Hanka Ordonówna: Różnice pomiędzy wersjami

Była córką Władysława Pietruszyńskiego i Heleny z d. Bieńkowskiej<ref name=":02">{{odn|ref=nie|Wittlin|1990|s=24}}</ref>. Jej ojciec był [[kolejarz]]em{{odn|Wittlin|1990|s=44}}. W dzieciństwie uczęszczała do szkoły baletowej przy [[Teatr Wielki w Warszawie|Teatrze Wielkim w Warszawie]]{{odn|Wittlin|1990|s=26}}, a w wieku 16 lat debiutowała w teatrzyku rewiowym „Sfinks” w programie ''Niech żyje pokój!''{{odn|Wittlin|1990|s=28–29}}. Z czasem zaczęła otwierać tańcem kolejne programy teatru, zarówno solowo, jak i w duecie z Bolesławem Brodelkiewiczem{{odn|Wittlin|1990|s=30–32}}. W tym okresie, za namową [[Karol Hanusz|Karola Hanusza]], przybrała pseudonim artystyczny Anna Ordon{{odn|Wittlin|1990|s=33}}. Wkrótce zadebiutowała na scenie solową piosenką „Szkoda słów”, której słowa napisał dla niej [[Artur Tur]]{{odn|Wittlin|1990|s=34—35}}; występ został jednak chłodno przyjęty przez krytyków i szybko zszedł z afisza{{odn|Wittlin|1990|s=36}}. Następnie przeszła do teatru „Wesoły Ul” w [[Lublin]]ie, w którym występowała już jako Hanka Ordonówna i zyskała popularność jako wykonawczyni piosenek o tematyce żołnierskiej, m.in. „O mój rozmarynie” i „Ułani, ułani, malowane dzieci”{{odn|Wittlin|1990|s=38–39}}. W tym okresie nawiązała romantyczną relację z reżyserem Januszem Sarneckim<ref name=":03">{{odn|ref=nie|Wittlin|1990|s=42–43}}</ref>. Po upadku lubelskiego teatru wróciła do Warszawy<ref name=":03"/> i, dzięki wstawiennictwu Karola Hanusza, w 1919 podjęła pracę w kabarecie Miraż{{odn|Wittlin|1990|s=46}}, po czym powróciła do Sfinksa, gdzie zagrała jedną z głównych ról w spektaklu ''Na księżycu''{{odn|Wittlin|1990|s=56}}. Po sprzedaniu budynku siedziby rewii wróciła jako wokalistka do Mirażu{{odn|Wittlin|1990|s=58}}, a po jego spaleniu w 1920 wyjechała do [[Lwów|Lwowa]], gdzie śpiewała w kabarecie „Bagatela” oraz tańczyła w klubie „Ul”{{odn|Wittlin|1990|s=62–63}}. Niedługo później zaczęła występować w Operze Krakowskiej i Teatrze Lutnia„Lutnia” w Wilnie{{odn|Wittlin|1990|s=64}}.