy został aresztowany za porwanie samolotu United 855<ref name="CrimeLibrary9" />. Przypadkowo McCoy, służąc w [[Gwardia Narodowa Stanów Zjednoczonych|Gwardii Narodowej]], pilotował jeden z helikopterów podczas poszukiwania porywacza. W jego domu agenci FBI znaleźli kombinezon do skakania ze spadochronem oraz torbę, w której było 499 970 dolarów w gotówce<ref name="McCoy" />. McCoy twierdził, że jest niewinny, jednak został skazany na 45 lat więzienia. Krótko po osadzeniu w więzieniu, korzystając z prawa dostępu do gabinetu dentystycznego, McCoy wymodelował imitację pistoletu z pasty dentystycznej. On i kilku więźniów uciekło w sierpniu 1974, kradnąc [[Śmieciarka|śmieciarkę]] i rozbijając nią główną bramę więzienia. FBI odnalazło McCoya trzy miesiące później w [[Virginia Beach]]. Podczas próby zatrzymania przestępca otworzył ogień do agentów, na co agent Nicholas O’Hara odpowiedział wystrzałem ze strzelby, zabijając McCoya<ref name="CrimeLibrary9" />.

W 1991 Bernie Rhodes i były agent FBI Russell Calame napisali książkę ''D.B. Cooper: The Real McCoy'', w której twierdzą, że Dan Cooper i Richard McCoy to ta sama osoba. Powołują się na te same metody porwania oraz krawat ze spinką pozostawiony w samolocie przez Coopera. Ani Rhodes ani Calame nie brali udziału w dochodzeniu w sprawie Coopera, lecz Calame był szefem biura FBI w Utah, które prowadziło śledztwo wobec McCoya i aresztowało go za porwanie z 1972. Według autorów McCoy nigdy nie przyznał ani nie zaprzeczył, że był D.B. Cooperem<ref>{{cytuj |tytuł = 25 Years Later, 'D‘D.B'B’ Remains Tied to Utah; Skyjacker Took Story To His Grave |wydawca = Salt Lake Tribune |data = 1996-11-24}}</ref>. Kiedy został bezpośrednio zapytany, czy to on jest Cooperem, odpowiedział: „Nie chcę o tym mówić”. Zostały zacytowane słowa agenta, który zabił McCoya, który rzekomo miał powiedzieć: „Kiedy zastrzeliłem Richarda McCoya, zastrzeliłem tym samym D.B. Coopera”. Wdowa po Richardzie McCoyu, Karen Burns McCoy po oskarżeniu autorów i wydawcy o kłamstwo na temat jej udziału w porwaniu i późniejszych wydarzeniach uzyskała od nich 120 000 dolarów zadośćuczynienia, na mocy ugody zawartej podczas negocjacji z jej adwokatem<ref name="CrimeLibrary9" /><ref>{{cytuj |tytuł = Widow of Man Linked in Book to Skyjacker D.B. Cooper Sues Authors, Provo Attorney |wydawca = Associated Press |data = 1992-01-18}}</ref>.

W lipcu 2000 w magazynie ''U.S. News & World Report'' ukazał się artykuł o wdowie z [[Pace (Floryda)|Pace]] w stanie [[Floryda]], nazwiskiem Jo Weber, która twierdziła, że jej zmarły mąż, Duane L. Weber (urodzony w 1924, w [[Ohio]]), powiedział jej przed śmiercią 28 marca 1995: „Ja jestem Danem Cooperem”<ref name="USNWR" />. Stała się nieufna wobec męża i zaczęła sprawdzać jego przeszłość. Weber służył w [[United States Army]] podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]], a później pracował w więzieniu niedaleko Portland. Jo Weber zapamiętała, że mąż miał raz koszmar, podczas którego mówił przez sen o skakaniu z samolotu i powiedział coś o zostawieniu odcisków palców na schodach ogonowych<ref name="CrimeLibrary10">{{cytuj stronę |url = http://www.crimelibrary.com/criminal_mind/scams/DB_Cooper/10.html |tytuł = The D.B. Cooper Story: „I'm„I’m Dan Cooper. So Am I” |nazwisko = Krajicek |imię = David |opublikowany = Crime Library|data dostępu=2009-11-14|archiwum = https://web.archive.org/web/20080406133146/http://www.crimelibrary.com/criminal_mind/scams/DB_Cooper/10.html |zarchiwizowano = 2008-04-06 |data dostępu = 2009-11-14}}</ref>. Jo przypomniała sobie, że krótko przed śmiercią Duane wyjawił jej, że starą kontuzję kolana odniósł podczas „wyskakiwania z samolotu”.

Weber opowiada również o urlopie, który spędzili w 1979 w Seattle, połączonym z wizytą nad rzeką Kolumbia – „sentymentalnej podróży”, jak powiedział Duane. Pamiętała, że Duane zszedł sam na brzeg rzeki – cztery miesiące przed znalezieniem części pieniędzy Coopera w tym rejonie. Wypożyczyła z biblioteki książkę na temat Coopera, w której zobaczyła zdjęcie jego odręcznego pisma. Stwierdziła, że pasuje do pisma jej męża. Zaczęła korespondować z Ralphem Himmelsbachem, byłym szefem śledczych w sprawie, który zgodził się, że dużo poszlak dotyczących Webera pasuje do profilu porywacza. Jednakże FBI przestało prowadzić dochodzenie wobec Webera w lipcu 1998 roku z powodu braku silnych dowodów<ref name="USNWR" />.

FBI porównało odciski Webera z tymi znalezionymi w porwanym samolocie – stwierdzono, że nie pochodzą od tej samej osoby<ref name="CrimeLibrary10" />. W październiku 2007 Biuro ujawniło, że profil DNA ze śladu pozostawionego na krawacie zostawionym w samolocie również nie należy do Webera<ref name=new />.

W publikacji z 29 października 2007 magazyn „New York” twierdzi, że Kenneth P. Christiansen został zidentyfikowany jako podejrzany przez firmę detektywistyczną Sherlock Investigations. W artykule podano, że Christiansen był spadochroniarzem w wojsku, pracował w liniach lotniczych, mieszkał w stanie Washington niedaleko rejonu porwania, znał okoliczne tereny, za gotówkę kupił nieruchomość rok po porwaniu, pił burbon oraz palił (tak jak Cooper podczas lotu) i przypominał Coopera z opisów świadków<ref name="nymag" />. Jednak FBI wykluczyło Christiansena z powodu jego karnacji, wzrostu, wagi i koloru oczu – nie pasowały do opisu podanego przez pasażerów i załogę<ref>{{Cytuj stronę |url = http://www.seattlepi.com/local/337121_dbcooper27.html |tytuł = FBI rejects latest D.B. Cooper suspect | opublikowany = Associated Press | data = 2007-10-26 | język = en | url = http://www.seattlepi.com/local/337121_dbcooper27.html | data dostępu = 2009-11-22 | cytat =}}</ref>.

Porwanie spowodowało poważne zmiany w dziedzinie bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego, głównie w postaci [[Wykrywacz metalu|wykrywaczy metalu]] instalowanych na lotniskach przez linie lotnicze, kilku związanych z tym zmian, ustanowionych przez [[Federal Aviation Administration]] i modyfikacji Boeinga 727. Po trzech kolejnych podobnych porwaniach w 1972 FAA wymaga, aby wszystkie 727 wyposażone były w element zwany „[[Cooper vane]]” (nazwany tak „na cześć” D.B. Coopera) – klin uniemożliwiający otwarcie schodów podczas lotu<ref name="ST" />.

1 listopada 2007 FBI ujawniło szczegółowe informacje dotyczące dowodów będących w posiadaniu biura, których nie podano wcześniej do informacji publicznie. Pokazano bilet Coopera na samolot z Portland do Seattle, który kosztował 18,52 $. Ujawniono też, że zażądał czterech spadochronów. Władze niechcący dały Cooperowi fałszywy spadochron zapasowy, nie nadający się do użytku, służący tylko do demonstracji podczas szkoleń. Tego spadochronu nie odnaleziono w samolocie, niektórzy twierdzą, że Cooper nie zorientował się, iż ma niesprawny spadochron<ref name="King5">{{Cytuj stronę |url = http://web.archive.org/web/20080105030027/http://www.king5.com/localnews/stories/NW_110107INK_cooper_chute_KS.1cbb87e02.html |tytuł = Investigators: FBI unveils new evidence in D.B. Cooper case | opublikowany = KING-TV | data = 2007-11-01 | język = en | url = http://web.archive.org/web/20080105030027/http://www.king5.com/localnews/stories/NW_110107INK_cooper_chute_KS.1cbb87e02.html | data dostępu = 2011-06-27 | cytat =}}</ref>. Drugi działający spadochron zapasowy był otwarty, a jego linki były poprzecinane. Posłużyły prawdopodobnie do zabezpieczenia torby z pieniędzmi.

31 grudnia 2007 FBI wydało online oświadczenie prasowe, zawierające nieprezentowane wcześniej zdjęcia i szkice, próbując wywołać wspomnienia i uzyskać użyteczne informacje dotyczące tożsamości Coopera. Biuro wycofało się ze swych wcześniejszych założeń, że porywacz był doświadczonym spadochroniarzem. Początkowo wierzono, że Cooper musiał trenować, aby dokonać takiego wyczynu, późniejsze analizy łańcucha wydarzeń skłoniły śledczych do ponownej oceny tego twierdzenia. Uznano, iż tylko niedoświadczony skoczek zdecydowałby się na skok podczas ulewy bez żadnego światła z ziemi<ref name="NPR">{{Cytuj stronę |url = http://www.npr.org/templates/story/story.php?storyId=17787290 |tytuł = FBI Seeks Help in Solving Skyjacking Mystery | opublikowany = National Public Radio | data = 2008-01-02 | język = en | url = http://www.npr.org/templates/story/story.php?storyId=17787290 | data dostępu = 2009-11-27 | cytat =}}</ref>. Śledczy uważają również, że doświadczony skoczek – nawet zmuszony do pośpiechu – zatrzymałby się, aby skontrolować spadochrony<ref name=new />.

24 marca 2008 FBI ogłosiło, że posiada spadochron znaleziony na polu w północnym hrabstwie Clark, w stanie Washington, niedaleko [[Amboy (Waszyngton)|Amboy]]. Właściciel terenu budował drogę przy pomocy buldożera, gdy przeciął łopatą jakąś tkaninę, jego dzieci wyciągnęły materiał i ukazały się linki. Earl Cossey, człowiek, który dostarczył cztery spadochrony dane Cooperowi przez FBI, zbadał znalezisko 1 kwietnia 2008 i stwierdził z całą pewnością, że to nie jeden ze spadochronów, których użyto w 1971. Spadochrony Coopera zrobione były z nylonu, w przeciwieństwie do odnalezionego, który uszyto z jedwabiu prawdopodobnie około 1945<ref name="Cossey">{{Cytuj stronę |url = http://www.msnbc.msn.com/id/23903655/ |tytuł = Parachute 'absolutely'‘absolutely’ not Cooper'sCooper’s | opublikowany = MSNBC | data = 2008-04-01 | język = en | url = http://www.msnbc.msn.com/id/23903655/ | data dostępu = 2009-11-27 | cytat =}}</ref>. FBI potwierdziło później wnioski Cosseya po skonsultowaniu z innymi specjalistami: to po prostu inny typ spadochronu<ref name="FBI">{{Cytuj stronę |url = http://www.guardian.co.uk/world/feedarticle/7429845 |tytuł = FBI: Parachute Isn'tIsn’t Hijacker Cooper'sCooper’s | opublikowany = Associated Press | data = 2008-04-02 | język = en | url = http://www.guardian.co.uk/world/feedarticle/7429845 | data dostępu = | cytat =}}</ref>.

Agent Larry Carr rozważa, że porywacz mógł wziąć nazwisko podane w samolocie od Dana Coopera, bohatera [[Kanada|kanadyjskiego]] komiksu, służącego w [[Royal Canadian Air Force]] i przedstawionego podczas skoku ze spadochronem na okładce jednego z wydań<ref name="Headline Archives">{{Cytuj stronę |url = https://archives.fbi.gov/archives/news/stories/2009/march/in-search-of-d.b.-cooper |tytuł = In Search of D.B. Cooper: New Developments in the Unsolved Case | opublikowany = FBI Headline Archives | data = 2009-03-17 | język = | url = https://archives.fbi.gov/archives/news/stories/2009/march/in-search-of-d.b.-cooper | data dostępu = 2017-05-17}}</ref>.

W kwietniu 2013 r. Earl Cossey, właściciel szkoły spadochronowej, który dostarczył cztery spadochrony wydane Cooperowi, został znaleziony martwy w swoim domu w Woodinville, przedmieściu [[Seattle]]. Przyczyną śmierci było uderzenie tępym narzędziem w głowę. Sprawca zabójstwa pozostaje nieznany<ref>{{Cytuj |autor = Baumann, L |tytuł =„Man Man Who Packed DB Cooper'sCooper’s Parachutes ID'dID’d as Woodinville Homicide Victim”Victim |czasopismo = Woodinville ''Patch'' |data dostępu = 2016-05-12 |url = http://woodinville.patch.com/groups/police-and-fire/p/homicide-victim-identified-as-earl-cossey-of-woodinville}}</ref>. Zwolennicy teorii spiskowych natychmiast zasugerowali związek ze sprawą Coopera<ref>{{Cytuj |autor = Smith, BA |tytuł =„Update Update on the murder of Earl Cossey, an analysis of his role in the DB Cooper case”case |czasopismo = The Mountain News |data dostępu = 2016-05-12 |url = http://themountainnewswa.net/2013/05/04/update-on-the-murder-of-earl-cossey-an-analysis-of-his-role-in-the-db-cooper-case/}}</ref>, jednak zdaniem organów ścigania nie ma podstaw aby twierdzić że taki związek istnieje<ref>{{Cytuj |autor = Johnson G. |tytuł =„Earl Earl Cossey, DB Cooper Parachute Packer, ID'dID’d As Homicide Victim”Victim |czasopismo = HuffingtonPost.com |url = http://web.archive.org/web/20130501051911/http://www.huffingtonpost.com/2013/04/30/earl-cossey-db-cooper-par_n_3188745.html}}</ref>. Zdaniem władz najbardziej prawdopodobnym motywem morderstwa był rabunek<ref>{{Cytuj |autor = Bauman, L |tytuł = Cossey Murder: Woodinville Police Chief Classifies it as Burglary. |czasopismo = WoodinvillePatch.com |url = http://woodinville.patch.com/groups/police-and-fire/p/earl-cossey-murder-woodinville-police-chief-classifie5175f3af01}}</ref>.

* W 1981 miała miejsce premiera filmu ''W poszukiwaniu D.B. Coopera'', w reżyserii [[Roger Spottiswoode|Rogera Spottiswoode’a]]. W filmie wystąpili [[Treat Williams]] i [[Robert Duvall]]<ref>{{cytuj stronę |url = http://www.filmweb.pl/film/W+poszukiwaniu+D.B.+Coopera-1981-10771 |tytuł = W poszukiwaniu D.B. Coopera |data = |opublikowany = Filmweb |data dostępu = 2010-10-31}}</ref>.

* Miasta na północnym wschodzie USA sprzedają pamiątki i urządzają święta związane z D.B. Cooperem. W Ariel upamiętniono go corocznym ''Dniem Coopera'' obchodzonym 24 listopada, a w innych miejscach promocjami z nim związanymi urządzanymi przez restauracje i kręgielnie<ref name="slatta">{{cytuj książkę |nazwisko = Slatta |imię = Richard W. |tytuł = The Mythical West: An Encyclopedia of Legend, Lore and Popular Culture |data = 2001}}</ref>.

* W grze [[Prison Architect]] za sprzedanie więzienia za co najmniej 1 000 000$ dostaje się osiągnięcie "D„D.B. Cooper"Cooper”

* W pierwszym odcinku serialu "„[[Loki (serial telewizyjny)|Loki]]"”, w retrospekcji okazuje się, że to Loki był D.B.Cooperem.