Wersja z 20:59, 11 sty 2022 edytuj Mix321 (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 87 945 edycji N Znaczniki: VisualEditor Link do ujednoznacznienia		Wersja z 19:20, 12 sty 2022 edytuj anuluj edycję Braniewiak (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 57 765 edycji lit. Znacznik: VisualEditor następna edycja →
Linia 32: Linia jest jednotorowa, [[Rozstaw szyn\|normalnotorowa]], posiada 13,7 km długości i 8 przystanków. Ruch obsługują 4 wycofane z [[Metro w Londynie\|londyńskiego metra]] pojazdy zasilane z [[Trzecia szyna\|trzeciej szyny]] napięciem 750 V [[Prąd stały\|DC]]<ref>{{Cytuj \|tytuł = Tramwaje wodorowe z Aruby – (nie) tylko atrakcja turystyczna \|data = 2021-12-24 \|data dostępu = 2022-01-02 \|opublikowany = www.transport-publiczny.pl \|url = https://www.transport-publiczny.pl/mobile/tramwaje-wodorowe-z-aruby--nie-tylko-atrakcja-turystyczna-71631.html \|język = pl}}</ref>. Linia została otwarta w 1880 r. i łączy przystanek XIX-wiecznego [[Prom\|promu]] z Wielkiej Brytanii na [[molo]] w Ryde, po czym biegnie po wschodniej stronie molo do przystanku Ryde Esplanade, gdzie znajduje się węzeł przesiadkowy do autobusów regionalnych, a następnie kieruje się ~~wgłąb~~w głąb wyspy, przez [[Branding]], [[Sandown]] i [[Lake (Wight)\|Lake]] do [[Shanklin]]. Do 1966 r. Island Line biegła dalej na południe, do [[Wroxall (Wight)\|Wroxhall]] i [[Ventnor]]. W 1991 r. do linii doprowadzono 9-kilometrową linię turystycznej kolei parowej ([[Isle of Wight Steam Railway]]) i w miejscu styku uruchomiono unikalny w Wielkiej Brytanii przystanek Smallbrook Junction, który nie jest dostępny dla osób wsiadających, a jedynie dla przesiadających się. W styczniu 2021 r. zmieniono wykorzystywane napięcie z 660 V prądu stałego na 750 V prądu stałego. Pociągi kursują co pół godziny i co godzinę wieczorem. Do 1996 r. linia była obsługiwana przez państwowe koleje brytyjskie, a potem ruch linii prowadzili prywatni franczyzobiorcy – Stagecoach Group (1996-2007), South West Trains (2007-2017), South Western Railway (od 2017 r.). Od remontu tunelu w Ryde w latach 1960. jego sklepienie jest zawieszone na wysokości 2,5 metra nad główką szyny, co uniemożliwia ruch pojazdom o standardowej dla brytyjskich kolei wysokości, w związku z czym rozpoczęto eksploatację pojazdów wycofanych z londyńskiego metra. Od 1967 r. użytkowano elektryczne zespoły trakcyjne [[Class 485]] i [[Class 486]] z lat 1923-1934, a od 1992 r. [[Class 483]], zaś od 2021 r. całość floty została zastąpiona przez pojazdy [[Class 484]]<ref>{{Cytuj \|tytuł = Island Line, czyli naziemne „metro” na wyspie Wight \|data = 2021-12-26 \|data dostępu = 2022-01-11 \|opublikowany = www.transport-publiczny.pl \|url = https://www.transport-publiczny.pl/wiadomosci/island-line-czyli-naziemne-metro-na-wyspie-wight-71633.html \|język = pl-PL}}</ref>.

Island Line (Wight): Różnice pomiędzy wersjami