Wikipedia

Fiona Hukula: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
infobox
drobne redakcyjne
Linia 57:
| news =
}}
'''Carmen Maria de Araújo Pereira''' (ur. [[22 września]] [[1936]] w [[Bissau]], zm. [[4 czerwca]] [[2016]] tamże) – [[Polityk|polityczka]] z [[Gwinea Bissau|Gwinei Bissau]]; w 1984 p.o. prezydenta przez 3 dni jako pierwsza kobieta w tej roli w [[Afryka|Afryce]] i jedyna w historii Gwinei Bissau; członkini [[Afrykańska Partia Niepodległości Gwinei i Wysp Zielonego Przylądka|Afrykańskiej Partii Niepodległości Gwinei i Zielonego Przylądka]] (PAIGC)<ref name=":0">{{Cytuj |tytuł = Faleceu Carmen Pereira a mulher de todas as frentes {{!}} UCCLA |data dostępu = 2022-02-24 |opublikowany = www.uccla.pt |url = https://www.uccla.pt/noticias/faleceu-carmen-pereira-mulher-de-todas-frentes}}</ref>.
 
== Życiorys ==
Była córką jednego z nielicznych afrykańskich prawników w [[Gwinea Portugalska|Gwinei Portugalskiej]]. W młodym wieku wyszła za mąż. Wrazza zUmaro Djalo<ref>{{Cytuj |autor = Aliou Ly |tytuł = Revisiting the Guinea-Bissau liberation war: PAIGC, UDEMU and the question of women’s emancipation, 1963–74 |czasopismo = Portuguese Journal of Social Science |data = 2015 |wolumin = 14 |numer = 3 |s = 361–377 |url = http://www.agi.ac.za/sites/default/files/image_tool/images/429/feminist_africa_journals/archive/02/fa_19_web.pdf#page=32}}</ref>. mężemOboje zaangażowałazaangażowali się w wojnę o [[niepodległość]] przeciwko [[Portugalia|Portugalii]]. W 19621961 dołączyła do Afrykańskiej Partii Niepodległości Gwinei i Zielonego Przylądka (PAIGC), rewolucyjnego ruchu, który dążył do uzyskania niepodległości. Zaangażowała się krótko po tym, jak jej mąż został zmuszony do opuszczenia Gwinei Portugalskiej z powodu prześladowania przez [[PIDE]]. W 1966 Komitet Centralny PAIGC z inspiracji przywódcy Amílcara Cabrala zaczął traktować kobiety w partii, a tym samym w ruchu niepodległościowym i siłach zbrojnych według tych samych zasad co mężczyzn<ref name=":1">{{Cytuj |tytuł = Morreu Carmen Pereira, combatente pela independência da Guiné-Bissau {{!}} Guiné-Bissau {{!}} PÚBLICO |data = 2019-05-03 |data dostępu = 2022-02-24 |opublikowany = web.archive.org |url = https://web.archive.org/web/20190503125851/https://www.publico.pt/2016/06/05/mundo/noticia/morreu-carmen-pereira-combatente-pela-independencia-de-guinebissau-1734149}}</ref>. Pereira znalazła się w gronie przywódców rewolucji, była dowódczynią wojskową. Nazywano ją ''ciocią Carmen''<ref name=":0" />. Była delegatką do [[Panafrykańska Organizacja Kobiet|Panafrykańskiej Organizacji Kobiet]] w [[Algieria|Algierii]].<ref>{{Cytuj Zmuszona|autor do= opuszczeniaCatherine krajuCoquery-vidrovitch, zamieszkałaBeth wRaps [[Senegal|Senegalu]]tytuł = African Women. PotemA wyjechałaModern doHistory [[Związek|data Socjalistycznych= Republik1997 Radzieckich|ZSRR]]wydawca = Westview Press}}</ref>. W grudniu 1964 została poproszona przez Amílcara Cabrala, abyby studiowaćkierowała [[Medycyna|medycynę]]domem tranzytowym w Konakry, do którego ewakuowano część chorych członków partii i część rannych. Zbiegło się to w czasie z momentem, kiedy jej mąż wyjechał z Bissau do Konakry. Pereira postawiła dołączyć do niego z trójką dzieci. Wyjechała z Bissau do Ziguinchor (południowy Senegal), gdzie PAIGC poprosiło ją o założenie
Dom tranzytowy PAIGC dla nowo zatrudnionych członków PAIGC, którzy byli na ich
drogę do Konakry na szkolenie wojskowe i polityczne. Matki połączyły dźwięki, aby
upewnij się, że były dobrze odżywione, a młode kobiety dołączyły do ​​partyzanta 
 
baz w celu ucieczki przed portugalskim szykanowaniem i pracą przymusową Następnie znalazła się w grupie 10 osób dowodzonych przez komandora Pedro Piresa, które wyjechały do [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] na kurs polityczny<ref name=":0" />. W ZSRR Pereira studiowała [[Medycyna|medycynę]]<ref name=":1" />.
Po powrocie do Gwinei Bissau udzielała się politycznie, pracowała też w zawodzie. Została wybrana do Narodowego Zgromadzenia Ludowego Gwinei Bissau. W latach 1973–1984 była wiceprzewodniczącą zgromadzenia. W latach 1975–1980 za rządów [[João Bernardo Vieira|João Bernardo Vieiry]] pełniła funkcję przewodniczącej zgromadzenia. W latach 1981–1983 była ministrą zdrowia i spraw społecznych Gwinei Bissau. W 1984 została ponownie wybrana na przewodniczącą Narodowego Zgromadzenia Ludowego. Urząd pełniła przez 3 dni, do 16 maja, kiedy uchwalono [[Konstytucja|konstytucję]]. W 1989 zrezygnowała ze stanowiska i została członkinią Rady Państwa. W latach 1989–1990 pełniła funkcję członkini Rady Stanu. W latach 1990–1991 była ministrą stanu ds. społecznych. Przez ponad rok, do 1992, była wicepremierką Gwinei Bissau.▼
 
 
Zmuszona do opuszczenia kraju, zamieszkała w [[Senegal|Senegalu]]<ref name=":1" />.
 
▲Po powrocie do Gwinei Bissau udzielała się politycznie, pracowała też w zawodzie. Została wybrana do Narodowego Zgromadzenia Ludowego Gwinei Bissau. W latach 1973–1984 była wiceprzewodniczącą zgromadzenia. W latach 1975–1980 za rządów [[João Bernardo Vieira|João Bernardo Vieiry]] pełniła funkcję przewodniczącej zgromadzenia. W latach 1981–1983 była ministrą zdrowia i spraw społecznych Gwinei Bissau. W 1984 została ponownie wybrana na przewodniczącą Narodowego Zgromadzenia Ludowego. Urząd pełniła przez 3 dni, do 16 maja, kiedy uchwalono [[Konstytucja|konstytucję]]. W 1989 zrezygnowała ze stanowiska i została członkinią Rady Państwa. W latach 1989–1990 pełniła funkcję członkini Rady Stanu. W latach 1990–1991 była ministrą stanu ds. społecznych<ref name=":1" />. Przez ponad rok, do 1992, była wicepremierką Gwinei Bissau.
 
== Przypisy ==
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Fiona_Hukula”