Kultura oralna: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne |
|||
Linia 2:
== Charakterystyka ogólna ==
W kulturze oralnej [[słowo|słowa]] mają charakter zdarzeń, nie zostają bowiem utrwalone, a ich jedyną materialną postacią jest dźwięk. [[Bronisław Malinowski (antropolog)|Bronisław Malinowski]] podkreślał, że w takich [[kultura]]ch [[Język (mowa)|język]] jest bardziej sposobem działania,
Jedynym sposobem przechowywania treści kulturowych w takim systemie jest ich powtarzanie, któremu towarzyszy dążenie do ich zachowania w postaci możliwie nienaruszonej. Treści nie powtarzane ulegają zapomnieniu i tym samym przepadają
W kulturze takiej [[struktura]] ludzkiego sposobu [[myślenie|myślenia]], podejścia do [[czas (antropologia)|czasu]], do [[rzeczywistość|rzeczywistości]] jest zupełnie inna niż w [[społeczeństwo|społeczeństwach]], których [[kultura]] oparta jest na [[pismo|piśmie]], a zwłaszcza tych opartych na [[druk]]u.
Linia 12:
Kultura oralna to również styl życia, sposób funkcjonowania społeczności. „Określenie: kultury werbomotoryczne – termin Marcela Jousse’a – uwydatnia odmienność podejścia do roli mówienia w kulturach z dużym residuum oralnym, nawet gdy posiadły już słabą znajomość pisma. Używanie mowy znaczy tu o wiele więcej, aniżeli samo działanie, np. kupowanie to znacznie bardziej wymiana retorycznych formuł, grzeczności itp., aniżeli nabywanie rzeczy.” Obecne czasy zalicza już Ong do epoki wtórnej oralności, która wyrosła na gruncie kultury typograficznej. „To telewizja właśnie zakwestionowała dominację kultury opartej na piśmie i druku, przywołując „dźwięczną bezpośredniość społeczeństw przedpiśmiennych.”
Na oczach współczesnych dokonuje się – zdaniem Onga – owa transformacja. Do zjawisk wtórnej oralności zaliczyć należy telewizję, radio i kasety magnetofonowe. W żadnym razie nie wolno wtórnej oralności rozumieć tak, jak okresu przedpiśmienności. „Tę nową oralność cechuje uderzające podobieństwo z tą dawną, np. mistyka uczestnictwa, karmienie poczucia wspólnoty, skupienie na chwili bieżącej.” Podkreśla się takie cechy nowego typu kultury telewizyjnej, jak: bezpośredniość, status „naocznego świadka”, zacieranie konwencjonalnych różnic między faktem a fikcją, redukowanie przeszłości i przyszłości do teraźniejszości, łączenie dystansu i
== Cechy kultur oralnych ==
| |||